Ignacy Loyola: Różnice pomiędzy wersjami

 

=== Działalność ===

 

Najpierw w 1522 udał się do odległego o 400 kilometrów benedyktyńskiego klasztoru [[Montserrat (klasztor)|Santa Maria de Montserrat]] w Katalonii i tam po trzech dniach modlitwy przed ołtarzem NMP zawiesił swoją broń. Rozdał biednym ubranie i wszystko co miał, ubrał się w sięgające stóp zgrzebne szaty. Następnie udał się do pobliskiego miasta [[Manresa]], gdzie w pobliskiej jaskini wskazanej mu przez Iñes Pascual spędził kilkanaście miesięcy oddając się modlitwie, ascezie i kontemplacji. Owocem tego doświadczenia były notatki, na których podstawie napisał później ''Ćwiczenia duchowne'' – podstawę późniejszych [[Ćwiczenia duchowne|ćwiczeń ignacjańskich]]. Już wtedy zaczął udzielać duchowych wskazówek. Z powodu umartwień chorował i trafił do szpitala gdzie zaczęli przychodzić do niego ludzie szukający porady duchowej. Podczas pobytu w szpitalu zaczął za dnia mieć wizje "form poruszających się w przestrzeni przypominających węża z czymś co przypominało oczy na powierzchni", wizje te ze względu na piękno dawały mu ukojenie, ale kiedy znikały był podrażniony. W 1523 roku wyruszył z pielgrzymką do [[Palestyna|Ziemi Świętej]] z zamiarem zostania męczennikiem. Ale po dwudziestu dniach pobytu z polecenia [[Zakon Braci Mniejszych|franciszkanów]], oficjalnych przedstawicieli Kościoła katolickiego w Ziemi Świętej, opuszcza ją. Wraca do kraju, do Hiszpanii. Dociera tam w marcu 1524 i zaczyna edukację w wieku 31 lat. Najpierw kończy szkołę szczebla podstawowego w Barcelonie, gdzie zajmuje się również reformą klasztoru. I kiedy odmawia wstępu osobie poleconej przez pewnego możnego, on sam zostaje pobity do nieprzytomności, a jego przyjaciel zabity. Później w latach 1526-27 studiuje filozofię na uniwersytecie, najpierw w [[Uniwersytet Alcalá de Henares|Alkali]], gdzie z powodu aktywności kaznodziei ulicznego prześladował go inkwizytor Figueroa i uwięził na dwa miesiące, a potem w [[Salamanka|Salamance]] gdzie również był więziony i przykuty kajdanami do niejakiego Calisto, którego wspomina w autobiografii. Był wówczas podejrzewany o przynależność do [[alumbrados]], których nieortodoksyjne metody związane były z duchowością reformy franciszkańskiej promowanej przez kardynała [[Francisco Jiménez de Cisneros|Cisnerosa]]. Szczególne zainteresowanie inkwizycji budziły kobiety wpadające w trans i konwulsje podczas kazań Ignacego. Po raz drugi zebrał wokół siebie pewną liczbę zwolenników, ale nie podążyli za nim do Paryża.