Voynich nie poradził sobie z księgą. Żaden z zaangażowanych przezeń naukowców, żaden z fachowców-deszyfrantów nie tylko nie potrafił odczytać tajemniczego pisma, ale nawet określić, jakiego rodzaju jest to pismo. Przypomina nieco [[sanskrytPismo dewanagari|devanagari]], ale z całą pewnością nim nie jest. Nie sposób jednocześnie określić, kiedy dokument mógł powstać. Jeśli twórca manuskryptu pisał na starym welinie, to pod uwagę można brać każdą datę, aż po rok [[1912]]. W latach 80. specjaliści-kryptolodzy wznowili prace nad manuskryptem, stosując technikę komputerową najnowszej generacji, niestety bez rezultatów. Problem polega na tym, że niektóre „litery” w poszczególnych „słowach” wyglądają inaczej niż w innych, więc nie wiadomo, czy są to te same litery. Każdy [[Szyfrogram (kryptografia)|kryptogram]] posiada własny [[kod]] szyfrowy, który ma umożliwić wtajemniczonemu odczytanie treści. Na samym końcu manuskryptu Voynicha znajduje się jeden krótki wiersz (wyraźnie odseparowany od treści), który mógłby być kluczem do szyfru, ale nie wiadomo, jakie słowo/słowa należy pod ów szyfr podłożyć. Nawet komputery okazały się narzędziem bezużytecznym do odkodowania tekstu. Manuskrypt Voynicha pozostaje nieodczytany.
