Ogniwo paliwowe: Różnice pomiędzy wersjami

Zasadę działania ogniw wodorowych odkrył w 1838 roku niemiecko-szwajcarski chemik [[Christian Friedrich Schönbein]]. Opublikował ją w styczniowym wydaniu 1839 „Philosophical Magazine” (''Magazynu Filozoficznego'') i na podstawie tej pracy [[Walia|walijski]] naukowiec sir [[William Grove]] stworzył pierwsze działające ogniwo paliwowe. W roku 1887 Walther Hermann Nernst zaproponował i wprowadził opis matematyczny działania ogniwa paliwowego w formie znanej dziś jako równa-nierównanie Nernsta, które koreluje równowagowy potencjał elektrod ogniwa paliwowe-go z potencjałem standardowym oraz stężeń reagentów procesu elektrochemicznego<ref>{{Cytuj|autor = Jakub Kupecki|tytuł = Rozdział 1: Wprowadzenie [w] Zagadnienia modelowania, konstrukcji i badań eksploatacyjnych układu mikro-kogeneracyjnego z ceramicznymi ogniwami paliwowymi (SOFC), ISBN: 978-83-7789-394-4 (Kicinski J., Cenian A., Lampart P., ed.), str. 11-34, 2015.|data = 11.2015}}</ref>. Ogniwa te nie znalazły jednak praktycznego zastosowania aż do lat sześćdziesiątych XX wieku, kiedy to [[Stany Zjednoczone]] wykorzystały ogniwa z membranami polimerowymi, albo [[Alkaliczne ogniwo paliwowe|AFC]] jako źródło elektryczności i wody w swoim programie kosmicznym. W ogniwa paliwowe zostały wyposażone takie statki jak np. [[Gemini 5]], seria [[Program Apollo|Apollo]], czy [[stacja orbitalna]] [[Skylab]]. Dodatkowym atutem ogniw była produkcja [[Woda pitna|wody pitnej]].