Mikołaj Sęp Szarzyński: Różnice pomiędzy wersjami

Znane są ogółem 23 wiersze miłosne Sępa Szarzyńskiego [LVIII w numeracji wydania Chrzanowskiego - LXXVII oraz dwa wiersze do Jadwigi Tarłówny], wszystkie są pisane do Polek i po polsku, napisane były już po powrocie z zagranicy. Pierwsze omówienia erotyków datują się 1891 {{r|bruckner1891}} oraz 1907 {{r|cwik1907}} ale w 2003 Karpiński {{r|karpinski2003}} nadal stwierdza, że ''erotyki Sępowe tak rzadko są przedmiotem zainteresowania historyków literatury, że z taką trudnością przychodzi zaakceptować Erosa w ukształtowanym już obrazie poety, jawiącym się jako samotny rycerz nad brzegiem spienionej wody, z mieczem przepasany do boku, rękami złożonymi do modlitwy [..]''. Podobnie Henryk Sienkiewicz{{r|sienkiewicz1869a}} omawiając poezję Sępa Szarzyńskiego w 1869 roku, lamentuje, że ''Dziś wydaje nam się rzeczą niepodobną, iżby młodemu poecie choć czasem nie przesunęła się przez oczy i serce jaka czarowna postać dziewicza [..] Jednak jak w całych naszych dziejach, tak jak w pisarzach przeszłości, brak prawie zupełnie elementów erotycznych [..] U nas gdy na chwilę zcichnie wrzawa, lub ustaną pożogi wojen, razem z jękiem dzwonów wawelskich, unosi się ku niebu to poważny chórał, to samotna pieśń religijna.'' [Jednak Sienkiewicz pisał swoje studium literackie przed znalezieniem przez [[Aleksander Brückner]]a erotyków{{r|bruckner1891}} Sępa. Wiersze religijne pisane były w ostatnim okresie życia poety, który umarł mając około 31 lat].

 

 

W swoich wierszach miłosnych poeta składa hołdy czterem kobietom: Zosi, Kasi, Anusi (przypuszczalnie Annie Sławskiej) i Jadwidze Tarłównie. Najwięcej wierszy, bo jedenaście, pisze do Kasi i są to wiersze najbardziej zmysłowe. Kasia jest zamężna, ale jej obyczaje są dość swobodne. We fraszce [[:s:pl:Mikołaja Sępa Szarzyńskiego Poezye/O Kasi i o Pasiu fraszka|O Kasi i o Pasiu fraszka]], opisany jest jej stosunek z piętnastoletnim Pawełkiem ''Kasia, me kochanie, Pasia nadobnego/Który ledwie doszedł roku pietnastego,/(Sama także młoda) serdecznie miłuje/[..]/Aliści u Pasia, jak u szkapy, pije{{r|pije}}/Już baczę, skąd poszło tak wielkie kochanie/Każ mu ty przy sobie przedsię legać, panie!''.

<ref name=blonski2001> Jan Błoński, ''Mikołaj Sęp Szarzyński a początki polskiego baroku'', Kraków 2001

</ref>

 

}}