Allen Ginsberg: Różnice pomiędzy wersjami

Ginsberg dorastał wraz ze swoim starszym bratem [[Eugene Brooks|Eugenem]] w cieniu choroby psychicznej swojej matki, cierpiącej na często [[Padaczka|nawracające napady padaczkowe]] i [[Zaburzenia urojeniowe|paranoję]].<ref>{{Cytuj|url = http://www.english.illinois.edu/maps/poets/g_l/ginsberg/life.htm|tytuł = Allen Ginsberg's Life|opublikowany = www.english.illinois.edu|data dostępu = 2016-01-09}}</ref> Naomi Ginsberg jako aktywna członkini [[Komunistyczna Partia Stanów Zjednoczonych|Komunistycznej Partii Stanów Zjednoczonych]], zabierała swoich synów na posiedzenia radykalnej lewicy, które były poświęcone przyczynom międzynarodowego komunizmu w czasie [[Wielki kryzys|Wielkiego Kryzysu]] w [[Lata 30. XX wieku|latach 30.]]<ref name=":1">{{Cytuj|autor = Bonesy Jones|tytuł = Biographical Notes on Allen Ginsberg|data = 2005}}</ref>

Jako piętnastonastolatekpiętnastolatek zaczął pisać listy do [[The New York Times|New York Timesa]] dotyczące kwestii politycznych takich jak: [[II wojna światowa]] i prawa pracownicze. Jednym w pierwszych listów jakie wysłał do redakcji dziennika był ten, który wysłał 3 tygodnie po tym jak [[7 grudnia 1941]] roku Japończycy zbombardowali [[Pearl Harbor]]. W liście do New York Timesa Ginsberg przedstawił swoją wizję procesu, w wyniku którego Ameryka wplątała się w II wojnę światową.<ref name=":2">{{Cytuj|autor = Allen Ginsberg|tytuł = Listy|data = 2014}}</ref> Nieustannie wymieniał się również listami ze swoim starszym bratem służącym w [[United States Army|Armii]] aż do jego zwolnienia z obowiązku kontynuowania służby w siłach zbrojnych w [[1945]] roku. W liceum zaczął również czytać [[Walt Whitman|Walta Whitmana]], zainspirowany pasją swojego nauczyciela do tegoż autora.<ref name=":1" />

W 1943 roku ukończył [[:en:Eastside_High_School_(Paterson,_New_Jersey)|Eastside High School]], a następnie przez krótki okres czasu uczęszczał do [[:en:Montclair_State_University|Montclair State College]], zanim otrzymał stypendium Young Men's Hebrew Association of Paterson od [[Columbia University]], gdzie też w tym samym roku rozpoczął studia. To też w jednym z akademików tego uniwersytetu, zlokalizowanym na 122 Zachodniej Ulicy, Allen Ginsberg poznał [[Lucien Carr|Luciena Carra]], a ich pierwsze spotkanie odbyło się przy akompaniamencie muzyki [[Johannes Brahms|Johannesa Brahmsa]]. Sam Lucien był opisywany przez Allena jako „najbardziej anielski dzieciak, którego spotkałem, blady, z blond włosami”'','' a także, cytując za wierszem Williama Butlera Yeatsa ''Among School Children:'' „z policzkami zapadniętymi jak gdyby pił wiatr, a za mięso brał cieni kłąb”.<ref>{{Cytuj|url = http://juventum.pl/historia-pewnego-morderstwa/|tytuł = Historia pewnego morderstwa|opublikowany = Juventum.pl – To my tworzymy przyszłość!|data dostępu = 2016-01-09}}</ref>

To właśnie Lucien Carr poznał siedemnastoletniego Ginsberga z przyszłymi przedstawicielami Beats Generation: [[Jack Kerouac|Jackiem Kerouackiem]], [[William S. Burroughs|Williamem S. Burroughsem]] i [[John Clellon Holmes|Johnem Clellonem Holmesem]]. Razem spędzali wiele godzin, spierając się na różne tematy i prowadząc rozmowy przesiąknięte naiwnym idealizmem. Większość ich rozmów dotyczących sztuki odbywała się w [[West End|West End Barze]], często przeciągając się aż do świtu. To właśnie wtedy powstała geneza poglądów i filozofii bitników – nazywana początkowo ''The New Vision –'' inspirowana życiem oraz poezją [[Arthur Rimbaud|Arthura Rimbauda]].

Allen, pomimo bycia wzorowym uczniem, został wydalony z Columbia University w 1945 roku za wypisywanie różnych nieprzyzwoitości w oknie swego pokoju oraz przyłapanie na uprawianiu homoseksualnego seksu. Z tego powodu dołączył do [[:en:United_States_Merchant_Marine|United States Merchant Marine]], aby zarobić trochę pieniędzy na dalsze kontynuowanie nauki w Columbia University<ref name=":2" />. W ciągu roku powrócił na uniwersytet i zakończył go [[Licencjat|licencjatem]] w [[1948]] roku.<ref>{{Cytuj|url = http://www.columbia.edu/cu/lweb/archival/collections/ldpd_4078809/|tytuł = Allen Ginsberg papers, 1943-1991 [Bulk Dates: 1945-1976]|opublikowany = www.columbia.edu|data dostępu = 2015-12-26}}</ref>

W [[1946]] roku, z pomocą swojego najlepszego przyjaciela – Jacka Kerouacka, poznał [[Neal Cassady|Neala Cassadiego]]. Spotkanie to zapoczątkowało okres burzliwych przygód w biografii trzech pisarzy m.in. awanturnicze życie w drodze, konflikty z prawem, eksperymentowanie z narkotykami i substancjami psychotropowymi, opisane później w powieści Jacka Kerouaca ''[[W drodze (powieść)|W drodze]]''.<ref>{{Cytuj|url = https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Neal_Cassady&oldid=38628888|tytuł = Neal Cassady|data dostępu = 2015-12-26|język = pl}}</ref> Meksykański pisarz stał się też wkrótce zarówno muzą, jak i kochankiem Ginsberga.<ref>{{Cytuj|autor = Barry Gifford|tytuł = As Ever: The Collected Correspondence of Allen Ginsberg & Neal Cassady|data = }}</ref> Ich związek nie trwał jednak długo, ponieważ zakończył się poprzez listy wiosną [[1947]] roku, kiedy to Allen wyruszył do [[Dakar|Dakaru]], a Neal do Nowego Yorku.<ref name=":0">{{Cytuj|url = http://rictornorton.co.uk/ginsberg.htm|tytuł = Gay Love Letters through the Centuries: Neal Cassady to Allen Ginsberg|opublikowany = rictornorton.co.uk|data dostępu = 2015-12-26}}</ref>

Ponadto, w Nowym Jorku, Ginsberg spotkał [[Gregory Corso|Gregoriego Corso]] w Pony Stable Bar. Corso, który niedawno wyszedł z więzienia, był wspierany przez patronów Pony Stable oraz pisał wiersze w noc z ich spotkania. Ginsberg twierdził, że natychmiast zainteresowała go postać Corso, który mimo, że był [[Heteroseksualizm|heteroseksualistą]], pałał wielkim zrozumieniem w stosunku do osób homoseksualnych po trzech latach więzienia. Ginsberg był jeszcze bardziej zaskoczony czytając wiersze Corso i zdając sobie sprawę, że Corso był "duchowo utalentowany". W krótkim czasie Ginsberg wprowadził Corso do kręgu jego przyjaciół. Niedługo potem Croso zaczął podróżować wraz z Ginsbergiem, Kerouackiem i Burroughsem. Natomiast sami Ginsberg i Croso pozostali przyjaciółmi i współpracownikami przez całe życie.<ref name=":3">{{Cytuj|autor = Jonah Raskin|tytuł = American Scream: Allen Ginsberg's Howl and the Making of the Beat Generation|data = 2004}}</ref> <ref>{{Cytuj|autor = Miles Barry|tytuł = Ginsberg: A Biography|data = 2001|isbn = 0-7535-0486-3.|miejsce = Londyn|wydawca = Virgin Publishing}}</ref>

Ginsberg przeniósł się do San Francisco w [[Lata 50. XX wieku|latach 50.]]. W [[1954]] roku poznał [[Peter Orlovsky|Petera Orlovskiego]] (1933-2010), z którym następnie związał się na całe życie. Podobnie jak ze wszystkimi bliskimi jego sercu osobami, Allen pisał z Peterem listy, a niektóre z nich zostały opublikowane.<ref>{{Cytuj|autor = Allen Ginsberg, Peter Orlovsky|tytuł = Straight Hearts' Delight: Love Poems and Selected Letters|data = 1980|isbn = ISBN 0917342658}}</ref> Zanim Skowyt i inne wiersze został wydany w [[1956]] roku pracował on jako badacz rynku.<ref>{{Cytuj|autor = Michael Schumacher|tytuł = Allen Ginsberg Project|data = 2002}}</ref>

[[Wally Hedrick]] – malarz i współzałożyciel [[Sixth Gallery]] – w połowie roku [[1955]] poprosił Allena, aby ten zorganizował czytanie poezji w Sixth Gallery. Początkowo odmówił, jednakże, gdy był w trakcie pisania zarysu ''Skowytu'', zmienił zdanie.<ref name=":3" /> Ginsberg reklamował wydarzenie jako „Six Poets at the Sixth Gallery”. Jedno z najważniejszych zdarzeń w całej historii Beat Generation znane pod nazwą „Czytanie w the Sixth Gallery” miało miejsce [[7 października|7 października ]]1955 roku.<ref>{{Cytuj|url = http://www.npr.org/templates/story/story.php?storyId=4950578|tytuł = Birth of the Beat Generation: 50 Years of 'Howl'|opublikowany = NPR.org|data dostępu = 2016-01-09}}</ref> Wydarzenie zebrało wszystkich fanów z Zachodniego i Wschodniego Wybrzeża. Z powodów osobistych Ginsberg postanowił też wtedy po raz pierwszy przeczytać publicznie ''Skowyt''. Relacja owej nocy znajduje się w ''[[Włóczędzy Dharmy|Włóczęgach Drahmy]]'' Jacka Kerouaca, gdzie też pijany Allen (dzięki winu zakupionemu przez widzów) czyta namiętnie swoje wiersze z rozpostartymi ramiona.

''Skowyt'' jest głównie znany ze swojego pierwszego wersu: ''„Widziałem najlepsze umysły mego pokolenia zniszczone szaleństwem, głodne histeryczne nagie…”''. Ze względu na to, że ''Skowyt'' łączy liryczny patos z wulgaryzmami i karykaturalnym przedstawieniem świata to zaraz po publikacji uznano go za skandal.

Prokurator chciał za wszelką cenę dowieść, że Ginsberg był po prostu „zboczonym świntuchem”, a w dziele literackim nie powinna mieć miejsca jakąkolwiek sprośna dosadność. Dlatego wciąż domagał się od zeznających przed sądem ekspertów, by prostym językiem wyjaśniali, o co w danym fragmencie utworu chodzi. Zależało mu, by utwór Ginsberga został zdyskredytowany i by odmówiono mu rangi dzieła literackiego<ref>{{Cytuj|url = http://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/kultura/1525495,1,allen-ginsberg---duchowy-ojciec-hipisowskiej-kontrkultury.read|tytuł = Allen Ginsberg - duchowy ojciec hipisowskiej kontrkultury|opublikowany = www.polityka.pl|data dostępu = 2016-01-09}}</ref>.

Ostatecznie zakaz został zniesiony przez sędzię [[Clayton W. Horn|Claytona W. Horna]], który wydał wyrok, mówiący że wiersz posiada zbawiającą wartość artystyczną. Po tym incydencie Ginsberg wraz z Lawrencem Ferlinghettim i Shigem Murao zostali przyjaciółmi na całe życie.<ref>{{Cytuj|autor = Gordon Ball|tytuł = "Howl' and Other Victories: A friend remembers City Lights' Shig Murao|data = 1999}}</ref>

W maju [[1965]] roku, Allen Ginsberg przybył do [[Londyn|Londynu]], gdzie oferował zaprezentowanie swoich utworów wszystkim, wszędzie i za darmo.<ref name=":4">{{Cytuj|autor = Jeff Nuttall|tytuł = Bomb Culture MacGibbon & Kee|data = 1968|isbn = 0-261-62617-5}}</ref> Niedługo po przybyciu wygłosił odczyt jednego ze swoich wierszy w [[Better Books]], który został opisany przez [[Jeff Nuttall|Jeffa Nuttalla]] jako: „pierwszy od dawna powiew świeżości wśród tych zakurzonych umysłów”.<ref name=":4" /> [[Tom McGrath]] pisał: „Może okazać się, że jest to bardzo ważny moment w historii Anglii – a przynajmniej w historii angielskiej poezji”.<ref>{{Cytuj|autor = Neil Fountain|tytuł = Underground: the London alternative press|data = 1966|isbn = 0-415-00728-3}}</ref>

Wkrótce po odczytaniu swoich wierszy w księgarni, [[International Poetry Incarnation]] wystawiło na światło dzienne plany trzymane przez [[Royal Albert Hall]] w Londynie. Mianowicie, zawierały one chęć zgromadzenia wielu znanych poetów, w tym Allena Ginsberga i odczytu ich wierszy właśnie w Royal Albert Hall. Wydarzenie zostało zorganizowane przez [[Barbara Rubin|Barbarę Rubin]], odbyło się [[11 czerwca]] 1965 roku i zgromadziło ponad 7 tysięczną widownię, która usłyszała czytających zarówno na żywo swoje wiersze poetów oraz nagrania puszczane ze specjalnych taśm.<ref>{{Cytuj|url = http://ginsbergblog.blogspot.com/2014/03/barbara-rubin-1945-1980.html|tytuł = The Allen Ginsberg Project: Barbara Rubin (1945-1980)|opublikowany = The Allen Ginsberg Project|data = 2014-03-31|data dostępu = 2016-01-09}}</ref>

W późniejszym życiu Ginsberg zbudował most łączący ruch beatników z [[Hipisi|społecznością hipisowską]]. A jego ostatni happening miał miejsce w [[Booksmith]] – księgarni w [[Haight Ashbury]] kilka miesięcy przed jego śmiercią.<ref name=":2" />

W [[1950]] roku, Jack Kerouack zaczął studiować [[buddyzm]]<ref name=":5">{{Cytuj|url = http://www.lionsroar.com/the-vomit-of-a-mad-tyger/|tytuł = The Vomit of a Mad Tyger|wydawca = https://plus.google.com/+Lionsroaronline/|opublikowany = Lion's Roar|data dostępu = 2016-01-09|język = en-US}}</ref> i podzielił się wiedzą z Buddyjskiej Biblii z Ginsbergiem. Wtedy też Ginsberg po raz pierwszy usłyszał o [[Cztery Szlachetne Prawdy|Czterech Szlachetnych Prawdach]] oraz [[Sutra|sutrach]] takich jak np. [[Diamentowa Sutra]].<ref name=":5" />

Duchowa podróż Ginsberga rozpoczęła się na początku jego spontanicznych wizji<ref name=":6">{{Cytuj|autor = Adela Kulik-Kalinowska|tytuł = Teksty Drugie, ''W drodze do psychodelicznego satori. Używki w biografii i poezji beatników''|data = 2002}}</ref> oraz była kontynuowana wraz z początkiem jego podróży do Indii z Garym Snyderem. Snyder początkowo spędził czas w [[Kioto]] studiując na [[Pierwszy Instytut Zen w klasztorze Daitoku-ji|Pierwszym Instytucie Zen w klasztorze Daitoku-ji]]. W pewnym momencie Snyder zaśpiewał [[Mantra|Mantrę Pradżniaparamity]], co cytując „rozsadziło” Ginsbergowi umysł. Wraz z wzrostem jego zainteresowania, Ginsberg ciągle podróżował, aby w końcu spotkać się z [[Dalajlama|Dalajlamą]] w [[Rumtek]]. Kontynuując swoją podróż spotkał się również z [[Dżigdral Jeszie Dordże (2. Dudziom Rinpocze)|Dżigdral Jeszie Dordże]] w [[Kalimpong]], który nauczył go, aby nie lgnął zarówno do tego co straszne, jak i do tego co piękne.<ref name=":6" />

Allen Ginsberg był również mocno zaangażowany w [[krysznaizm]]. Zaczął od intonowania [[Mantra Hare Kryszna|mantry Hare Kryszna]] w jego religijnych praktykach w połowie lat 60. Po tym jak dowiedział się, że [[Bhaktivedanta Swami Prabhupada|Abhay Charanaravinda Bhaktivedanta Swami Prabhupada]] – założyciel ruchu [[Hare Kryszna]] w zachodniej części świata – wynajął sklep w jednej z dzielnic z Nowego Yorku, zaczął go odwiedzać i powoli namawiać do wydania jego książki. Owa znajomość jest udokumentowana w biografii [[Satswarupa dasa Goswami|Satswarupa dasa Goswamiego]]. Ginsberg ofiarowywał mnóstwo pieniędzy oraz własnego wkładu, aby pomóc Swamiemu postawić pierwszą świątynię.<ref>{{Cytuj|autor = D Wills|tytuł = Buddhism and the Beats|data = 2007}}</ref>

W 1960 roku był leczony z powodu nabycia wielu chorób tropikalnych. Spekuluje się również, że nabawił się [[Zapalenie wątroby|zapalenia wątroby]] poprzez skażoną igłę zaaplikowaną mu przez lekarza.<ref name=":7">{{Cytuj|autor = Bill Morgan|tytuł = I Celebrate Myself: The Somewhat Private Life of Allen Ginsberg|data = 2007}}</ref> Epizod ten odegrał dużą rolę w jego śmierci prawie 40 lat później. Ginsberg był nałogowym palaczem. I choć próbował rzucić palenie ze względów zdrowotnych i religijnych, to jego napięty harmonogram utrudniał mu to w późniejszym życiu, dlatego jak mówił, zawsze do tego wracał.

W [[1970]] roku doznał dwóch drobnych udarów, które początkowo zostały zdiagnozowane jako [[Porażenie nerwu twarzowego|porażenie Bella]], co spowodowało częściowy paraliż i zanik mięśni po jednej stronie twarzy. W późniejszym życiu doznał również drobnych dolegliwości takich jak wysokie ciśnienie krwi. Wiele z tych objawów było związanych ze stresem, jednakże to zrealizowanie swojego grafiku było dla niego priorytetem.<ref name=":7" />

Po powrocie ze szpitala, gdzie był nieskutecznie leczony na [[Zastoinowa niewydolność serca|zastoinową niewydolność serca]] rozpoczął telefonowanie do wszystkich ważnych dla niego osób, aby ostatecznie się pożegnać. Niektóre z pożegnań były niezwykle smutne, okraszone łzami, a inne były z kolei pełne optymizmu.<ref name=":7" /> Ginsberg spisał wszystkie swoje choroby w swoim ostatnim wierszu ''Things I'll Not Do (Nostalgias)'' napisanym 30 marca 1997 roku.

Ginsberg jest też jednym z głównych – obok Jacka Kerouaca i Williama Burroughsa – bohaterów filmu ''[[Na śmierć i życie (film)|Na śmierć i życie]]'' (ang. ''Kill Your Darlings'') ([[2013 w filmie|2013]])<ref>[http://www.filmweb.pl/film/Na+%C5%9Bmier%C4%87+i+%C5%BCycie-2013-504602 Strona] filmu na portalu [[Filmweb]].</ref>. Tutaj w jego postać wciela się [[Daniel Radcliffe]].