Wilhelm Zdobywca: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Książę Normandii: literówka, "pod wezwanie" zmienione na "pod wezwaniem" niby nic ale czemu ma być źle :) |
m →Ujarzmianie kraju: drobne redakcyjne |
||
Linia 83:
Wilhelm pozostawił załogę w Hastings i ruszył do [[Dover]]. Po drodze, w odwecie za wybicie załogi jednej z jego łodzi, spalił miasto [[Romney]]. Mieszkańcy Dover nie mieli ochoty umierać i poddali się Wilhelmowi, co nie przeszkodziło ludziom księcia podpalić przedmieścia. Tymczasem w wojsku Wilhelma wybuchła epidemia [[Dyzenteria|czerwonki]]. Siły Wilhelma wzmocnili jednak awanturnicy, którzy na wieść o sukcesie pociągnęli pod sztandary księcia Normandii. Kolejnym celem Wilhelma była siedziba arcybiskupstwa [[Canterbury]], która poddała się bez walki. Książę ruszył następnie na Londyn, gdzie po bitwie pod Hastings możni anglosascy wybrali królem ostatniego z rodu królów Wesseksu, [[Edgar II Ætheling|Edgara II]]. Szybkie sukcesy Wilhelma spowodowały jednak, że nowy król szybko tracił grunt pod nogami.
W Canterbury Wilhelm zapadł na czerwonkę i przez miesiąc leżał w łóżku. W tym czasie do jego obozu przybyło poselstwo od żony Edwarda Wyznawcy, królowej Edyty, która poddała Wilhelmowi [[Winchester (Anglia)|Winchester]]. Po powrocie do zdrowia Wilhelm ruszył na Londyn. Ograniczył się jednak do spustoszenia okolicy, po czym odstąpił od miasta. Tymczasem stronnictwo Edgara rozsypywało się. Pierwszy
Podbój Anglii nie był jednak jeszcze zakończony. W marcu 1067 roku Wilhelm wrócił do Normandii, zabierając ze sobą najważniejszych anglosaskich magnatów. Tymczasem w [[Mercja|Mercji]], nie objętej jak do tej pory poważnymi działaniami wojennymi, zbuntował się [[Edryk Szalony]], pochodzący z rodu earlów Mercji. Bunty wybuchły również w hrabstwach [[Exeter]] i [[Kent|Kencie]]. W połowie 1068 roku do Anglii przybyli synowie Harolda II na czele floty zebranej w [[Dublin]]ie. Z dworu Wilhelma uciekł również Edgar II, który znalazł schronienie na dworze swego szwagra, [[Władcy Szkocji|króla Szkocji]] [[Malcolm III|Malcolma III]], i działał na rzecz odzyskania przez siebie tronu. Earlowie [[Edwin (earl)|Edwin]] i [[Morcar]] zbuntowali się przeciw Wilhelmowi, sprzymierzyli się z walijskim [[Gwynedd Bleddyn|Gwyneddem Bleddynem]] i poderwali do walki całą [[Nortumbria|Northumbrię]]. Na przeszkodzie buntownikom stanęły rozbieżności na temat ewentualnego następstwa tronu po Wilhelmie, jak i również błyskawiczne działania nowego monarchy.
| |||