Partnerstwo dla Pokoju: Różnice pomiędzy wersjami

Idea "Partnerstwa„Partnerstwa dla pokojuPokoju" była odpowiedzią na zgłaszaną przez kraje Europy Środkowo-Wschodniej od [[1990]] r. gotowość wstąpienia do [[NATO]]. Zgłoszona została przez amerykańskiego sekretarza obrony [[Les Aspin]]a podczas konferencji ministrów obrony państw członkowskich [[NATO]] w [[Travemünde]] w [[Październik|październiku]] [[1993]] r. jako propozycja podpisania przez [[NATO]] umowy o współpracy obronnej z państwami Europy Środkowo-Wschodniej. Była jednocześnie sygnałem dla [[Federacja Rosyjska|Federacji Rosyjskiej]] (sprzeciwiającej się rozszerzeniu sojuszu), iż integracja kolejnych państw z [[NATO|Paktem Północnoatlantyckim]] jest realna. Oficjalny dokument zawierający zasady i warunki uczestnictwa w "Partnerstwie dla pokoju" został przyjęty podczas szczytu w [[Bruksela|Brukseli]] [[10 stycznia]] [[1994]]. Zaproszenie do udziału w "Partnerstwie dla pokoju" wystosowano do wszystkich krajów europejskich zainteresowanych współpracą z [[NATO]]. Do połowy [[1995]] r. w programie "Partnerstwo dla Pokoju" brało udział 25 państw europejskich.

==Uczestnictwo w "Partnerstwie„Partnerstwie dla pokojuPokoju"==

Uczestnictwo w "Partnerstwie„Partnerstwie dla pokojuPokoju" nie było równoznaczne z gwarancjami bezpieczeństwa, jakich [[NATO]] udziela swym członkom w myśl art. 5 [[Traktat Północnoatlantycki|traktatu waszyngtońskiego]]. Nie stwarzało ono także formalnych przesłanek do przyjęcia do [[NATO]], choć jak pokazuje przykład [[Polska|Polski]], [[Czechy|Czech]] i [[Węgry|Węgier]] ułatwiało przystąpienie do [[NATO|sojuszu]].

Obecnie krajami należącymi do "Partnerstwa dla pokoju" są Armenia, Austria, Azerbejdżan, Białoruś, Bośnia- i Hercegowina, Czarnogóra, Finlandia, Gruzja, Irlandia, Kazachstan, Kirgistan, Macedonia, Malta, Mołdawia, Rosja, Serbia, Szwecja, Szwajcaria, Tadżykistan, Turkmenistan, Ukraina, Uzbekistan.

==Współpraca w ramach "Partnerstwa„Partnerstwa dla Pokoju"==

Cenną inicjatywą [[NATO]], mającą istotne znaczenie dla rozwoju "Partnerstwa„Partnerstwa dla pokojuPokoju" było podpisanie w [[Bruksela|Brukseli]] w [[Listopad|listopadzie]] [[1995]] r. między członkami [[NATO]] i innymi państwami uczestniczącymi w ''Partnerstwie dla Pokoju'' umowy dotyczącej Sił Partnerstwa dla Pokoju, tzw. ''[[SOFA Partnerstwa dla Pokoju]]'' (Status Force Agreement PfP). Roboczym forum "Partnerstwa„Partnerstwa dla pokojuPokoju" jest [[Polityczno-Wojskowy Komitet Kierujacy]] oraz [[Komórka Koordynacji Partnerstwa]].

W ramach "Partnerstwa„Partnerstwa dla pokojuPokoju" poszczególne państwa podpisują indywidualne programy współpracy z [[NATO]], w ramach których wykonywane są m.in. ćwiczenia wojskowe. Polska jako pierwsza podpisała tego typu dokument.<br />

==Stosunek Polski do "Partnerstwa„Partnerstwa dla pokojuPokoju"==

Po przystąpieniu do [[NATO]] [[12 marca]] [[1999]] r. znaczenie przesłania "Partnerstwa dla Pokoju" nie uległo zmianie w polityce zagranicznej [[Polska|Polski]], czego dowodem jest uczestnictwo w wielu wspólnych przedsięwzięciach, np. udział w międzynarodowych [[Ćwiczenia CMX-98|ćwiczeniach CMX-98]] z zakresu postępowania w sytuacjach kryzysowych. Za pośrednictwem "Partnerstwa„Partnerstwa dla Pokoju" [[Polska]] przekazała swoje doświadczenia takim państwom jak [[Litwa]] czy [[Ukraina]].