Bitwa pod Sarmin: Różnice pomiędzy wersjami

Korzystając z niezgody panującej w świecie [[muzułmanin|muzułmańskim]] łacińscy władcy [[Księstwo Antiochii|Antiochii]] i [[Hrabstwo Edessy|Edessy]] rozszerzyli swoje panowanie, podporządkowując sobie większą część [[Syria|Syrii]] północnej i tym samym stali się tam dominującą siłą. Seldżucki [[sułtan]] [[Mohammad Tapar]], zręczny polityk, przywrócił swojemu państwu dawną siłę, zaprowadzając porządek na ziemiach dzisiejszego [[Irak]]u i [[Iran]]u oraz tłumiąc [[powstanie|rebelię]] [[Arabowie|Arabów]] ze wschodniej pustyni w [[1108]] roku. Podporządkował też sobie [[kalif]]a [[Bagdad]]u Al-Mustazhira. Zaniepokojony łacińską ekspansją na [[Bliski Wschód|Bliskim Wschodzie]], postanowił wyprzeć chrześcijan z Syrii. Po kilku nieudanych kampaniach przeciwko łacinnikom, doszedł do wniosku, że wpierw musi podporządkować sobie lokalnych władców muzułmańskich, których wzajemne waśnie i niesubordynacja stanowiły dotychczas główne źródło wszystkich jego niepowodzeń. W lutym [[1115]] roku zapewnił sobie lojalność [[Mosul]]u, powierzając jego rządy swemu synowi Masudowi. Następnie wyprawił na zachód wielką armię pod dowództwem Bursuka Ibn Bursuka, namiestnika Hamadanu, do którego dołączyły wojska Tamiraka, [[emir]]a [[Sindżar]]u oraz Dżujusza Bega, byłego [[namiestnik]]a Mosulu.

 

 

W tym czasie [[Roger z Salerno|Roger z Antiochii]] zebrał swoje wojska i zajął pozycję obok Mostu Żelaznego, po drugiej stronie [[Orontes]]u. Zapewne rozumiejąc powagę sytuacji, nawiązał kontakt z Tughtakinem i jego sprzymierzeńcami, proponując by zawarli sojusz skierowany przeciwko sułtanowi. Wspólnie ustalili, że ich wojska spotkają się pod murami [[Apamea|Apamei]], stanowiącej doskonałe miejsce do obserwacji ruchów armii Bursuka w czasie jego przeprawy przez [[Eufrat]] i marszu do przyjaznego mu Szajzaru. Łacinnicy stawili się w sile około 2000 [[rycerstwo|rycerzy]] i piechoty, zaś sprzymierzone z nimi wojska muzułmańskie liczyły 5000 ludzi.