Sekwencjonowanie DNA: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m drobne techniczne (przypisy podzielone dwustronnie)
m źródła/przypisy
Linia 10:
[[Plik:Sanger-DNA-seq.png|thumb|300px|Sekwencjonowania DNA metodą Sangera z użyciem znakowanych dideoksynukleotydów<br />'''A''' – przykładowa sekwencja DNA<br />'''B''' – przyłączenie startowego [[Oligonukleotydy|oligonukleotydu]] do nici matrycowej i kierunek syntezy DNA<br />'''C''' – produkty syntezy DNA, zakończone [[fluorescencja|fluorescencyjnie]] znakowanymi dideoksynukleotydami (kolorowe litery)<br />'''D''' – elektroforegram rozdziału otrzymanej mieszaniny fragmentów w [[elektroforeza#Elektroforeza kapilarna|elektroforezie kapilarnej]] wraz z zidentyfikowaną sekwencją (powyżej)]]
[[Plik:Pyrogram1.jpg|thumb|300px|Przykładowy pirogram uzyskany z pirosekwencjonowania]]
Historyczną już i wypieraną metodą jest opracowana w [[1977]] r. [[metoda Sangera]], oparta o syntezę DNA przez [[Polimerazy|polimerazę DNA]] ''[[in vitro]]''<ref name=sanger>{{Cytuj pismo|autor=Sanger, F, Nicklen, S, Coulson, AR|tytuł=DNA sequencing with chain-terminating inhibitors|czasopismo=Proc Natl Acad Sci U S A|rok=1977|oznaczenie=74|wolumin=12|strony=5463–5467|url=http://www.pubmedcentral.nih.gov/articlerender.fcgi?artid=431765|id=PMID 431765}}</ref>. Do reakcji dodaje się niewielką ilość trifosforanów dideoksynukleotydów ([[ddNTP]]), które są wbudowywane w DNA, ale ich dołączenie uniemożliwia dalsze wydłużanie nici. W ten sposób otrzymuje się fragmenty DNA o różnej długości zakończone specyficznym [[Nukleotydy|nukleotydem]]. Produkty reakcji rozdziela się [[elektroforeza|elektroforetycznie]], co powoduję ich segregację pod względem wielkości<ref name="nobel58">{{Cytuj stronę | tytuł = The Nobel Prize in Chemistry 1958 | url = http://www.nobelprize.org/nobel_prizes/chemistry/laureates/1958/ | opublikowany = nobelprize.org | data dostępu = 2013-11-20 | język = en}}</ref>.
 
Autorem alternatywnej metody sekwencjonowania DNA, z wykorzystaniem specyficznej, chemicznej degradacji DNA, byli [[Walter Gilbert]] i [[Allan Maxam]] ([[metoda Maxama-Gilberta]])<ref>[http://www.pubmedcentral.nih.gov/articlerender.fcgi?tool=pubmed&pubmedid=265521 A M Maxam and W Gilbert, ''A new method for sequencing DNA'', Proc Natl Acad Sci U S A. 1977 February; 74(2): 560–564.]</ref>. Gilbert wraz z [[Frederick Sanger|Frederickiem Sangerem]] otrzymali za to osiągnięcie [[Nagroda Nobla|nagrodę Nobla w dziedzinie chemii]]. Metoda Maxama-Gilberta obecnie jest rzadko stosowana.