Friedrich Ebert: Różnice pomiędzy wersjami

▲[[9 listopada]] [[1918]] kanclerz [[Maximilian von Baden]] przekazał mu swoje stanowisko jako przewodniczącemu najsilniejszej partii w parlamencie<ref>Ówczesna konstytucja Niemiec nie przewidziała takiego scenariusza.</ref>. Tego samego dnia, w trakcie trwającej od 3 listopada rewolucji, cesarz [[Wilhelm II Hohenzollern|Wilhelm II]] zdecydował się abdykować i uciec do [[Holandia|Holandii]] przed możliwym aresztowaniem przez zbuntowanych żołnierzy. Największy wstrząs miał nadejść niecałe kilka godzin później, około południa, gdy [[Philipp Scheidemann]] ogłosił z okna Reichstagu powstanie republiki. Akcja Scheidemanna spotkała się z wybuchem wściekłości Eberta, który był niezadowolony z jednostronnego ogłoszenia republiki przez współprzewodniczącego SPD. Ebert wolał, aby o przyszłości Niemiec zadecydowało Zgromadzenie Narodowe, wybrane w demokratycznych wyborach, nie zaś akcja jednej osoby.

▲Objęcie władzy przez Eberta przyczyniło się na krótką metę do pokojowego przebiegu rewolucji oraz zapewniło władzę siłom umiarkowanym. Sam Ebert był niechętny rewolucji, o czym mogą świadczyć słowa wypowiedziane do kanclerza Maksymiliana Badeńskiego "''Jeśli cesarz Wilhelm II nie abdykuje to rewolucja będzie nieunikniona. Ale ja nie chcę jej, nienawidzę rewolucji jak grzechu.''"

▲Pierwszą zapowiedzią łagodnego kursu był pakt Eberta z kwatermistrzem generalnym, generałem [[Wilhelm Groener|Wilhelmem Groenerem]], zawarty także [[9 listopada]]<ref>Pakt ten w historiografii niemieckiej nazywano jest "paktem Ebert-Groener"</ref>. Groener w imieniu wojska niemieckiego zobowiązał się do poparcia socjaldemokratycznych władz Niemiec w zamian za niedopuszczenie do chaosu w siłach zbrojnych. Obydwie strony miały duży interes w zapobiegnięciu rewolucji komunistycznej w kraju, tak jak to się stało w Rosji rok wcześniej.

▲Bardzo szybko SPD i USPD doszły do porozumienia i stworzyły [[Rada Pełnomocników Ludowych|Radę Pełnomocników Ludowych]], składającą się z trzech przedstawicieli większościowej socjaldemokracji i trzech niezależnych socjaldemokratów. Ebert i Haase zostali kierownikami tej rady, aczkolwiek Ebert szybko stał się faktycznym liderem. Ebert jako przywódca Niemiec stanął przed szeregiem problemów wymagających natychmiastowego rozwiązania, takich jak problem ustroju młodej republiki, kwestię władzy rad robotniczych i żołnierskich, zakończenie wojny z Ententą, kryzys gospodarczy. Jako osoba mająca największą władzę, i zaufanie najpotężniejszej partii Niemiec powojennych oraz wojska, forsował demokratyczny ustrój państwa, bez wpływów rad. Widoczne było porzucenie przedwojennego [[Program erfurcki|programu erfurckiego]] na rzecz pragmatyzmu politycznego.