Zwalczanie okrętów podwodnych: Różnice pomiędzy wersjami

* duże programy rozbudowy w masowy sposób sił małych okrętów służących do obrony konwojów – korwet, fregat, niszczycieli eskortowych i lotniskowców eskortowych

* stworzenie grup wsparcia, składających się z eskortowców, które mogły być wysłane dla wzmocnienia atakowanego konwoju. Wolne od obowiązku pozostawania z konwojem grupy wspierające mogły kontynuować polowanie na zanurzony okręt podwodny tak długo, aż ten zmuszony przez wyczerpywanie się akumulatorów i powietrza wynurzał się.

 

Lotnictwo i radar

* jednym z najlepiej strzeżonych sekretów alianckich było złamanie kodów niemieckich i japońskich, w tym [[Enigma|Enigmy]] (informacje zebrane w ten sposób określano w angielskim ośrodku kryptologicznym [[Bletchley Park]] jako ''Ultra''). Pozwalało to na śledzenie "wilczych stad" i zmiany tras konwojów, jednak za każdym razem, gdy Niemcy zmieniali kody, straty konwojów mocno rosły. Pod koniec wojny alianci regularnie łamali i czytali niemieckie kody morskie.

 

 

Zapewnienie osłony lotniczej było sprawą kluczową. Niemcy w tym czasie wykorzystywali do atakowania statków i prowadzenia rozpoznania dla okrętów podwodnych samoloty dalekiego zasięgu [[Focke-Wulf Fw 200]] "Condor". Większość z ich lotów odbywała się poza zasięgiem alianckich samolotów bazujących na lądzie, co spowodowało powstanie tzw. ''dziury atlantyckiej'' (Obszaru niedostępnego dla lotnictwa alianckiego ze względu na odległość od lądu). Na początku Brytyjczycy zastosowali tymczasowe rozwiązania dla tej sytuacji, takie jak statki [[Catapult aircraft merchant|CAM]], zastąpione potem przez masowo produkowane i względnie tanie [[lotniskowiec eskortowy|lotniskowce eskortowe]] budowane w Stanach Zjednoczonych i wykorzystywane zarówno przez US Navy jak i Royal Navy. Wprowadzili także samoloty patrolowe dalekiego zasięgu. Wiele U-Bootów obawiało się samolotów, ponieważ sama ich obecność wymuszała zwykle konieczność zanurzenia się i przerwania patrolu bądź ataku.

Podczas II wojny światowej na okręty podwodne polowano głównie na powierzchni, a podejmowały one atak pod wodą jedynie gdy kontakt podczas zanurzania się był utrzymywany. Nie spodziewano się, że okręt podwodny mógłby tropić inny okręt podwodny pod powierzchnią i prowadzić walki torpedowe. Okazało się to możliwe dopiero po starciu [[HMS Venturer (P68)|HMS "Venturer"]] i [[U-864]] na Morzu Północnym, w pobliżu portu w Kilonii.

 

 

 

 

=== Po wojnie ===