Starokatolicyzm: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Historia: drobne redakcyjne |
drobne techniczne |
||
Linia 25:
Odpowiedzią papistów na wszystkie te ruchy miał stać się [[Sobór watykański I|I Sobór watykański]]. Sobór uchwalił konstytucję apostolską Pastor aeternus, która zawiera wypowiedź doktrynalną: ''Romani Pontificis definitiones esse ex sese irreformabiles, non autem ex consensu Ecclesiae'' (definicje Papieża Rzymskiego są same z siebie niezmienne, a nie wynika to ze zgody Kościoła). To zdanie oraz dogmat o nieomylności papieża w sprawach wiary i moralności kształtuje dziś w znacznej mierze stosunki w Kościele katolickim. Obok dogmatu o nieomylności ważnym wkładem soboru była konstytucja [[Dei Filius]], która przeciwstawiała panteizmowi, materializmowi i racjonalizmowi naukę opartą na Objawieniu.
Starokatolicy obawiali się, że nowe tezy papieskie uniemożliwiają przyszłe zjednoczenie Kościołów chrześcijańskich. Zamiast jednoczyć Kościół, te dogmaty je dzieliły, choć w oczach ojców soborowych były postrzegane jako fundament umożliwiający jedność wiary. Rozpoczęła się nowa forma starokatolickiego protestu. Skierowany był on przeciwko niezgodności z historią obu dekretów watykańskich, przeciwko podjętej w nich błędnej nauce o istocie samego Kościoła oraz przeciwko ich działaniu zmierzającemu do rozbicia Kościoła. Protest ten nie miał być w oczach starokatolików buntem, ale świadectwem prawdy. Walka, jaka rozgorzała wokół protestu, nadała społeczności starokatolickiej, jak sami twierdzili, potrójne jakby posłannictwo:
* walka o wolność sumienia i wiary stawała się walką o wolność i swobodę posłuszeństwa dla Słowa i Woli Pana, o których świadczy Pismo św. i pierwotna Tradycja;
* wierność wierze i porządkowi starego i Jednego Kościoła w wyznaniu wiary, urzędach i nabożeństwie, przy coraz bardziej zdecydowanym ponownym przyjęciu pierwotnego, kościelnego rozumienia gminy;
Linia 54:
== Współczesność ==
===
[[Plik:Anglican Communion.JPG|thumb|left|320px|Interkomunia Kościołów Starokatolickich Unii Utrechckiej: członkowie (czerwony), Kościoły stowarzyszone (zielony), Wspólnota Anglikańska (niebieski)]]
Największe Kościoły starokatolickie są zrzeszone w Unii Utrechckiej. Od 1931 ===
[[Światowa Rada Narodowych Kościołów Katolickich]] (WCNCC) jest formą federacji organizacji kościelnych, które wyznają katolickie prawdy wiary oparte na siedmiu pierwszych Soborach Chrześcijańskich. W swojej liturgii posługują się językiem narodowym, a w realizacji misji podkreślają w sposób charakterystyczny powiązanie z kulturą narodową. Członkowie WCNCC sprzeciwiają się kapłaństwu kobiet w kościele, czy udzielaniu błogosławieństw dla par homoseksualnych – ich zdaniem Światowa Rada Narodowych Kościołów Katolickich, staje się więc alternatywą dla Unii Utrechckiej Kościołów Starokatolickich. Wierni zrzeszeni w kościołach WCNCC najwyższą cześć oddają Bogu, wyznają wiarę w realną obecność ciała i krwi pańskiej w Eucharystii, zaś komunia jest udzielana pod dwiema postaciami: chleba i wina. Kościoły narodowokatolickie nie uznają nieomylności i władzy papieży.
Głową WCNCC jest prymas [[Apostolski Episkopalny Kościół Portugalii|Apostolsko-Episkopalnego Kościoła Portugalii]], sekretariat zaś znajduje się w [[Nitra (miasto)|Nitrze]] ([[Słowacja]]), a za jego prowadzenie odpowiedzialny jest z urzędu Arcybiskup Kościoła Starokatolickiego na Słowacji. W sekretariacie wydzielone są następujące sekcje: liturgiczna, teologiczna, ekumeniczna, misyjna i kanoniczna. Najważniejszym ciałem Rady Kościołów jest Konferencja WCNCC. Członkami takie spotkania są zwierzchnicy wszystkich kościołów członkowskich – takie posiedzenie odbywa się przynajmniej raz w roku.
Linia 67 ⟶ 68:
Organizacja powstała w 2006 roku po serii konferencji teologicznych organizowanych z inicjatywy [[Polski Narodowy Kościół Katolicki|Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego]], na których to dyskutowano w jaki sposób można identyfikować starokatolicyzm, w jaki sposób rozumieć problematykę eklezjologii katolickiej i wyświęcania kobiet. W konsekwencji tych spotkań w maju 2006 roku w [[Nowy Jork|Nowym Jorku]] odbyła się konferencja generalna kilku biskupów niezależnych Kościołów katolickich. Po trzech dniach obrad uchwalono preambułę oraz statut i zawiązano Konferencję Biskupów. Biskupi zgodzili się spotkać co najmniej dwa razy w roku i wzajemnie informować się o działalności swoich wspólnot. Z czasem jednak poszczególne Kościoły zaczęły się wycofywać z projektu lub ograniczać kontakty z innymi wspólnotami, widząc w nich konkurencje w misyjności i spełnianie interesów tylko najsilniejszych członków. Do Konferencji należą obecnie trzy małe Kościoły: Starokatolicka diecezja Napa, Amerykański Kościół Nowej Anglii i Starokatolicki Kościół Miłosierdzia.
===
[[Episcopus vagans|Episcopi vagantes]] to nazwa wspólna dla biskupów, którzy skupiają wokół siebie jedynie nieliczne prywatne grupki, a nie rzeczywiste parafie i nie mają prawnie uregulowanej organizacji kościelnej. Posługują się często przesadnie wyszukanymi tytułami, lecz pełnią urząd wyłącznie w swoim imieniu bez pełnomocnictw kościelnych, a przez to w sposób nieważny i bezprawny. Kościoły takie charakteryzują się jako starokatolickie, wyłącznie ze względu na to, że mimo katolickiej liturgii, nie uznają zwierzchnictwa papieża. Na świecie są ich setki, szczególnie w Stanach Zjednoczonych Ameryki i w Ameryce Południowej.
== Doktryna starokatolicka ==
|