JB-2 Loon: Różnice pomiędzy wersjami

Prace nad opracowaniem własnego pocisku skrzydlatego rozpoczęto natychmiast po przechwyceniu w czerwcu 1944 roku szczątków rozbitego niemieckiego pocisku V-1 (Fiesler Fi 103). Pocisk miał być niemal identyczny ze swoim niemieckim pierwowzorem. Podstawową różnicą była zmiana silnika – w wersji amerykańskiej samolot-pocisk miał być napędzany wyprodukowanym przez [[Ford Motor Company|Forda]] [[silnik pulsacyjny|silnikiem pulsacyjnym]] PJ31-F-1. Inna miała być także technika wystrzeliwania pocisku – zamiast stosowanej przez [[Niemcy (naród)|Niemców]] katapulty rakietowej, uznanej przez Amerykanów za zbyt niebezpieczną, zastosowano 4 [[silnik rakietowy|rakietowe silniki]] startowe na paliwo stałe. Kilka egzemplarzy przystosowano do wystrzeliwania z lecących bombowców [[Boeing B-17 Flying Fortress|B-17 Flying Fortress]]. W późniejszych wariantach zastąpiono prymitywny niemiecki układ naprowadzania sprowadzający się do zegara wyłączającego po ustalonym czasie silnik, radarowym systemem zdalnego sterowania.

 

 

Programem interesowała się także [[United States Navy|marynarka wojenna]], która planowała wyposażenie w wyrzutnie JB-2 swoich [[lotniskowiec|lotniskowców eskortowych]]. Planowano także opracowanie wariantu wystrzeliwanego z [[okręt podwodny|okrętów podwodnych]]. Testy pocisków zakończono w roku 1948 (armia) i 1950 (marynarka), pociski te jednak nigdy nie weszły do służby, a w marynarce wojennej zostały zastąpione przez rodzime konstrukcje pocisków manewrujących typu [[SSM-N-8 Regulus I|Regulus]].