Nuncjatura Apostolska w Polsce: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne redakcyjne |
→Siedziba: drobne redakcyjne |
||
Linia 25:
Obecność nuncjuszy apostolskich w Polsce datuje się od 1555. Przed rozbiorami, tj. pod koniec istnienia I Rzeczypospolitej ostatni nuncjusz opuścił Polskę w 1796. Siedzibą nuncjuszy był m.in. [[Konwikt Teatynów w Warszawie|klasztor ojców Teatynów]] przy [[Ulica Długa w Warszawie|ul. Długiej]] oraz pałac arcybiskupów gnieźnieńskich w [[Skierniewice|Skierniewicach]].
Stosunki dyplomatyczne nawiązano ponownie w 1919, od tego roku również na szczeblu ambasady. Siedzibą nuncjatury stała się plebania [[Parafia św. Aleksandra w Warszawie|parafii św. Aleksandra]] przy [[Ulica Książęca w Warszawie|ul. Książęcej]] 21 (1919-1924), a następnie została przeniesiona do zakupionego budynku przy ul. Szucha 12 (1924-1939).
Szereg źródeł podaje inne adresy nuncjatury: przy ul. Książęcej 1 (1920)<ref>''Księga Adresowa Warszawa'', Warszawska Drukarnia Wydawnicza 1920, s. 11.</ref>, ul. Szucha 1 (1925)<ref>''Informator Adresowo-Telefoniczny m.st. Warszawy'', Księgarnia F. Hoesicka Warszawa 1925, s. 115.</ref>, ul. Szucha 10 (1927-1928)<ref>''Kalendarz Nauczycielski na rok 1927'', Związek Polskiego Nauczycielstwa Szkół Powszechnych Warszawa 1927, s. 86.</ref><ref>''Dziesięciolecie Polski Odrodzonej 1918-1928'', IKC Kraków 1928</ref>, ul. Książęcej 27 (1927).
| |||