John Love: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Linia 20:
Zdobył 6 tytułów mistrza Afryki Południowej Formuły 1 (nieprzerwanie w latach 1964-1969). W [[Europa|Europie]] startował w [[Formuła Junior|Formule Junior]]. Jeździł tam samochodami Cooper-Austin, dostarczanymi przez zespół [[Ken Tyrrell|Kena Tyrrella]] – [[Tyrrell Racing]]. Poważne złamanie ręki podczas wyścigu w [[Albi (Tarn)|Albi]] spowodowało, że nie został regularnym uczestnikiem cyklu Grand Prix. Startował jednak w dziesięciu wyścigach w sezonach [[Formuła 1 Sezon 1962|1962]]-[[Formuła 1 Sezon 1972|1972]]. W 1964 r. zespół [[Cooper Car Company]] wystawił go w [[Grand Prix Włoch Formuły 1|Grand Prix Włoch]] na torze [[Autodromo Nazionale di Monza|Monza]] jako zastępstwo [[Phil Hill|Phila Hilla]].
 
Ponadto Love był regularnym uczestnikiem [[Grand Prix RPAPołudniowej Afryki Formuły 1|Grand Prix RPA]] na torze [[Kyalami (tor wyścigowy)|Kyalami]]. Początkowo wystawiał prywatne samochody. W wyścigach w latach 1962, 1963 i 1965 był to Cooper T55, a w 1967 Cooper T79. Wszystkie napędzane silnikami [[Coventry Climax|Climax]]. Od 1968 związał się z zespołem [[Team Gunston]], który umożliwił mu starty w samochodach [[Brabham]] (w 1968), [[Team Lotus|Lotus]] (1969-1970), [[March Engineering|March]] oraz [[Surtees Racing Organization|Surtees]]. Wszystkie, oprócz Brabhama napędzanego silnikiem [[Repco]], były wyposażone w jednostki [[Ford Motor Company|Forda]].
 
Jego największym sukcesem była druga pozycja podczas [[Grand Prix Południowej Afryki 1967]], gdzie o 27 sekund przegrał z [[Pedro Rodríguez (kierowca)|Pedro Rodriguezem]]. Love prowadził nawet w tym wyścigu, lecz awaria pompy paliwa i wymuszony postój w boksie w końcówce rywalizacji, zepchnęły go na drugie miejsce. Sześć punktów, które za ten wynik otrzymał, były jego jedynymi osiągniętymi w Formule 1.