Wojna sześciodniowa: Różnice pomiędzy wersjami

|dowódca1 = {{Flaga|ISR}} [[Mosze Dajan]]<br />{{Flaga|ISR}} [[Icchak Rabin]]<br />{{Flaga|ISR}} [[Uzi Narkiss]]<br />{{Flaga|ISR}} [[Jisra’el Tal|Israel Tal]]<br />{{Flaga|ISR}} [[Mordechaj Hod]]<br />{{Flaga|ISR}} [[Ariel Szaron]]

Na głównym kierunku natarcia – froncie synajskim – w ramach Grupy Operacyjnej „Południe” rozmieszczono trzy dywizje (ugdy): 84. Dywizję Pancerną (generał [[Jisra’el Tal|Israel Tal]]), 31. Dywizję Pancerną (generał [[Awraham Joffe|Abraham Joffe]]) i 38. Dywizję Pancerną (generał [[Ariel Szaron]]). Główne siły zgrupowano w jeden rzut z niewielkim odwodem w pasie Gaza-[[Al-Kusajma]] z zadaniem szybkiego rozbicia wojsk egipskich. Na froncie jordańskim zgrupowano 5 brygad mających za zadanie pozorować duże działania przeciwko Jordańczykom (Grupa Operacyjna „Centrum”). Na froncie syryjskim umieszczono 3 brygady z zadaniami obronnymi (Grupa Operacyjna „Północ”). Dodatkowe siły odwodowe rozlokowano w okolicach [[Tel Awiw-Jafa|Tel Awiwu]]. Do obrony Izraela pozostawiono zaledwie 12 samolotów, a pozostałe rozlokowano na lotniskach w pobliżu granicy egipskiej. Wykorzystano tutaj specjalnie wybudowane odcinki [[Autostrada|autostrad]] (lotniska polowe) rozmieszczone od [[Gaza (Palestyna)|Gazy]] do [[Hajfa|Hajfy]] i na całej [[Negew|pustyni Negew]].

84. Dywizja Pancerna (3 brygady dowodzone przez generała [[Jisra’el Tal|IsraelJisra’ela Tala]]) uderzyła na pozycje egipskie w Strefie Gazy, na linii [[Chan Junus|Chan Junis]]-[[Rafah]]. Izraelczycy szybkim manewrem oskrzydlającym obeszli pod Chan Junis pozycje Egipcjan i zaatakowali od tyłu stanowiska artylerii, niszcząc je i zmuszając przeciwnika do opuszczenia pozycji obronnych. Następnie skierowali się wzdłuż brzegu morza w stronę Rafah, gdzie ciężkie walki trwały aż do wieczora, kiedy to miasto zostało zdobyte, a tym samym oddziały egipskie broniące [[Gaza (Palestyna)|Gazy]] zostały okrążone. W trakcie walk pod Rafah wyróżnili się izraelscy komandosi ''35 Brygady Spadochronowej T'zanhanim'', którzy byli specjalnie szkoleni do prowadzenia działań rozpoznawczych, szturmowych oraz dywersyjnych na terytorium nieprzyjaciela.

W południe 7 czerwca 1967 dodatkowa izraelska brygada wzmocniła izraelskie siły w Jerozolimie, co umożliwiło przeprowadzenie natarcia w kierunku Judei. Dzięki temu do wieczora opanowano GushGusz EtzionEcjon, [[Hebron]] oraz [[Jerycho]]. Zablokowano także przeprawy przez rzekę Jordan (wysadzono mosty), uniemożliwiając Jordańczykom ściągnięcie posiłków. Jordańskie oddziały poszły wówczas w rozsypkę i tysiące jordańskich żołnierzy [[Dezercja|dezerterowało]] uciekając do swoich domów w wioskach Judei i Samarii. Na drogach pozostały duże ilości porzuconego sprzętu wojskowego.

23 listopada 1967 [[Sekretarz generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych|Sekretarz Generalnygeneralny Organizacji Narodów Zjednoczonych]] [[U Thant]] upoważnił [[Szwecja|szwedzkiego]] dyplomatę [[Gunnar Jarring]]a, aby jako specjalny wysłannik [[Organizacja Narodów Zjednoczonych|ONZ]] nadzorował wprowadzenie Rezolucji 242 w życie. Jarring umieścił swoją główną kwaterę na [[Cypr (wyspa)|Cyprze]] i rozpoczął konsultacje z Izraelem, Egiptem, Jordanią i Libanem. Syria odmówiła udziału w jakichkolwiek konsultacjach w sprawie porozumienia z Izraelem. Konsultacje prowadzone przez Jarringa były niezwykle trudne, gdyż delegacja izraelska nalegała na jak najszybsze rozpoczęcie bezpośrednich rozmów pokojowych twierdząc, że żadne ustępstwa terytorialne nie mogą być poczynione zanim nie powstanie perspektywa uzyskania trwałego pokoju. Natomiast państwa arabskie popierane przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich utrzymywały, że bezpośrednie rozmowy z Izraelem mogą rozpocząć się dopiero po wycofaniu jego wojsk z zajętych terenów. Impas w negocjacjach doprowadził do zerwania konsultacji przez państwa arabskie. W rezultacie komunistyczne państwa Europy Wschodniej (z wyjątkiem [[Rumunia|Rumunii]]) zerwały stosunki dyplomatyczne z Izraelem<ref>{{cytuj stronę| url = http://encyklopedia.pwn.pl/haslo.php?id=4574362| tytuł = Izrael. Historia.| data dostępu = 21 kwietnia 2008| autor = Encyklopedia PWN| język = en}}</ref>.

* Bar-On, Mordechai, Morris, Benny i Golani, Motti (2002). Reassessing Israel's Road to Sinai/Suez, 1956: A "Trialogue"„Trialogue”. In Gary A. Olson (Ed.). ''Traditions and Transitions in Israel Studies: Books on Israel, Volume VI'' (str. 3-42). SUNY Press. ISBN 0-7914-5585-8

* Hussein of Jordan (1969). ''My "War"„War” with Israel''. London: Peter Owen. ISBN 0-7206-0310-2