Peng Dehuai: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m poprawa literówek, replaced: tournee → tournée przy użyciu AWB |
drobne redakcyjne |
||
Linia 85:
Peng siedzibą Ochotników Ludowych ustanowił [[Shenyang]] skąd wraz z oficerami przygotowywał plany interwencji<ref name="Domes 61"/>. Po negocjacjach Lina i Zhou z [[Józef Stalin|Józefem Stalinem]] mającym na celu wynegocjowanie sowieckiego wsparcia, 18 października Peng na konferencji pekińskiej wraz z Mao, Zhou i [[Gao Gang]]iem zdecydowali o przejściu 260 tysięcy chińskich żołnierzy do Korei. Natarcie rozpoczęło się w nocy 19 października<ref name=BiY147>Barnouin i Yu 147–148</ref><ref name=Zha94>Zhang 94</ref>. Do pierwszej konfrontacji zbrojnej ''ochotników'' z wojskami ONZ doszło 25 października w Onjong i Unsan. Starcia okazały się sukcesem i zmusiły ONZ do wycofania się na południe od rzeki [[Ch'ŏngch'ŏn-gang]]<ref>Zhang 101–102</ref>. 24 listopada skierował 300 tysięcy żołnierzy w drugą fazę kampanii. Chińczykom udało się zdobyć tereny na północ od równoleżnika 38<ref name=BiY147>Barnouin i Yu 147–148</ref><ref name=Zha94>Zhang 94</ref>. W kontrofensywie w marcu 1951 roku zostali zmuszeni do opuszczenia notując przy tym straty. Czwarta faza kampanii z 22 kwietnia-10 czerwca z udziałem 548 tysięcy żołnierzy doprowadziła do zajęcia [[Seul]]u<ref>Millett 426</ref> z którego wkrótce Chińczycy ponownie zostali odparci do 38 równoleżnika<ref name="Domes 62">Domes 62</ref>. W trakcie kampanii koreańskiej Peng wykazał się nadzwyczajnymi umiejętnościami dowódczymi<ref>Appleman 15</ref> mimo to w okresie [[rewolucja kulturalna|rewolucji kulturalnej]] [[Hunwejbini]] uznali go za nieudolnego dowódcę który lekceważył kierunek działań wojennych wyznaczony przez Mao. Współcześni badacze odrzucają te oskarżenia jako bezpodstawne<ref name="Domes 62"/>.
Straty w ciągu pierwszego roku były dość duże ze względu na niewielkie wsparcie radzieckie. Siły ONZ miały pełną przewagę w powietrzu<ref>Domes 135</ref>. 19 listopada 1951 roku, Zhou zwołał konferencję w Shenyang, aby omówić udoskonalenie sieci logistycznej w Chinach. Konferencja jednak nie przyniosła widocznych rezultatów. Wojna przedłużała się nie dając żadnej ze stron wyraźnej przewagi<ref>Barnouin i Yu 148–149</ref>. Rozmowy na temat rozejmu zaczęły się 10 lipca 1951 roku i ciągle się przedłużały<ref>Barnouin i Yu 149</ref>. W kwietniu 1952 roku Peng został odwołany do Chin z powodu choroby<ref>Zhang 207, 304</ref>. 27 lipca 1953 roku osobiście podpisał porozumienie o zawieszeniu broni w [[Panmundżom]]. Porozumienie zakończyło wojnę koreańską. 31 lipca na masowym wiecu w [[
[[Plik:Peng Statue 1.jpg|right|thumb|230px|Pomnik Penga stojący współcześnie na granicy ChRL i KRLD w miejscu w którym chińskie wojska przekroczyły granicę między krajami w 1950 roku]]
Doświadczenia Penga w wojnie koreańskiej silnie wpłynęły na jego poglądy w następnych dekadach. Straty poniesione w pierwszym roku wojny przekonały go że rzeczą konieczną dla chińskiej armii jest wprowadzenie nowoczesnych urządzeń i standardów a szkolenie ideologiczne powinno być mocno ograniczone na rzecz szkolenia wojskowego. Generał uznał że dowódcy wojskowi powinni mieć wiodący prym nad komisarzami. Ponieważ jedynym krajem socjalistycznym w pełni przygotowanym do nowoczesnej wojny był Związek Radziecki, Peng widział w [[Armia Czerwona|Armii Radzieckiej]] wzór dla rozwoju ChAL-W. Poglądy te jak i przekonanie Penga że podstawową rolą partii komunistycznej jest poprawa dobrobytu zwykłych ludzi, były sprzeczne z celami politycznymi Mao i przyczyniły się do ich konfliktu<ref>Domes 47, 64–65</ref>.
| |||