Hi-fi: Różnice pomiędzy wersjami

'''Hi-fi'''<ref group="uwaga">Na niektórych urządzeniach spotkane są również określenia Hi-Fi, HI-FI.</ref> (czyt. {{IPA|haɪ̯fɪ}}<ref group="uwaga">Taka wymowa obowiązuje jedynie w Polsce, w języku angielskim to {{IPA|haɪ̯faɪ}}.</ref>), [[skrótowiec]] (od {{Ang.|high fidelity}}, wysoka wierność) – termin określający reprodukcję dźwięku o jakości bardzo zbliżonej do oryginału<ref>{{cytuj książkę | autor = McGraw-Hill | inni = Mark D. Licker (wyd.), Joe Faulk (red.) | tytuł = The McGraw-Hill Dictionary of Engineering | wydawca = McGraw-Hill | miejsce = Warszawa | rok = 2003 | wydanie = 2 | isbn = 0-07-141799-0}}</ref>. Parametry, które muszą spełniać urządzenia oznaczone symbolem hi-fi są określone w niemieckiej normie DIN 45500 z roku [[1973]] (w innych krajach stosowano także normę IEC&nbsp;268). Dotyczy ona m.in. maksymalnego poziomu [[szum akustyczny|szumów]] i [[zniekształcenia nieliniowe|zniekształceń nieliniowych]], a także [[Pasmo przenoszenia|pasma przenoszenia]] wyznaczonego na podstawie [[charakterystyka amplitudowa|charakterystyki amplitudowej]].

 

 

Pod koniec [[XX wiek]]u znaczenie terminu hi-fi zmniejszyło się ze względu na fakt, że większość produkowanych wówczas urządzeń elektroakustycznych średniej jakości spełniała normy jakościowe stawiane trzydzieści lat wcześniej najdroższym urządzeniom. Np. norma niemiecka dopuszczała dla urządzeń klasy hi-fi, przy paśmie odtwarzania 20&nbsp;[[herc|Hz]] – 20&nbsp;kHz i mocy 2×20&nbsp;[[wat|W]], do nierównomierności poziomu odtwarzania ±3&nbsp;[[decybel|dB]] i jednoprocentowych zniekształceń nieliniowych (na częstotliwości 1&nbsp;kHz) przy pracy ciągłej (pod tym pojęciem rozumiano co najmniej 10 minut) z sygnałem sinusoidalnym. Rozwój elektroniki pozwolił na skonstruowanie lepszych urządzeń – współcześnie takie parametry posiadają np. [[wzmacniacz]]e skonstruowane przy pomocy jednego [[układ scalony|układu scalonego]] i kilku [[Element elektroniczny bierny|elementów biernych]].