Licencje BSD: Różnice pomiędzy wersjami

▲Pierwszymi programami udostępnionymi na licencji non-copyleft były elementy wydanej w latach 70. dystrybucji 1BSD, ale pierwszym oprogramowaniem w całości rozpowszechnianym na warunkach tej licencji była wydana w czerwcu 1989 roku dystrybucja Networking Release 1. Jej licencja to 4-klauzulowa licencja BSD, zwana także starą licencją BSD. Licencja ta zezwala na użytkowanie i redystrybucję oprogramowania, z modyfikacjami lub bez, w formie kodu źródłowego lub binarnego, pod warunkiem zachowania informacji o prawach autorskich w kodzie źródłowym i dokumentacji programu, oraz pod warunkiem nie używania nazwy Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley i nazwisk jego współpracowników do reklamowania produktów pochodnych od danego programu, bez uzyskania pozwolenia. Konsekwencją tych liberalnych warunków licencji jest zezwolenie na włączanie oprogramowania nią objętego do produktów na innych licencjach, zarówno otwartych, jak i zamkniętych. Licencja ta, tak jak większość licencji wolnego oprogramowania, zawiera także informację o braku jakichkolwiek gwarancji oraz nie ponoszeniu przez autorów i dystrybutorów programu odpowiedzialności za szkody wynikłe z użytkowania programu.

▲Specyficzną cechą 4-klauzulowej licencji BSD jest tzw. klauzula ogłoszeniowa (lub reklamowa), która wymaga, aby wszystkie materiały reklamujące produkty korzystające z kodu na tej licencji zawierały informację:

▲Klauzula ta powoduje niekompatybilność z wieloma licencjami (zwłaszcza GPL), oraz sprawia problem praktyczny, kiedy kolejni autorzy wpisują w niej swoje nazwisko lub firmę w miejsce Uniwersytetu Kalifornijskiego. W dużych projektach, przez używanie takich klauzul, liczba informacji o autorach wymaganych w materiałach reklamowych wzrasta. Przykładem może być system NetBSD, w którego dokumentacji (jak podaje Richard Stallman) w 1997 roku było 75 takich informacji reklamowych o poszczególnych autorach. W 1999 roku Uniwersytet Kalifornijski zrezygnował z używania tej klauzuli i zezwolił na usunięcie jej z wszelkiego kodu do którego ma on prawa autorskie. Powstała w ten sposób licencja jest nazywana 3-klauzulową licencją BSD, lub zmodyfikowaną (albo nową) licencją BSD. Licencja ta jest kompatybilna z GPL i innymi popularnymi licencjami. Od czasu tej decyzji wszystkie systemy BSD przeszły na 3-klauzulową licencję, z wyjątkiem NetBSD, które nadal używa 4 klauzulowej wersji. W konsekwencji, w dokumentacji bieżącej wersji NetBSD można znaleźć 239 informacji reklamowych o poszczególnych autorach.

▲Część programistów używa także 2-klauzulowej licencji BSD, powstałej przez usunięcie klauzuli zakazującej używania nazwisk autorów do reklamowania produktów pochodnych. Licencja ta jest funkcjonalnie identyczna z licencją MIT (zwaną także licencją X11), oraz licencją ISC (używaną m.in. przez OpenBSD). Mnogość licencji z „BSD” w nazwie powoduje niejednoznaczność terminu „licencja BSD”, dlatego [[Richard Stallman]] proponuje zamiast którejkolwiek z licencji BSD używać licencji X11 (nazwa „licencja MIT” też może być niejednoznaczna, ponieważ MIT używało wielu licencji). Z tego samego powodu można preferować licencję ISC, która dodatkowo jest napisana prostszym językiem, dzięki czemu sprawia mniej problemów w interpretacji prawnej. Licencja X11 zawiera nieprecyzyjne sformułowania „zajmować się oprogramowaniem” (w oryg. „to deal in the Software”)