Francuska Partia Komunistyczna: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Linia 27:
W 1934 roku działacze partii starli się z oddziałami organizacji faszystowskich i nacjonalistycznych w trakcie [[kryzys 6 lutego 1934|kryzysu 6 lutego 1934 roku]]<ref>Danielle Tartakowsky: Les Manifestations de rue en France: 1918-1968. Paris: Publications de la Sorbonne, 1997. ISBN 2-8594-4307-X. (fr.)</ref><ref>Jan Baszkiewicz: Historia Francji. Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1978.</ref>.
 
Od roku 1935 partia komunistyczna rozwinęła się w partię masową, korzystając ze sformułowanej na VII Kongresie [[Międzynarodówka Komunistyczna|Kominternu]] polityki [[Front Ludowy|Frontów Ludowych]], która w miejsce dotychczasowej walki z partiami socjalistycznymi i socjaldemokratycznymi (określanymi jako [[socjalfaszyzm|socjalfaszystowskie]]) propagowała sojusze z partiami socjalistycznymi i postępowymi partiami mieszczańskimi dla zwalczania [[faszyzm]]u, rozszerzającego się po objęciu władzy w [[Republika Weimarska|Niemczech]] przez [[Adolf Hitler|Adolfa Hitlera]] i [[Narodowosocjalistyczna Niemiecka Partia Robotników|NSDAP]]. FPK w 1935 roku utworzyła koalicję z SFIO i radykałami (francuskimi [[liberalizm|liberałami]]) ([[Front Ludowy]]). Ugrupowania lewicowe skupione w koalicji Frontu Ludowego wygrały wybory które odbyły się w 1936 roku a sami komuniści zdobyli 15,26% głosów<ref>[http://www.france-politique.fr/elections-legislatives-1936.htm Wyniki wyborów z 1936]</ref>. Komuniści poparli rząd centrolewicy [[Léon Blum|Léona Bluma]] lecz sami nie weszli w jego skład<ref>''Partie Socjaldemokratyczne Europy'', Książka i Wiedza, 1982, s.125-126</ref>. Po wybuchu [[hiszpańska wojna domowa|hiszpańskiej wojny domowej]] wielu członków partii zasiliło szeregi [[Brygady Międzynarodowe|Brygad Międzynarodowych]], jednym z ich dowódców został członek Biura Politycznego FPK (od 1932) i sekretarz [[Międzynarodówka Komunistyczna|Kominternu]] (od 1935) [[André Marty]]. Jego bezwzględność w postępowaniu wobec przeciwników stalinizmu sprawiła, że był znany pod przydomkiem ''rzeźnika z [[Albacete]]'' (''El Carnicero'')<ref>Sygmunt Stein, ''Moja wojna w Hiszpanii. Brygady międzynarodowe - koniec mitu''. ''[[Wydawnictwo Literackie]]'', Kraków 2015, ISBN 978-83-08-05524-3 s. 98-105 (Rozdział: ''Rzeźnik z Albacete. Andre Marty'').</ref><ref>''André Marty, komisarz polityczny Brygad Międzynarodowych nazywany rzeźnikiem z Albacete. "To chyba wariat, ma manię rozstrzeliwania ludzi" - pisał o nim [[Ernest Hemingway]] w powieści "Komu bije dzwon". Marty mawiał: - Ludzkie życie warte jest 75 centów, tyle ile jeden nabój. Przetrwał czystki stalinowskie. Z Francuskiej Partii Komunistycznej został wyrzucony w 1952 r.''. [[Maciej Stasiński]], ''Żołnierzami Stalina zostali niechcący'', ''[[Gazeta Wyborcza]]'' 20.04.2015, [http://wyborcza.pl/alehistoria/51,144531,17767515.html?i=1 galeria], dostęp 15.10.2015.</ref><ref>„Wysoka''Wysoka to liczba, której Marty zawdzięcza przydomek „rzeźnika z Albacete”, sformułowany w kilku językach” językach''. [[Pio Moa]], ''Mity wojny domowej. Hiszpania 1936-1939''. Warszawa 2007 wyd. ''[[Fronda (wydawnictwo)|Fronda]]'', ISBN 978-83-60335-61-1, s. 369.</ref>.
 
Partia zyskała szerokie poparcie w koloniach, w 1931 roku jej działacze otworzyli targi "Prawda o koloniach" w których przedstawiono sytuację mieszkańców kolonii w tym m.in. pracę przymusową i zbrodnie dokonywane przez administrację. W 1934 roku Tunezyjska Federacja FPK przekształciła się w odrębna Tunezyjską Partię Komunistyczną<ref>Gilberg, Trond. ''Coalition Strategies Of Marxist Parties''. Durham: Duke University Press, 1989. s. 256</ref>. W 1936 roku utworzono antykolonialną Komunistyczną Partię Regionu Madagaskaru będącą sekcją SFIC, ugrupowanie zostało rozwiązane dwa lata później<ref>Randrianja, Solofo. Société et luttes anticoloniales à Madagascar : de 1896 à 1946. Paris: Karthala, 2001. s. 294</ref>. W tym samym czasie zaczęły uaktywniać się tendencje trockistowskie które doprowadziły do secesji niektórych działaczy partii. Wśród założycieli [[trockizm|trockistowskiej]] [[IV Międzynarodówka|IV Międzynarodówki]] znaleźli się były członek FPK Pierre Frank i jeden z założycieli partii komunistycznej, [[Boris Souvarine]]<ref>Janusz Janicki ''Lewacy'', Książka i Wiedza s.103-104</ref>.