Stanisław Łąpiński: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian |
poprawa linków, WP:SK, drobne redakcyjne |
||
Linia 6:
|podpis =
|data urodzenia = [[6 maja]] [[1848]] r.
|miejsce urodzenia = [[Brzustów (gmina Inowłódz)|
|data śmierci = [[19 lipca]] [[1921]]
|miejsce śmierci = [[Łódź]]
Linia 15:
|www =
}}
[[Plik: Łąpiński Stanisław nagrobek MZW 04859.JPG|240px|thumb| Nagrobek Stanisława Łąpińskiego na Starym Cmentarzu w Łodzi]]
Linia 22 ⟶ 23:
Najstarszy syn Adolfa, nadleśniczego lasów rządowych i Emilii z Duninów-Brzezińskich. Po ukończeniu gimnazjum w [[Kielce|Kielcach]] studiował w [[Szkoła Główna Warszawska|Szkole Głównej w Warszawie]].
Pracował początkowo w administracji kolejowej, doraźnie współpracując z prasą warszawską w latach 1873–1876 ale potem był już tylko dziennikarzem. W latach 1893–1895 należał do redakcji „Dziennika dla Wszystkich” w Warszawie.
Ok. 1875 r. wyjechał z Warszawy i osiedlił się w Piotrkowie Trybunalskim, współpracując tam z [["Tydzień"|„Tygodniem”]], wszedł wkrótce w skład redakcji czasopisma. Pisywał też korespondencje do [[Słowo (dziennik warszawski)|„Słowa”]], [[Gazeta Polska (1826-1907)|„Gazety Polskiej”]] i [[Kurjer Warszawski|„Kuriera Warszawskiego”]].
15 stycznia 1898 r. przybył do Łodzi, został członkiem redakcji gazety [[Rozwój (gazeta)|„Rozwój”]]. Pisał na jego łamach recenzje teatralne, sobotnie stałe kroniki tygodniowe (pod pseudonimem „Janusz”), a z czasem objął kierownictwo działu politycznego.
Zamieszczał tam również felietony i recenzje teatralne w których wykazywał dużo troski o rozwój teatrów łódzkich. Szczególnie popierał Teatr Popularny [[Andrzej Mielewski|A. Mielewskiego]], a opisując rolę tego teatru w środowisku łódzkim, nie ograniczał się jedynie do recenzowania gry aktorów czy scenografii, do analizy repertuaru, ale przekazywał również wartościowe spostrzeżenia na temat kręgu odbiorców i wychowawczej roli tego teatru.
Od 1908 r. podpisywał „Rozwój” jako jego redaktor odpowiedzialny.
Felietony z lat 1899–1900 ''Przy ognisku'' zamieszczał w pierwszym łódzkim czasopiśmie literackim „Ognisko Rodzinne”
Po wybuchu [[I wojna światowa|I wojny światowej]] i zamknięciu 7 grudnia 1914 „Rozwoju” przez niemieckie władze okupacyjne wyjechał do Warszawy, gdzie przez pewien czas redagował „Dzień”, współpracując z warszawskim „Przeglądem Porannym” i łódzką „Godziną Polski” (pod pseud. Bolesta) oraz z innymi pismami.
Linia 40 ⟶ 41:
Na zaproszenie [[Stanisław Książek (drukarz)|S. Książka]] wszedł w skład redakcji „Kuriera Łódzkiego” (od 1917 r.), prowadząc w nim działy te same, co uprzednio w „Rozwoju”. Mimo pogarszającego się stanu zdrowia pozostał do końca życia w składzie redakcji gazety. Po wyjeździe S. Książka z Łodzi nowi właściciele „Kuriera” (1919), mimo że zaczął tracić wzrok i nie wychodził z domu (od dzieciństwa był ułomny, miał jedną nogę krótszą), nie usunęli go z redakcji i pozostawili mu pobieraną pensję. Pracował dalej, przesyłając przez gońca swe artykuły, felietony i inne prace<ref> Wiesława Kaszubina ''Łąpiński Stanisław Jan'' [[Polski Słownik Biograficzny]] t. XVIII (18) 1973 s. 321</ref>.
W 1898 r. wraz z Michałem Wołowskim organizował teatr dla robotników. Był inicjatorem powstania Polskiego Towarzystwa Teatralnego 28 listopada 1903 r., którego celem miało być podtrzymanie i ugruntowanie bytu sceny polskiej w Łodzi. Był współorganizatorem Rzemieślniczego Towarzystwa Śpiewaczego „Lira”. Był także prezesem [[
Był członkiem zarządu Towarzystwa Wpisów i Zapomóg Szkolnych.
Brał udział w różnych akcjach społecznych na terenie miasta np. był członkiem komitetu i sekretarzem wielkiej Wystawy Higieniczno-Spożywczej, zorganizowanej w styczniu 1903 dla wsparcia finansowego Pogotowia Ratunkowego w Łodzi (powstałego w 1899 r. z inicjatywy [[Władysław Pinkus|dr Władysława Pinkusa]]<ref>[[Mirosław Zbigniew Wojalski]] ''Pogotowie Ratunkowe'' [W]: ''Działo się w Łodzi…'', wyd. II, Widzewska Oficyna Wydawnicza ZORA Łódź 1996, s. 163 ISBN 83-86699-00-0</ref> i cały czas borykającego się z kłopotami materialnymi).
Mimo wytężonej i ciężkiej pracy żył w niedostatku. Nie posiadając własnej rodziny, opiekował się dziećmi nieżyjącego szwagra i siostry Emilii<ref>Wiesława Kaszubina ''Łąpiński Stanisław Jan'' [[Polski Słownik Biograficzny]] t. XVIII (18) 1973 s. 321</ref>.
Ostatnie lata życia spędził w niedostatku i samotności<ref name="zbpi">Zbigniew Piąstka ''W cieniu alej cmentarnych. Przewodnik po cmentarzach przy ulicach Ogrodowej i Srebrzyńskiej w Łodzi'', Towarzystwo Przyjaciół Łodzi 1990 s. 59</ref>.
Zmarł 19 lipca 1921 r. w Łodzi. Spoczywa na [[Stary Cmentarz w Łodzi|Starym Cmentarzu w Łodzi przy ul. Ogrodowej w części katolickiej]].
Uroczystość poświęcenia ciekawego architektonicznie pomnika na jego grobie w 1925 r. wykonanego przez artystę rzeźbiarza Władysława Czaplińskiego<ref name="zbpi"/> odbyła się 10 maja 1925 r. z inicjatywy Zarządu Syndykatu Dziennikarzy Polskich w Łodzi.
Linia 57 ⟶ 58:
{{Przypisy}}
== Bibliografia ==
* Andrzej Kempa ''Sylwetki łódzkich dziennikarzy i publicystów'' Oficyna Bibliofilów, Łódź 1991, s. 27
* Wiesława Kaszubina ''Łąpiński Stanisław Jan'' [[Polski Słownik Biograficzny]] t. XVIII (18) 1973 s. 320-321
* Stanisław Rachalewski ''Zastygły nurt życia. Łódź, która odeszła,'' Łódź 1938, s. 79.
* Zbigniew Piąstka ''W cieniu alej cmentarnych. Przewodnik po cmentarzach przy ulicach Ogrodowej i Srebrzyńskiej w Łodzi'', [[Towarzystwo Przyjaciół Łodzi]] 1990, s. 58-59.
{{
[[Kategoria:Ludzie kultury związani z Łodzią]]▼
[[Kategoria:Absolwenci Szkoły Głównej Warszawskiej]]
[[Kategoria:Dziennikarze związani z Łodzią]]▼
▲[[Kategoria:Ludzie kultury związani z Łodzią]]
[[Kategoria:Pochowani na Starym Cmentarzu w Łodzi]]
[[Kategoria:Urodzeni w 1848]]
[[Kategoria:Zmarli w 1921]]
▲[[Kategoria:Dziennikarze związani z Łodzią]]
| |||