Hector Berlioz: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m drobne merytoryczne |
→Biografia: drobne merytoryczne |
||
Linia 33:
Ojciec Berlioza, doktor medycyny, przeznaczył syna do zawodu lekarskiego i początkowo nie przeszkadzał rozwijaniu wyraźnych zdolności muzycznych chłopca. 12-letni Berlioz śpiewał, grał na flecie, gitarze, uczył się harmonii, zaczynał nawet komponować. W 1821 został wysłany do Paryża do Szkoły Medycznej; dwa lata później rozpoczął systematyczne studia kompozytorskie u J. F. Lesueura, decydując się na porzucenie medycyny. Kontynuował naukę (1826–1828) w konserwatorium: harmonię i kontrapunkt u A. Reichy, kompozycję nadal u Lesueura. W 1829 powstała kantata oparta na scenach z Fausta, którą następnie kompozytor przerobił (1846) na „operę koncertową” ''Potępienie Fausta'' (''La Damnation de Faust''). W 1830 Berlioz napisał jedno ze swych największych dzieł, programową ''[[Symfonia fantastyczna|Symfonię fantastyczną]]''. Za symfonię ''Harold w Italii'' (1834) [[Niccolò Paganini|Paganini]] przesłał Berliozowi podarunek w postaci 20 000 franków.
Obok twórczości Berlioz zajmował się także działalnością publicystyczną (od 1835 był stałym krytykiem muzycznym „Journal des Debats”). Walczył o swobodę i tolerancję dla nowej sztuki. Pierwsza jego opera, ''Benvenuto Cellini'', wystawiona w 1838, nie zdobyła powodzenia, a życzliwe przyjęcie dramatycznej symfonii ''Romeo i Julia'' (1839) nie zmieniło nieufności do kompozytora. Także ''Potępienie Fausta'', wykonane w Paryżu (1846), spotkało się z obojętnością słuchaczy – dopiero podróż koncertowa po Niemczech przyniosła Berliozowi sukcesy. [[Oratorium]] ''Dzieciństwo Chrystusa'' (''L'Enfance du Christ'') zdobyło wreszcie (1854) publiczność Paryża. Następnego roku Liszt, serdeczny przyjaciel Berlioza, zorganizował Festiwal Berliozowski w Weimarze. W 1863 wystawiona została w Paryżu opera-dramat liryczny ''Trojanie'' (do libretta wg ''Eneidy'' Wergiliusza). Sukcesom kompozytorskim towarzyszyły ciężkie przeżycia osobiste Berlioza: zmarła druga żona kompozytora, niedługo potem jedyny syn. Na rok przed śmiercią Berlioz odbył triumfalną podróż koncertową po Rosji. Prócz wymienionych dzieł ważne miejsce w twórczości Berlioza zajmują uwertury: ''Król Lear'' (1831) i ''Karnawał rzymski'' (1844), opera komiczna ''Beatrycze i Benedykt'' (1862), ''Requiem'' (1837), pisał też utwory na chór z orkiestrą, kantaty, pieśni na głos z fortepianem, kompozycje religijne. Hector Berlioz napisał także studium na temat instrumentów muzycznych pt. ''Grand traité d'instrumentation et d'orchestration modernes'', zwane też w skrócie ''Traite d'instrumentation''<ref>List Franciszka Liszta do Księżnej Karoliny Sayn-Wittgenstein z domu Iwanowskiej datowany na 26 stycznia, (zapewne: roku 1869, z Weimaru) publikowany we fragmencie w Stanisław Szenic „Franciszek Liszt”, w serii: „Ludzie Żywi” wydane przez Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa, 1969, str. 431.</ref><ref>[https://archive.org/details/grandtraitdins00berl ''Grand traité d'instrumentation et d'orchestration modernes'' Hektora Berlioza z kolekcji Boston Public Library (dostępny online).]</ref>.
Pochowany został na [[Cmentarz Montmartre|Cmentarzu Montmartre]] w Paryżu. Autorem pomnika na grobie Berlioza był polski rzeźbiarz – [[Cyprian Godebski (rzeźbiarz)|Cyprian Godebski]]<ref>[[Stanisław Nicieja|Stanisław S. Nicieja]], ''Cmentarz Łyczakowski we Lwowie w latach 1786-1986'', Wydawnictwo [[Zakład Narodowy im. Ossolińskich|Ossolineum]] 1989, s. 117, ISBN 83-04-03320-8</ref>.
| |||