Irving Langmuir: Różnice pomiędzy wersjami

'''Irving Langmuir''' (ur. [[31 stycznia]] [[1881]] w [[Nowy Jork|Nowym Jorku]], zm. [[16 sierpnia]] [[1957]] w [[Woods Hole]], [[Massachusetts]]) -– fizykochemik [[Stany Zjednoczone|amerykański]], pionier badań nad [[wyładowanie elektrostatyczne|wyładowaniami elektrostatycznymi]] w gazach i zjawiskami powierzchniowymi.

Urodził się w [[Brooklyn]]ie. Do 1903 studiował [[metalurgia|metalurgię]] na [[Columbia University]], a następnie uzyskał doktorat z chemii fizycznej na [[Uniwersytet w Getyndze|Uniwersytecie w Getyndze]] pod kierunkiem noblisty, [[Walther Nernst|Waltera Nernsta]]. Po powrocie do USA pracował jako nauczyciel chemii w Stevens Institute w [[Hoboken (New Jersey)|Hoboken]]. Praca ta nie satysfakcjonowała go, więc zatrudnił się w nowopowstałym General Electric Research Laboratory w [[Schenectady]]. Tam pracował nad przepływem prądu przez zjonizowane gazy, konstruując nowe przyrządy do badań<ref name="phys">{{Cytuj stronę | url = http://www.physics.csbsju.edu/370/langmuir_probe.pdf | tytuł = Langmuir’s Probe | język = en | data dostępu = 2014-10-17}}</ref>.

W latach 10. i na początku lat 20., jakoJako pierwszy na świecie, prowadził systematyczne badania monowarstw [[adsorpcja|adsorpcyjnych]] na powierzchni cieczy, które od jego nazwiska nazywa się [[warstwa Langmuira|warstwami Langmuira]]<ref>{{cytuj stronę|url=http://web.archive.org/web/20120227124853/http://www.lot-oriel.com:80/files/downloads/ksv/en/langmuirblodgett_en01.pdf|tytuł=Langmuir and Langmuir-Blodgett Films. What and How?|data dostępu=2011-06-15}}</ref>. Warstwy te stanowią do dziś podstawowe narzędzie do badania rozmaitych własności fizykochemicznych "pojedynczych"„pojedynczych” [[cząsteczka|cząsteczek]]. Langmuir opracował także metodę przenoszenia takich monowarstw na podłoże stałe. Technika ta została później rozwinięta przez jego współpracowniczkę, [[Katharine Burr Blodgett]], która opracowała metodę tworzenia wielowarstw molekularnych, nazywanych [[warstwa Langmuira-Blodgett|warstwami Langmuira-Blodgett]]<ref>{{cytuj stronę|url=http://web.archive.org/web/20131105053518/http://www.invent.org/hall_of_fame/319.html|tytuł=Katharine Burr Blodgett|opublikowany=www.invent.org|data dostępu=2011-06-15}}</ref>. W ramach badań nad monowarstwami zaproponował koncepcję podstawowej [[izoterma adsorpcji|izotermy adsorpcji]] nazwaną później [[izoterma Langmuira|izotermą Langmuira]] ([[1916]]).

Oprócz tego od jego nazwiska pochodzi [[palnik Langmuira]], który jest wysokowydajną, prostą konstrukcją palnika [[wodór|wodorowego]] stosowanego do dzisiaj powszechnie w laboratoriach do obróbki szkła oraz [[sonda Langmuira]] do badań [[plazma|plazmy]]. Innym jego wynalazkiem jest [[pompa dyfuzyjna]], za pomocą której można uzyskiwać w laboratoriach tzw. wysoką [[próżnia|próżnię]] (rzędu 10^-5−5 [[Tor (jednostka)|Tr]]), będąca nadal w powszechnym użyciu jako element współczesnych [[linia próżniowa|linii próżniowych]]. Udoskonalił też konstrukcję [[żarówka|żarówki]] przez wprowadzenie do niej obojętnego gazu<ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Szczeniowski|imię=Szczepan|autor link=Szczepan Szczeniowski|tytuł=Fizyka doświadczalna|wydawca=Państwowe Wydawnictwo Naukowe|miejsce=Warszawa|data=1972|strony=183|część=III. Elektryczność i magnetyzm|wydanie=III}}</ref>.

W 1946 Langmuir pracował nad [[zasiewanie chmur|sztucznym wywoływaniem deszczu]] wraz z meteorologiem Bernardem Vonnegutem, bratem pisarza, [[Kurt Vonnegut|Kurta]]. Stał się pierwowzorem postaci Dr. Felixa Hoenikkera z powieści [[Kocia kołyska]]. Jest również autorem koncepcji substancji lód-9, grającej w tej powieści ważną rolę<ref name="phys" />.