Rod Stewart: Różnice pomiędzy wersjami

Rod był najmłodszym z pięciorga dzieci Roberta i Elsie StewartStewartów. Zarówno Rod, jak i jego rodzina, byli wielkimi fanami [[Al Jolson]]a. W ich domu często rozbrzmiewała jego muzyka, a mały Rod kolekcjonował wszystkie jego nagrania i czytał książki o nim książki. Przyszły solista, w wieku 11 lat, zadecydował dołączyć ze szkolnymi kolegami do małej grupki „The Kool Kats”.

Stewart zaczął swoją muzyczną karierę we wczesnych latach sześćdziesiątych w ekipie [[Muzyka folkowa|folkowego]] piosenkarza [[Wizz Jones|Wizza JonesJonesa]], towarzysząc mu w jego europejskiej trasie koncertowej. Ta muzyczna przygoda zakończyła się dla Stewarta przedwcześnie, gdy w Hiszpanii został aresztowany za włóczęgostwo i deportowany do Anglii. W 1963 dołączył do [[Rhythm and blues|rhytm and bluesowej]] grupy [[Jimmy Powell & the Five Dimension]], w której śpiewał i grał na harmonijce. Przez następne lata Stewart przechodził z grupy do grupy, nigdzie nie zagrzewając miejsca. Przełom nastąpił w 1965, gdy dołączył do zespołu [[Steampacket]]. Grupa została zatrudniona jako zespół otwierający koncerty [[The Rolling Stones]] i The [[Walker Brothers]] w 1965. W 1966 grupa nagrała album, który został wydany dopiero w 1970, gdy Stewart był już gwiazdą. Gdy grupa się rozpadła się w 1967, piosenkarz spróbował swego szczęścia w modnym wówczas repertuarze [[blues]]owym. Niedługo potem dołączył do grupy [[Jeff Beck|Jeffa Becka]]. Mimo że grupa istniała tylko trzy lata i nagrała zaledwie dwa albumy, to zdobyła olbrzymią popularność. Po rozstaniu z Beckiem Stewart wraz z [[Ron Wood|Ronem Woodem]] przyłączył się do brytyjskiej grupy [[The Faces]]. Choć albumy grupy pozostały niezauważone, to retrospektywnie uznano je za bardzo interesujące. Jeszcze śpiewając w grupie Stewart, rozpoczął swoją karierę solową. Pierwszy album sygnowany własnym nazwiskiem okazał się nieudany i nie wzbudził większego zainteresowania. Drugi, poza wielkim przebojem "Maggie May", także zostałpozostał niezauważony. Dopiero trzeci album ''Every Picture Tells a Story'' stal się wielkim hitem i to po obu stronach Atlantyku. Typowymi dla repertuaru artysty w tym okresie były takzarówno szybkie rockandrollowe piosenki, jak i refleksyjne rockowe ballady.

Od tego czasu piosenki Stewarta pojawiały się na szczytach list przebojów, bijąc rekordy popularności. Z czasem zaczął odchodzić od rockowych korzenikorzen,i zmierzając w kierunku [[soft rock]]a i [[muzyka pop|muzyki pop]]. W drugiej połowie lat siedemdziesiątych zaczął adaptować do swej muzyki elementy modnej wówczas muzyki [[disco]], a w latach późniejszych [[nowa fala (muzyka)|nowej fali]]. Po chwilowej nieobecności na estradach i studiach nagrań, Stewart powrócił do tworzenia muzyki w połowie lat dziewięćdziesiątych, tworząc swój nowy wizerunek, jako dojrzałego, refleksyjnego popowego piosenkarza. Pierwszy nagrany w [[XXI wiek]]u album artysty –, ''Human,'', pokazał, że Stewart nie zamierza rezygnować z kariery, ani nie zakończył artystycznych poszukiwań. Na nowym albumie zaśpiewał szereg tradycyjnych, popowych piosenek, w których wyraźnie słuchaćsłychać wpływy wokalistyki jazzowej. Piosenkarz znakomicie się sprawdził także i w tym repertuarze.

W latach 2002–2005 Rod Stewart wydał cztery płyty łączące się tematycznie w serię ''The Great American Song Book''. Są one zbiorem piosenek pochodzących z lat 30. i 40. XX wieku. Piosenki są autorstwa takich sław jak: [[Irving Berlin]], [[Cole Porter]], [[George Gershwin]] czy [[Ira Gershwin]]. Płyty, tak w [[Stany Zjednoczone|Ameryce]] jak i w [[Europa|Europie]], odniosły wielki sukces komercyjny.