Aleksy (Szepielew): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Linia 68:
== Proroctwa Aleksego ==
[[Plik:Konstantin Makovsky Alexander II na smertnom odre 1881.jpg|250px|thumb|right|Konstantin Makowski ''Portret Aleksandra II na łożu śmierci'' (1881), [[Galeria Trietiakowska]]]]
Cerkiew prawosławna przypisuje Aleksemu dar prorokowania. Jako przykłady przytacza wydarzenia z życia pielgrzymów, odwiedzających Pustelnię Gołosiejewską, oraz z praktyki duszpasterskiej świętego. 1 marca 1881 roku po dokonaniu proskomidii ([[podniesienie]]) Aleksy zauważył, że wyjęta z prosfory dla cara [[Aleksander II Romanow|Aleksandra II]] cząsteczka przed przykryciem diskosu ([[patena]]) z [[Baranek Boży|Barankiem]] (cząsteczka o kształcie sześcianu, wyjmowana z [[Prosfora|prosfory]]) ma kolor jasnobrązowy, a nie biały jak pozostałe. Powstało podejrzenie, że cząsteczka została oblana winem. Aleksy uznał, że Bóg zesłał znak, ostrzegający o niebezpieczeństwie w życiu Aleksandra II. Car zginął na skutek zamachu<ref name="Житие"/>. W 1888 roku Aleksy przepowiedział odwiedzającym Pustelnię Gołosiejewską rodzicom dwuletniej wówczas Wassy Kowalewej, że ich córka zostanie świętą mniszką i będzie prześladowana za swoją wiarę. Gdy dziewczynka dorosła, wstąpiła do monasteru i przyjęła imię Faina<ref>А. Стратилатов, [http://starobelsk.org/statya/zhizneopisanie-monahini-fainy-chast-1 ''Жизнеописание монахини Фаины. Часть 1'']. [dostęp: 2010-05-31].</ref>.
W 1896 roku miało miejsce otwarcie relikwiarza ze szczątkami św. [[Teodozjusz Czernihowski|Teodozjusza Czernihowskiego]]. Zmiany szaty na zachowanym ciele świętego miał dokonać Aleksy. Zdrzemnął się jednak, we śnie zobaczył Teodozjusza, który prosił o wspomnienie jego rodziców podczas liturgii. Na pytanie Aleksego, dlaczego, będąc zbawionym, sam nie wstawi się o zbawienie dusz rodziców, święty odpowiedział, że silniejsza jest modlitwa liturgiczna. Cerkiew prawosławna przytacza ten przykład, aby podnieść znaczenie modlitw za zmarłych<ref>S. Rose, ''Modlitwa za zmarłych'', w: [http://www.monasterujkowice.pl/books.php?b=15&c=10 ''Dusza po śmierci'']. [dostęp: 2010-05-28].</ref>. Podczas objawienia św. Teodozjusz nazwał imiona swoich rodziców (Nikita i Maria), które nie były znane Cerkwi prawosławnej, nie zachowały się również w tradycji ludowej. O tym zdarzeniu Aleksy opowiedział metropolicie [[Joannicjusz (Rudniew)|Joannicjuszowi]], który zakazał mu ujawniania imion. Kilka lat później w najstarszym monasterze kijowskim, [[Monaster Wydubicki w Kijowie|Wydubickim]], odkryto Synodyk rodu Uglickich (księga z imionami zmarłych, za których odprawiano modlitwy). W księdze znajdowała się notatka Teodozjusza, wówczas [[Igumen|ihumena]] monasteru, który wpisał do niej imiona swoich rodziców.
W 1907 roku odwiedzająca Pustelnię Gołosiejewską mniszka Eufalia została nazwana przez Aleksego ihumenią. Pięć lat później, gdy już jako skarbniczka odwiedziła starca, ponownie została zatytułowana przez niego ihumenią. Mnich nadmienił również, że jej ciotka niedługo umrze (zmarła w tymże roku). W 1914 roku Eufalia została ihumenią. W 1911 roku przed wyjazdem na urlop do monasteru na [[Athos#XIX wiek i okres dominacji rosyjskiej|Starym Athosie]] (monaster na [[Bałkany|Bałkanach]]) nowicjusz Nikołaj wstąpił do Aleksego po błogosławieństwo. Starzec rzekł do niego, że niedługo ze Starego Athosu na skutek smuty mnisi będą przybywać do Pustelni Gołosiejewskiej<ref name="Житие"/>. W 1912 roku słowa Aleksego potwierdziły się. Na Starym Athosie wybuchły spory [[dogmat]]yczne wokół [[tetragram|Imienia Boga]]. Sytuacja w monasterze została wykorzystana przez władze świeckie, które szukały pretekstu do osłabienia wpływu [[Rosyjski Kościół Prawosławny|Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej]] w [[Historia Grecji#Lata 1901–1940|Grecji]]. Wojsko greckie zajęło monaster. Mnisi rosyjscy zostali zmuszeni do powrotu do Rosji<ref>П. Троицкий, ''Греко-русский вопрос'', w: [http://rus-sky.com/history/library/troitzky.htm ''Русские на Афоне. Середина 19–начало 20 века'']. [dostęp: 2010-06-06].</ref>. W 1912 roku, gdy do Pustelni Gołosiejewskiej przybyło kilku młodych ludzi. Na jednego z nich Aleksy włożył swoje nakrycie głowy ze słowami, że więcej nie będzie pił wódki, ujawniając tym samym tajemnicę pielgrzyma przed jego towarzyszami. Nazwał go też po imieniu, Samuelem<ref>В. Ляшенко, ''Ясновидящие монахи и священники'', w: [http://knol.google.com/k/%D0%BC%D0%B8%D1%81%D1%82%D0%B8%D1%87%D0%B5%D1%81%D0%BA%D0%B0%D1%8F-%D0%B8%D1%81%D1%82%D0%BE%D1%80%D0%B8%D1%8F-%D0%B8-%D1%82%D0%BE%D0%BF%D0%BE%D0%B3%D1%80%D0%B0%D1%84%D0%B8%D1%8F-%D0%BA%D0%B8%D0%B5%D0%B2%D0%B0-2# ''Мистическая история и топография Киева-2'']. [dostęp: 2010-05-28].</ref>. W maju 1914 roku odwiedziła starca mniszka z bratem oficerem, który miał zamiar się żenić. Aleksy odwiódł go od tego, mówiąc, że za dwa miesiące wybuchnie wojna. Student Kijewskiego Seminarium Duchownego, Aleksandr Gotowcew, często odwiedzał Aleksego w Pustelni. Przed Wielkim Postem 1915 roku Gotowcew przyprowadził swojego przyjaciela, Michaiła Wierczenko, który miała zamiar wstąpić do monasteru. W rozmowie z Gotowcem Aleksy powiedział, że Wieczerko niedługo umrze (zmarł na [[Gruźlica człowieka|gruźlicę]] latem 1915 roku w [[Jałta|Jałcie]]). Gdy Gotowcew otrzymał wiadomość o śmierci przyjaciela, przybył do Aleksego z prośbą o modlitwę za jego duszę. Aleksy już wiedział o zdarzeniu, utrzymując, że miał proroczy sen. W 1916 roku Aleksego odwiedził żołnierz. Starzec powiedział mu, że zostanie ranny na [[I wojna światowa#Rok 1916 – wojna na wyczerpanie|wojnie (1914-1918)]], ale powróci do domu. Na przypuszczenie żołnierza, że wojna niedługo się skończy. Aleksy odpowiedział:
Linia 100:
== Naśladowcy Aleksego ==
Pod wpływem nauk Aleksego Aleksander Gotowcew, student Kijowskiej Akademii Duchownej, wstąpił do monasteru i przyjął imię Aleksy. Został biskupem i poniósł [[Męczennik|śmierć męczeńską]] w latach trzydziestych w okresie prześladowań Cerkwi przez władze sowieckie. [[Hermogen (Gołubiew)|Aleksy Gołubiew]] został mnichem pod imieniem Hermogen. Był przełożonym Ławry Pieczerskiej w latach dwudziestych, gdy monasterowi groziło zamknięcie. Przed śmiercią został metropolitą.
O modlitwę prosił Aleksego władyka [[Włodzimierz (Bogojawleński)]], który poniósł śmierć męczeńską w styczniu 1918 roku. Ciało władyki odnalazł duchowy syn Aleksego, archimandryta Antym (Jeleniecki), wówczas skarbnik Ławry Pieczerskiej. Sam Antym był później więziony przez władze radzieckie. Do Pustelni Gołosiejewskiej w celu rozmów duchowych ze starcem przyjeżdżali władycy [[Antoni (Abaszydze)]] i [[Pimen (Biełolikow)]]. Biskup Wiaczesław (Szkurko), [[Męczennik|męczennik za wiarę]] (1937), zdaniem badaczy biografii Szepielewa, jako pierwszy spisał żywot Aleksego. Stworzył swoje dzieło, będąc jeszcze hieromnichem<ref name="Преподобный"/>.
Linia 115:
* [http://pokrov.by/content/view/6/7/ ''Храм Покрова Пресвятой Богородицы в д. Слобода'']. [dostęp: 2010-05-28].
* Rose S., [http://www.monasterujkowice.pl/books.php?b=15&c=10 ''Dusza po śmierci'']. [dostęp: 2010-05-28].
<!-- św. i bł. w Kościele są sortowani po imieniu -->
| |||