Fryderyk Wilhelm II Pruski: Różnice pomiędzy wersjami

Najstarszy syn księcia [[August Wilhelm Hohenzollern|Augusta Wilhelma Hohenzollerna]] ([[1722]]–[[1758]]1722–1758) i Ludwiki[[Luiza Amelia z Brunszwiku-Wolfenbüttel|Luizy Amelii vonLuiza BraunschweigAmelia z Brunszwiku-Wolfenbüttel]] ([[1722]]–[[1780]]1722–1780).

Jego stryj, król [[Fryderyk II Wielki|Fryderyk II]] nie darzył następcy wielkim szacunkiem. Obwiniał jego ojca za klęski w pierwszej[[Wojny śląskie#III wojna śląska 1756-1763|trzeciej wojnie śląskiej]]. Różnili się też w kwestiach charakteru. Król był człowiekiem o ascetycznym trybie życia, mało religijnym racjonalistą, kochającym sztukę i doświadczonym w polityce. Książę koronny natomiast interesował się głównie francuskimi wzorami życia dworskiego -– obok głębokiej religijności cenił sobie wielkie uczty, wystawne życie i kochanki. Był przy tym też człowiekiem inteligentnym i oczytanym, a przede wszystkim o wiele serdeczniejszym niż Fryderyk II, czym zaskarbił sobie popularność podwładnych jeszcze przed objęciem władzy.

Fryderyk II swego następcy aż do końca nie wprowadzał w sprawy państwowe. Nie interesował się przygotowaniem go do roli władcy.<ref>Stanisław Salmonowicz, ''Fryderyk Wielki'', Wrocław 2006, s. 250</ref> Tak oto pisał o Fryderyku Wilhelmie II: ''Życie na dworze stanie się bardzo wesołe. Mój kuzyn roztrwoni skarb, pozwoli zdemoralizować się wojsku. Pod rządami kobiet państwo upadnie.''<ref>Martha Schad, ''Hohenzollernowie'', Warszawa 2004, s. 43</ref>.

W 1780 roku z polecenia króla książę Fryderyk Wilhelm złożył wizytę carycy [[Katarzyna II Wielka|Katarzynie II]], aby zapobiegaćzapobiec zawarciu sojuszu rosyjsko-austriackiego. W Petersburgu książę spotkał się z chłodnym przyjęciem i lekceważeniem. Katarzyna pisała o nim: ''Zupełnie nie można się zorientować, co w nim siedzi. Nie umie prowadzić rozmowy, czasem tylko milczy – tak że nic z tego nie wychodzi. Jego wstrzemięźliwość stawia w niezręcznej sytuacji każdego, kto ma z nim do czynienia. Powiadają, że umie myśleć. To nawet prawdopodobne: to samo można powiedzieć i o indyku, ale nie zawsze jest dobrze być indykiem, czy nawet grać jego rolę. Basta.''<ref>Władysław A. Serczyk, ''Katarzyna II'', Wrocław 2004, s. 243-244</ref> Mimo złego przyjęcia Fryderyk Wilhelm zaprzyjaźnił się z Wielkim Księciem [[Paweł I Romanow|Pawłem]]. Obiecali sobie wzajemne dochowanie dozgonnej przyjaźni.<ref>Władysław A. Serczyk, op. cit., Wrocław 2004, s. 244</ref>.

Sprawy zagraniczne powierzył [[Ewald Friedrich von Hertzberg|Ewaldowi von HertzbergHertzbergowi]], który na początku kontynuował politykę antyhabsburską Fryderyka Wielkiego. W 1790 roku zawarł sojusz z Polską, który skierowany był przeciwko Rosji i Austrii. Jednak w czasie wybuchu rewolucji we Francji swoją politykę skierował ku Austrii i zawarł z nią układy w Reichenbach (1790)<ref>Władysław A. Serczyk, op. cit., Wrocław 2004, s. 291</ref> oraz w [[Pillnitz]] (1791). W 1792 roku monarcha zdymisjonował Hertzberga. Prusy rozpoczęły wówczas wojnę z Francją. Po przegranej bitwie pod Valmy (20 września 1792) król wycofał się z wojny i w 1795 roku zawarł separatystyczny [[pokój bazylejski|pokój w Bazylei]]. Fryderyk Wilhelm II wziął udział w [[II rozbiór Polski|II]] i [[III rozbiór Polski|III rozbiorze Polski]]. Fryderyk Wilhelm uważał, że należy mu się odszkodowanie za trudy poniesione w kampanii francuskiej. Nakazał swym wojskom pod dowództwem [[Wichard Joachim Heinrich von Möllendorf|Möllendorfa]] wkroczenie do Polski.<ref>Władysław A. Serczyk, op. cit., Wrocław 2004, s. 294</ref>. Wspomagał również Rosję w zbrojnym tłumieniu [[insurekcja kościuszkowska|insurekcji kościuszkowskiej]] w 1794 roku. Osobiście dowodził w [[bitwa pod Szczekocinami|bitwie pod Szczekocinami]], gdzie pobił korpus [[Tadeusz Kościuszko|Tadeusza Kościuszki]].

W 1795 roku, tuż po upadku Pierwszej Rzeczypospolitej i wkroczeniu wojsk pruskich do Krakowa, zaplanował grabież [[Skarbiec Koronny na Wawelu|skarbca koronnego na Wawelu]].<ref> {{cytuj stronę| url = http://www.uwazamrze.pl/artykul/1010606.html?print=tak&p=0 | tytuł = Korona przetopiona na monety | data dostępu = 2014-04-12 | imię=Krzysztof | nazwisko=Jóźwiak | opublikowany = uwazamrze.pl | data = 9 maja 2013}}</ref>. Skradziono wówczas 19 najcenniejszych polskich insygniów, w tym koronę Bolesława Chrobrego. Zgodnie z jego rozkazem wszystkie przedmioty przetopiono. Uzyskane złoto wykorzystano w roku 1811 na wybicie monet, a klejnoty sprzedano.

Król pasjonował się [[spirytualizm]]em. Był zwolennikiem [[Różokrzyż|różokrzyżowcówróżokrzyż]]owców, a szczególnym zaufaniem darzył [[Johann Christoph von Wöllner|Johanna Wöllnera]], który był szarą eminencją dworu pruskiego, składającego się z faworytów króla.

* ze związku z Wilhelminą Enke, której nadał tytuł hrabiny von Lichtenau: ulubiony syn Alexander von der Mark (1779–1787) i Marianne Wilhelmine von der Mark (1780–1814)

[[August Młodszy|August II Brunswick-Lüneburg]]<br />(1579-1666)<br />

[[Ferdynand Albert II z Brunszwiku-Lüneburga|Ferdynand Albert II Brunswick-Lüneburg]]<br />(1680-1735)<br />

[[Antonina Amalia z Brunszwiku-Lüneburga|Antonina Amalia Brunswick-Lüneburg]]<br />(1696-1762)<br />

[[Luiza Amelia z Brunszwiku-Wolfenbüttel|Luiza Amelia Brunswick-Wolfenbüttel]]<br />(1722-1780)<br />