Niemiecka Republika Demokratyczna: Różnice pomiędzy wersjami

Władzę objęła SED. Jej kierownictwo było zdominowane przez działaczy prokomunistycznych, będących wcześniej członkami [[Komitet Narodowy Wolne Niemcy|Komitetu Narodowego „Wolne Niemcy”]]. Pierwszymi przywódcami partii byli [[Otto Grotewohl]] oraz [[Wilhelm Pieck]], którzy pełnili funkcje współprzewodniczących. Pierwszym prezydentem NRD został [[Johannes Dieckmann]], który swój urząd pełnił przez cztery dni, po czym został zastąpiony przez Wilhelma Piecka (w zamian za to Dieckmann objął urząd przewodniczącego Izby Ludowej). 12 października na urząd premiera wybrano Otto Grotewohla; tego samego dnia [[Volkskammer|Izba Ludowa]] przyjęła konstytucję<ref name=WB1>Wolfgang Benz; Hermman Graml (1986); ''Siglo XX. II. Europa después de la Segunda Guerra Mundial 1945-1982'', s. 37.</ref>. Konstytucja gwarantowała SED kierowniczą rolę w państwie i wprowadzała gospodarkę planową<ref name=WB1>Wolfgang Benz; Hermman Graml (1986); ''Siglo XX. II. Europa después de la Segunda Guerra Mundial 1945-1982'', s. 37.</ref>. SED pod nadzorem radzieckich władz okupacyjnych – [[Radziecka Administracja Wojskowa w Niemczech|Radzieckiej Administracji Wojskowej w Niemczech SMAD]] (1945-1949), następnie [[Radziecka Komisja Kontroli w Niemczech|Radzieckiej Komisji Kontroli w Niemczech]] (1949-1953) i aparatu [[Wysoki Komisarz ZSRR w Niemczech|Wysokiego Komisarza ZSRR w Niemczech]] (1953-1955), przeprowadziła miedzymiędzy innymi częściowo reformę rolną, [[nacjonalizacja|nacjonalizację]] przemysłu, środków transportu, banków, denazyfikację i demilitaryzację. Reformy zatwierdził III Zjazd SED na którym sekretarzem generalnym partii wybrany został [[Walter Ulbricht]]<ref>Wolfgang Benz; Hermman Graml (1986); ''Siglo XX. II. Europa después de la Segunda Guerra Mundial 1945-1982'', s. 371-372.</ref><ref>Martin Kitchen, ''A History Of Modern Germany 1800-2000'', Blackwell, 2006, s. 328.</ref>.