Niszczyciele typu Grom: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
PG (dyskusja | edycje)
drobne redakcyjne
Linia 64:
 
=== Uzbrojenie ===
Pierwotne uzbrojenie artyleryjskie okrętów było bardzo silne, w postaci 7 dział [[Bofors wz. 34/36]] kalibru 120 mm na trzech podstawach podwójnych i jednej pojedynczej (zdecydowana większość okrętów tej klasy na świecie miała nie więcej, niż 6 dział głównego kalibru, nieliczne typy miały 8). Działa cechowały się sporą szybkostrzelnością do 10 strz./min; pewnym minusem jednak przy dłuższym ogniu było stosowanie nabojów zespolonych, cięższych do ładowania od amunicji rozdzielnej (masa naboju 41 kg, w tym pocisku 24 kg). Masa podstawy podwójnej wynosiła 20,5 t. Działa miały donośność maksymalną przy kącie podniesienia 30° – 19&nbsp;500&nbsp;m<ref>Dane dział według [http://www.navweaps.com/Weapons/WNSweden_47-50_m1934.htm Sweden 12 cm/50 (4,7") Model 1934/1936] w serwisie NavWeaps, dostęp 24-3-2009</ref>. Umiarkowanie silne było natomiast uzbrojenie torpedowe, składające się z sześciu [[wyrzutnia torpedowa|wyrzutni]] w dwóch potrójnych [[aparat torpedowy|aparatach torpedowych]] (w tym okresie nowe niszczyciele powszechnie miały już po 8 wyrzutni torped). Wyrzutnie były dla torped francuskich 550 mm, lecz mogły być dostosowane przez zastosowanie wkładek także do torped standardowego na świecie brytyjskiego kalibru 533 mm (21 cali).
 
Wyjątkowo silne jak na okres przedwojenny i początek II wojny światowej było uzbrojenie przeciwlotnicze okrętów, składające się przede wszystkim z dwóch podwójnie sprzężonych automatycznych armat przeciwlotniczych [[Bofors 40 mm|40 mm Bofors]]. Armaty tego systemu były dość powszechnie uznawane za najlepsze działko tego rodzaju okresu II wojny światowej, skuteczniejsze m.in. od brytyjskich działek [[Armata przeciwlotnicza 40 mm Mark VIII|40 mm "pom-pom"]] i niemieckich [[Armata przeciwlotnicza 37 mm SK C/30|37 mm C/30]]. Niszczyciele typu ''Grom'' były prekursorami zastosowania armat 40 mm Boforsa, które, w nieco innych modelach, zostały dopiero w drugiej połowie wojny zaadaptowane jako standardowe uzbrojenie okrętów brytyjskich i amerykańskich (przed wojną, oprócz polskich okrętów, planowano je jedynie dla holenderskich niszczycieli [[niszczyciele typu Gerard Callenburgh|typu ''Gerard Callenburgh'']]). Pewnym minusem było jedynie rozmieszczenie tych działek, nie zapewniające ostrzału w kierunku dziobu, lecz było to typowe dla przedwojennych niszczycieli. Uzbrojenie przeciwlotnicze uzupełniały 4 podwójne stanowiska wielkokalibrowych karabinów maszynowych 13,2 mm Hotchkissa, które były umiarkowanie skuteczne, lecz typowe dla okrętów przedwojennych.