Victor Hugo: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
AndrzeiBOT (dyskusja | edycje) m Poprawa linków wewn., dr. techniczne przy użyciu AWB |
link |
||
Linia 107:
==== Parlamentarzysta ====
W przededniu rewolucji lutowej i wybuchu [[Wiosna Ludów|Wiosny Ludów]], jak również w czasie pierwszych ludowych wystąpień, Victor Hugo deklarował poparcie dla liberalnej monarchii, uważał, że po abdykacji Ludwika Filip I władzę mógłby objąć jego syn, z matką jako regentką{{odn|Rosa|s=46–49}}. 24 lutego 1848 bezskutecznie usiłował przedstawić taką propozycję w czasie ulicznej manifestacji. Negatywnie ocenił powstanie republiki, twierdząc, że jej proklamacja doprowadzi do nędzy, ruiny, a być może nawet [[wojna domowa|wojny domowej]]. Odmówił także objęcia teki ministra edukacji publicznej, którą proponował mu Alphonse de Lamartine. Na początku czerwca tego samego roku został deputowanym do Zgromadzenia Narodowego, gdzie znalazł się na [[prawica|prawicy]]{{odn|Rosa|s=46–49}}. Poparł zamknięcie [[Warsztaty Narodowe|Warsztatów Narodowych]], jednak oburzyła go postawa gen. [[Louis-Eugène Cavaignac|Louisa-Eugène'a Cavaignaka]], który pozwolił na rozprzestrzenienie się buntu robotniczego ([[dni czerwcowe]]). Na czele delegacji parlamentarzystów udał się na barykady, by uprzedzić uczestników buntu o postanowieniach Zgromadzenia Narodowego, w tym o nadaniu Cavaignakowi nadzwyczajnych pełnomocnictw. Krwawe stłumienie powstania wywarło na nim wielkie wrażenie. Chociaż w parlamencie nadal formalnie należał do prawicy, coraz częściej głosował razem z lewicą: przeciwko ograniczeniu [[wolność prasy|wolności prasy]] i powszechnego prawa do głosowania oraz przeciw deportacjom uczestników dni czerwcowych{{odn|Rosa|s=46–49}}. Rząd uważał za niezdolny do jakichkolwiek konstruktywnych działań{{odn|Rosa|s=46–49}}.
W lipcu 1848 Hugo zaczął wydawać dziennik ''L’Evénement'', który politycznie sytuował się w centrum. Sam nie pisał do niego, firmując jedynie swoim nazwiskiem teksty swoich synów oraz ich przyjaciół Auguste'a Vacquerie'a oraz Paula Meurice'a. Od września tego samego roku Hugo stał się zwolennikiem [[Napoleon III Bonaparte|Ludwika Napoleona Bonaparte]], który w jego ocenie mógł urzeczywistnić idee postępu i pokoju społecznego. Pismo Hugo poparło kandydaturę Bonapartego w wyborach prezydenckich w grudniu 1848, które faktycznie zakończyły się jego zwycięstwem. Nadzieje pisarza nie spełniły się jednak. Chociaż Hugo uzyskał reelekcję w nowych wyborach parlamentarnych w 1849, przekonał się, że nowe Zgromadzenie Narodowe miało zdecydowanie bardziej prawicowy charakter. W oczach pisarza większość deputowanych reprezentowała klerykalne, obskuranckie poglądy, była zdeterminowana i brutalna w działaniu. 9 lipca 1849 Hugo w wielkiej mowie na forum parlamentu zarzucił deputowanym, że nie chcą podjąć realnej walki z nędzą w kraju, krytykował Zgromadzenie za represje wobec prasy i stowarzyszeń. W roku następnym Hugo wziął udział w dyskusji nad ustawą o systemie oświaty (tzw. [[prawo Falloux]]). Jako pierwszy w historii oznajmił wówczas, że każde dziecko ma prawo do bezpłatnego wykształcenia podstawowego przekazywanego przez świeckie państwo. Jego mowa została wygwizdana, a ustawa opracowana przez [[legitymizm|legitymistę]] [[Alfred de Falloux|de Falloux]] – przegłosowana{{odn|Rosa|s=46–49}}. Swoje poglądy w tym czasie definiował następująco:
| |||