Mercury-Redstone 3: Różnice pomiędzy wersjami

Rakieta Redstone wystartowała o godzinie 9:34{{r|gene}} czasu miejscowego z kapsułą statku załogowego dopiero po ponad czterech godzinach od momentu znalezienia się [[Kosmonauta|astronauty]] w kabinie. W chwili startu serce astronauty przyspieszyło d 120 uderzeń na minutę, pięć minut później, gdy zgłaszał odłączenie rakiety osiągnęło maksymalną wartość 140 uderzeń na minutę. Zaraz po starcie Alan B. Shepard zameldował, że lot przebiega spokojnie. Niemal od samego startu Shepard prowadził rozmowę ze Slaytonem, meldując o prawidłowym działaniu przyrządów, o rosnącym przeciążeniu, o ustaniu wibracji, wreszcie o separacji rakiety i zmianie pozycji kapsuły{{r|arct}}.

Po 45 sekundach pojawiły się wibracje, które trwały do momentu uzyskania przez kapsułę prędkości jednego [[Liczba Macha|Macha]]. Wskutek drgań, w jakie została wprowadzona głowa astronauty, Shepard miał kłopoty z odczytywaniem wskaźników. Lot ustabilizował się po 88 sekundach. Po upływie 2,5 minuty kapsuła oddzieliła się od Redstone i w tym samym momencie został nadany sygnał do odrzucenia wieżyczki ratunkowej. Po kolejnych dziesięciu sekundach nastąpiło oddzielenie kabiny. Jeśliby zawiodły automaty, oba te urządzenia mógł uruchomić astronauta{{r|astronautyka}}. Rakieta wypaliła paliwo w czasie 142 sekund. Bez kłopotów zniósł przeciążenie 6 g podczas odrzucania modułu napędowego (w czasie T +02:22). Potem gwałtownie spadło do 0 g i za wyjątkiem niewielkich wartości w okresie T +5:14 do T +5:59 w wyniku działania rakiet hamujących przez blisko pięć minut astronauta znajdował się w [[Nieważkość|stanie nieważkości]] i podróżował z prędkością sięgającą dwóch kilometrów na sekundę. W czasie T +5:14 rozpoczęto odpalenie pierwszej rakiety hamującej. Czas działania każdej z rakiet wynosił dziesięć sekunda a przerwy między pracą rakiet wynosiły pięć sekund{{r|astronautyka}}. Po odłączeniu kapsuły automatyczny system obrócił ją w taki sposób, że osłona termiczna została ustawiona we właściwej pozycji względem atmosfery. Zbliżając się do apogeum na wysokości 187,4 kilometra, Shepard przeszedł na sterowanie ręczne i wykonał serię manewrów, sprawdzając dysze kontrolujące obrót kapsuły oraz odchylając tor lotu w pionie i poziomie i zameldował, że pojazd zachowuje się identycznie jak w symulatorze. Mimo, że lot był suborbitalny, pod względem wykonywanych procedur nie różnił się zasadniczo od lotu orbitalnego. Nieważkość nie spowodowała żadnych negatywnych odczuć. Zdolność do wykonywania ruchów, a także mówienie i oddychanie pozostały najzupełniej normalne. Ogólne wrażenie przypominało unoszenie się w wodzie. Przez peryskop zobaczył zachodnie wybrzeże [[Floryda|Florydy]] i [[Zatoka Meksykańska|Zatokę Meksykańską]]. Następnie zostały odpalone rakiety hamujące. Odrzucenie tych silników było słyszalne w w kapsule. Przeciążenie w trakcie powrotu wynoszące maksymalnie 11 g, nie sprawiło żadnych problemów{{r|gene}}.

 

=== Wodowanie ===