Wersja z 15:07, 11 paź 2015 edytuj EmptyBot (dyskusja \| edycje) Boty 610 436 edycji m →‎Biografia: poprawa literówek, replaced: tyś. → tys. (2) przy użyciu AWB ← poprzednia edycja		Wersja z 21:21, 22 paź 2015 edytuj anuluj edycję Derbeth (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 24 706 edycji m automat. popr. pisowni następna edycja →
Linia 32: Po odbyciu służby wojskowej Pristawkin wstąpił do [[Instytut Literacki imienia Gorkiego\|Instytutu Literackiego im. Gorkiego]], gdzie uczęszczał na seminarium Lwa Oszanina, które ukończył w 1959 roku. W tym samym czasie zadebiutował jako prozaik - w 6. numerze magazynu "Junost'" z roku 1959 został opublikowany cykl opowiadań ''Wojennoje dietstwo''. Był korespondentem "Litieraturnoj gaziety" na budowie brackiej elektrowni wodnej, jednocześnie pracował w brygadzie betoniarzy. W tym czasie opublikowano jego dokumentalne nowele: ''Moi sowriemienniki'' (1959), ''Strana Łepija'' (1960), ''Kostry w tajgie'' (1964) oraz powieść ''Gołubka'' (1967), która została zekranizowana pod tym samym tytułem w 1978 roku. W latach 70~~-tych~~. i 80~~-tych~~. wydane zostały nowele ''[[Żołnierz i chłopiec]]'' (1972) i ''Radiostancija "Tamara"'' (1978) oraz powieść ''Gorodok''. Od 1981 roku wykładał prozę w Literackim Instytucie jako docent katedry literatury. Światową sławę przyniosła mu opublikowana w 1987 roku nowela ''[[Nocowała ongi chmurka złota]]'' o przymusowej deportacji [[Czeczeni\|Czeczeńców]] w 1944 roku. W utworze autor zawarł własne przeżycia z wojny jako dziecko i to, co "wypaliło" mu duszę - że świat nie ma prawa istnieć, jeśli zabija dzieci. Za tę nowelę w 1988 roku Pristawkin dostał [[Nagroda Państwowa ZSRR\|Nagrodę Państwową ZSRR]]. Na przestrzeni następnych paru lat książka została przetłumaczona na ponad 30 języków. W maju 1990 roku został wyemitowany pod tą samą nazwą film-dramat w reżyserii Sułambieka Mamiłowa. Kolejne powieści i nowele Pristawkina również doczekały się tłumaczeń na inne języki. Linia 42: W 2002 roku został laureatem Międzynarodowej Nagrody imienia Aleksandra Mienia za wkład w rozwój kulturalnej współpracy między Rosją i Niemcami w celu pokojowej budowy Europejskiego Domu. W 2008 roku, niedługo przed śmiercią, ukończył powieść ''Korol Monpasje Marmiełażka Pierwyj''. Pomysł na książkę powstał pod koniec lat 80~~-tych~~. XX wieku, jednakże w 1991 roku, podczas zamieszek w [[Ryga\|Rydze]], rękopis przepadł z pokoju hotelowego, gdy Pristawkin na barykadach wzywał wojska do zaprzestania przemocy. W tym utworze, głównie autobiograficznym, autor wykorzystał fragmenty autorskiego śledztwa poświęconego życiu i twórczości Grigorija Karpowicza Kotoszychina - poddiaka Urzędu Poselskiego, zmuszonego uciec do Szwecji od prześladowań ze strony moskiewskiego cara Aleksieja Michajłowicza i utraconego w Sztokholmie za zabójstwo w 1667 roku. Pierwszym czytelnikiem rękopisu powieści był bliski przyjaciel pisarza Siergiej Stiepaszyn, który napisał obszerny wstęp do utworu. Książka została przestawiona publiczności przez Marinę Pristawkiną na otwarciu Międzynarodowej Wystawy Książek w Moskwie we wrześniu 2008 roku. Umarł [[11 lipca]] 2008 roku w Moskwie. 14 lipca 2008 został pochowany na [[Cmentarz Trojekurowski w Moskwie\|Cmentarzu Trojekurowskim w Moskwie]].

Anatolij Pristawkin: Różnice pomiędzy wersjami