Niezgodność rzeczy z umową: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
ort., lit. |
Zmiany jezykowe i drobne merytoryczne |
||
Linia 5:
Zgodnie z art. 556<sup>1</sup> § 1 Kodeksu cywilnego rzecz sprzedana jest niezgodna z umową, w szczególności gdy:
# nie ma właściwości, które rzecz tego rodzaju powinna mieć ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub przeznaczenia (np. przemakalność kurtki, która według opisu dołączonego do rzeczy miała być nieprzemakalna);
# nie ma właściwości, o których istnieniu sprzedawca zapewnił kupującego, w tym przedstawiając próbkę lub wzór (np. brak właściwości leczniczych produktu, o jakich zapewniał kupującego sprzedawca);
# nie nadaje się do celu, o którym kupujący poinformował sprzedawcę przy zawarciu umowy, a sprzedawca nie zgłosił zastrzeżenia co do takiego jej przeznaczenia (np. brak wodoodporności rzeczy na określonej głębokości wbrew określeniu takiego przeznaczenia rzeczy przez kupującego przy zawieraniu umowy i nie wyprowadzeniu go z błędu przez sprzedawcę);
# została kupującemu wydana w stanie niezupełnym (np. brak niektórych części, brak oprogramowania
Ponadto, ilekroć kupującym jest [[konsument (prawo)|konsument]], rzecz jest niezgodna z umową, gdy nie ma właściwości, jakie wynikają z publicznych zapewnień producenta, tego kto się za producenta podaje (tzw. quasi-producenta), importera i dystrybutora towaru oraz ich przedstawicieli. By nie być związany takim zapewnieniem – poza wykazaniem uzasadnionego braku wiedzy o nich po stronie sprzedawcy oraz braku wpływu zapewnienia na fakt podjęcia przez kupującego decyzji o zakupie, co w praktyce wydaje się niezmiernie trudne do udowodnienia – sprzedawca lub ten, kto dane zapewnienie złożył, może sprostować jego treść przed zawarciem umowy<ref>M. Koszowski, Oczekiwania konsumentów odnośnie do oferowanych im towarów oparte na zapewnieniach publicznych pochodzących od sprzedawcy, producenta, osoby, która się za producenta podaje, importera i dystrybutora towaru oraz ich przedstawicieli, Studia Iuridica Toruniensia, 1/2013, t. XII, s. 113-149.</ref>.
Gdy kupującym jest konsument, za niezgodność z umową (dokładnie wadę fizyczną, którą ona stanowi) uważa się również nieprawidłowości w montażu i uruchomieniu rzeczy, jeśli montażu/uruchomienia dokonał sprzedawca bądź osoba, za którą ponosi on odpowiedzialność<ref>Art. 556<sup>1</sup> § 3 Kodeksu cywilnego.</ref>. Takie nieprawidłowości stanowią niezgodność z umową również wtedy, gdy montażu/uruchomienia dokonał sam konsument, lub inna osoba, pod warunkiem jednak, że działał on w zgodzie z treścią [[instrukcja|instrukcji]] otrzymanej przy sprzedaży oraz że rzecz była przeznaczona – a przynajmniej nie było oczywiste, że nie jest ona przeznaczona – do amatorskiego montażu. Sprzedawca odpowiada tutaj zarówno za błędy w instrukcji, jej niejasność, sporządzenie jej w innym języku niż polski, jak i za jej całkowity brak, jeśli tylko była ona niezbędna do prawidłowego montażu/uruchomienia zakupionej rzeczy
Poprzednio – tj. przed 25 grudnia 2014 r. – istniało domniemanie zgodności towaru konsumpcyjnego z umową, które było wzruszalne, i kupujący mimo zaistnienia przesłanek przewidzianych w tym domniemaniu, mógł wykazywać, że towar, jaki otrzymał, był z jakichś uzasadnionych przyczyn niezgodny z umową. Obecnie, choć nie jest to w pełni zgodne z brzmieniem i motywem 8 dyrektywy nr 1999/44/WE, zrezygnowano z konstrukcji domniemania, wprowadzając w jej miejsce w art. 556<sup>1</sup> § 1 Kodeksu cywilnego tzw. niewyczerpującą definicję niezgodności rzeczy z umową.<ref>Maciej Koszowski, Domniemanie czy definicja zgodności towaru z umową, Ius Novum nr 2/2012, s. 86-96.</ref>.
|