Stefan Kisielewski: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Biografia: m |
drobne redakcyjne |
||
Linia 30:
Po wybuchu [[II wojna światowa|wojny]] brał udział w [[kampania wrześniowa|kampanii wrześniowej]], okres okupacji spędził w Warszawie, działając jako pedagog, akompaniator oraz pracownik Wydziału Delegatury Rządu na Kraj. W 1942 r. ożenił się z Lidią Hintz. Podczas [[powstanie warszawskie|powstania warszawskiego]] pracował w radiu. Podczas powstania stracił większość dorobku kompozytorskiego.
Po wojnie osiedlił się w Krakowie. W 1945 roku założył „[[Ruch Muzyczny]]”, którego był redaktorem naczelnym do 1948 roku. Po zlikwidowaniu pisma z przyczyn politycznych, następnie reaktywowaniu, był w latach 1957-1959 członkiem zespołu redakcyjnego. W latach 1945-1949 wykładał przedmioty teoretyczne w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (obecnie [[Akademia Muzyczna w Krakowie|Akademia Muzyczna]]) w [[Kraków|Krakowie]]. Usunięty z uczelni przez władze komunistyczne w 1949 roku uczył prywatnie kompozycji (do jego uczniów
W latach 1945-1989 (z przerwami w latach 1953-1956, kiedy wydawanie pisma zawieszono, w latach 1968-1971 w związku z cenzurą dotyczącą zakazu publikacji Kisielewskiego, w latach 1981-1983, czyli w okresie stanu wojennego) był publicystą, felietonistą „[[Tygodnik Powszechny|Tygodnika Powszechnego]]” w cyklach ''Głową w ściany'', ''Bez dogmatu'', ''Pod włos'', ''Łopatą do głowy'', ''Gwoździe w mózgu'' i ''Wołanie na puszczy''. W latach 1950-1953 był redaktorem „Przewodnika koncertowego” Filharmonii Krakowskiej, w latach 1955-1957 autorem radiowych ''Rozmów o muzyce'', w latach 1956-1961 prezesem koła Związku Kompozytorów Polskich w Krakowie. W 1961 roku osiedlił się w Warszawie.
W latach 1957-1965 był posłem na Sejm [[Polska Rzeczpospolita Ludowa|PRL]], razem z m.in. [[Tadeusz Mazowiecki|Tadeuszem Mazowieckim]], w ramach grupy [[Znak (ruch)|Znak]]. W [[Wybory parlamentarne w Polsce w 1957 roku|1957]]<ref>Obwieszczenie Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 22 stycznia 1957 r. o wynikach wyborów do Sejmu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej przeprowadzonych dnia 20 stycznia 1957 r., Monitor Polski 1957 nr 5 poz. 30</ref> i w [[Wybory parlamentarne w Polsce w 1961 roku|1961 roku]] wybrany do Sejmu PRL z listy [[Front Jedności Narodu|Frontu Jedności Narodu]]<ref>Obwieszczenie Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 18 kwietnia 1961 r. o wynikach wyborów do Sejmu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej przeprowadzonych dnia 16 kwietnia 1961 r., Monitor Polski 1961 nr 30 poz. 145</ref>. W 1964 roku był jednym z sygnatariuszy [[List 34|Listu 34]]. W latach 1965-1968 piastował stanowisko redaktora naczelnego wydawnictwa muzycznego „Synkopa”, w latach 1971-74 prezesa sekcji muzycznej ZAiKS-u; czterokrotnie był członkiem zarządu głównego Związku Kompozytorów Polskich, był także członkiem Związku Literatów Polskich. W 1968 za krytykę [[cenzura|cenzury]] (użył wtedy na zebraniu [[Związek Literatów Polskich|Związku Literatów Polskich]] słynnego określenia ''dyktatura ciemniaków'', jednak - według jego własnej interpretacji zamieszczonej w ''Dziennikach'' - nie wobec władzy, a właśnie cenzorów) zabroniono mu publikacji na trzy lata, został także pobity przez tzw. [[Nieznani sprawcy (eufemizm)|„nieznanych sprawców”]]. W 1976 podpisał [[List czternastu|list 14]] przeciwko represjonowaniu uczestników [[czerwiec 1976|radomskiego czerwca]]. W 1984 opublikował w [[Tygodnik Powszechny|''Tygodniku Powszechnym'']] tzw. [[Lista Kisiela|„Moje typy”]] („listę kanalii”), pozbawioną komentarza listę nazwisk osób, które szczególnie aktywnie zajmowały się propagandą w PRL.
Twórczość publicystyczna Kisielewskiego nacechowana była duchem [[pragmatyzm]]u i [[liberalizm]]u, a jednocześnie – biorąc pod uwagę czasy w jakich przyszło mu żyć – była wybitnie niepokorna. [[Mariusz Urbanek]] stwierdził, iż był on ''najchętniej czytanym, choć najmniej słuchanym dziennikarzem PRL-u. Komuniści nie chcieli go słuchać, bo mówił, że jest ich wrogiem. W wolnej Rzeczypospolitej nie słuchali go przyjaciele, bo mówił, że się z nimi kompletnie nie zgadza''<ref name=autonazwa1>[http://www.stefan_kisielewski.republika.pl/zycie/index.html Stefan Kisielewski 1911-1991 - Życie<!-- Tytuł wygenerowany przez bota -->]</ref>. Kisielewski znany był też ze swojego przewrotnego charakteru – kiedy [[Leopold Tyrmand]] sprawił sobie zupełnie nowy samochód, Kisiel wziął cegłę i na karoserii wydrapał mu wielkimi literami wyraz „DUPA” (po tym incydencie panowie nie odzywali się do siebie przez rok)<ref name=autonazwa1 />.
Linia 44:
W latach 1968-80 pisał osobisty dziennik, który objął kilka brulionów. Dziennik został wydany po jego śmierci, pod nazwą ''[[Dzienniki (Stefan Kisielewski)|Dzienniki]]''. Jego syn [[Wacław Kisielewski|Wacław]] był współtwórcą duetu fortepianowego ''[[Marek i Wacek]]'', a córka, [[Krystyna Kisielewska-Sławińska]], jest romanistką i tłumaczką. Młodszy syn, [[Jerzy Kisielewski]], jest dziennikarzem radiowym i telewizyjnym.
[[Plik:Stefan and Wacław Kisielewski monument.JPG|mały|Grób Stefana, [[Wacław Kisielewski|Wacława]] i Lidii Kisielewskich na [[Cmentarz Powązkowski w Warszawie|cmentarzu Powązkowskim]] w Warszawie]]
Stefan Kisielewski skomponował wiele utworów muzycznych, utrzymanych w stylu XX-wiecznego [[neoklasycyzm]]u, za które był wielokrotnie nagradzany w kraju i za granicą. Był również autorem szeregu powieści, książek o muzyce (m.in. ''Gwiazdozbioru muzycznego)'', a także setek felietonów i publikacji politycznych, między innymi w czasopiśmie ''[[Res Publica Nowa]]''. Autor terminu [[socrealizm liturgiczny]].
== Nagrody i odznaczenia ==
|