Ilja Erenburg: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m odlinkowanie dat |
→Życiorys: z 1942 |
||
Linia 27:
Erenburg najbardziej jest znany obecnie z powieści, będących pamfletami na współczesne czasy i obrazujące tragikomiczne niedostosowanie jednostki do dążącego do uniformizacji świata: ''Niezwykłe przygody Julio Jurenito i jego uczniów'' (1922), ''Miłość Joanny Ney'' (1924), ''Rwacz'' (1925), ''[[Lejzorek Rojtszwaniec|Burzliwe życie Lejzorka Rojtszwańca]]'' (1928), socrealistyczny ''Dzień wtóry'' (1934). Po powrocie z Francji napisał ''Upadek Paryża'' (1941). Tytuł jego krytykującej [[stalinizm]] powieści ''Odwilż'' (1954–1956) stał się nazwą okresu w historii [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]], a także [[Polska Rzeczpospolita Ludowa|PRL]]. W ostatnich latach życia napisał sześciotomową autobiografię ''Lata, ludzie, życie'' (siódmy tom nie ukończony).
W Niemczech jest do dziś oskarżany o wzywanie do odwetowych masakr cywilów w [[Prusy Wschodnie|Prusach Wschodnich]] w 1944. Według brytyjskiego historyka [[Antony Beevor|Antony'ego Beevora]], pośród żołnierzy 4 Armii Pancernej rozpowszechniany był przedruk jego apelu z ''[[Krasnaja Zwiezda|Krasnoj Zwiezdy]]'' z 1942<ref>[[Antony Beevor]], ''Stalingrad'', Znak Horyzont, Kraków 2015, s. 147.</ref>:
{{CytatD|1=Niejaki Otto Essman pisze do lejtnanta Helmuta Weiganda:
„Mamy tu rosyjskich więźniów. Te typy pożerają dżdżownice na terenie lotniska, rzucają się na wiadro z odpadkami. Widziałem jak jedli chwasty. I pomyśleć, że to — ludzie!..”
| |||