Falanga Libańska: Różnice pomiędzy wersjami

Partia założona w 1936 roku przez [[Pierre Dżemajel|Pierre’a Dżemajela]] była pierwotnie chrześcijańską prawicową organizacją sportowo-paramilitarną. Twórcy Falang inspirowali się działalnością młodzieżowych struktur faszystowskich z Włoch i Hiszpanii. Organizacja zrzeszała głównie maronitów, a jej hasłem naczelnym było „Bóg, Naród, Rodzina”. Sprzeciwiała się wpływom francuskim i panarabskim, stąd też sięgnęła po ideologię [[fenicjanizm]]u, podkreślającego odmienne – fenickie korzenie kulturowe i etniczne Libańczyków<ref>J. Tomasiewicz, Terroryzm na tle przemocy politycznej (zarys encyklopedyczny), Katowice 2000, s. 287</ref>. Władze kolonialne zdelegalizowały Falangi w latach 1937-1943. Promując maronicki radykalizm była przeciwna syryjskiemu nacjonalizmowi prezentowanym przez [[Syryjska Partia Socjal-Nacjonalistyczna|Syryjską Partię Socjal-Nacjonalistyczną]]. W 1949 roku organizacje paramilitarne obu konkurencyjnych ruchów starły się za sobą za pomocą organizacji paramilitarnych<ref>S. M. Moubayed, Steel & Silk. Men and Women who shaped Syria 1900-2000, Cune Press, 9781885942418, s. 321-323.</ref>. W 1952 r. organizacja ostatecznie przekształciła się w partię polityczną. .

W 1976 roku nastąpiła konsolidacja ugrupowań chrześcijańskich we [[Front Libański|Froncie Libańskim]]. Milicje falangistowskie weszły w skład [[Siły Libańskie|Sił Libańskich]]. Z powodu konfliktów pomiędzy przywódcami frakcji chrześcijańskich Falangi toczyły krwawe walki z [[Brygada Marada|Brygadą Marada]] oraz podporządkowały sobie siłą milicję [[Tygrysy (Liban)|„Tygrysów”]]. 14 września 1982 r. w wyniku zamachu w głównej kwaterze Falang, zginął dowodzący milicją falangistowską [[Baszir al-Dżumajjil|Baszir Dżemajel]], będący jednocześnie prezydentem elektem Libanu. Mszcząc się za śmierć dowódcy, członkowie Falang uczestniczyli w [[Masakra w Sabrze i Szatili|masakrze w Sabrze i Szatili]]. Po śmierci Pierre’a Dżemajela w 1984 r. znaczenie Kataeb zaczęło maleć<ref>J. Tomasiewicz, Terroryzm na tle przemocy politycznej (zarys encyklopedyczny), Katowice 2000, s. 291</ref>. W 1991 r. pod wpływem syryjskich nacisków milicje falangistowskie zostały rozwiązane.