'''Manuskrypt Voynicha''', właśc. '''rękopisRękopis Wojnicza'''<ref>{{cytuj pismo |autor=Piotr Cieśliński |tytuł=Tajemnica rękopisu Wojnicza |czasopismo =Gazeta Wyborcza |wolumin=29 |wydanie=8060 |strony=18 |data=5 lutego 2014 |wydawca=Agora |miejsce=Warszawa |issn=0860-908X |doi=}}</ref> ({{w języku|en|Voynich manuscript}}) – [[pergamin]]owa księga oprawiona w skórę, składająca się pierwotnie ze 136 dwustronnie zapisanych [[welin]]owych kart (czyli 272 stron; do dziś przetrwało 120 kart) formatu 15 na 22,5 cm (6 × 9 cali), pokrytych rysunkami, wykresami i niezrozumiałym pismem. Swoją nazwę zawdzięcza swemu odkrywcy [[Wilfrid Michael Voynich|Michałowi Wojniczowi]], polskiemu antykwariuszowi i kolekcjonerowi, który w 1912 nabył rękopis od [[Jezuici|jezuitów]] z [[Willa Mondragone|Williwilli Mondragone]] we [[Frascati]]. Do dziś [[rękopis]] uchodzi za jeden z najbardziej tajemniczych rękopiśmiennych zabytków średniowiecza, ponieważ jego autor, [[pismo]] oraz język do dziś pozostają nieznane. Pierwsza [[faksymile]] rękopisu zostało wydane w 2005<ref>Gawsewitch, s. 44.</ref>.
Manuskrypt Voynicha był i jest przedmiotem intensywnych badań, prowadzonych przez profesjonalnych [[Kryptologia|kryptologów]] i amatorów, m.in. przez uznanych amerykańskich i brytyjskich specjalistów od łamania kodów, którzy działali podczas [[II wojna światowa|II wojny światowej]] (żadnemu z nich nie udało się rozszyfrować ani jednego słowa). Ta seria niepowodzeń spowodowała, że manuskrypt stał się słynnym przedmiotem kryptologii historycznej, ale również dodała wagi teorii mówiącej, że księga jest po prostu wyszukaną [[Mistyfikacja|mistyfikacją]] (dziś nie przyjmuje się tego za pewnik), sekwencją przypadkowych symboli, które nie mają żadnego znaczenia.
