Linia kolejowa nr 17: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
AusLodz (dyskusja | edycje)
drobne merytoryczne
Nie podano opisu zmian
Linia 38:
Towarów przewieziono w 1866 r. niespełna 5 tys. ton, czyli 13,5 tony dziennie, ale już w 1881 r. – 40 tys. ton surowców, paliw oraz gotowych wyrobów. W 1881 r. tą linią kolejową, stanowiącą zaledwie 1,8% długości wszystkich linii kolejowych Królestwa Polskiego przewieziono już 10% towarów i 6,5% (250 tys.) pasażerów. Była to więc kolej najbardziej obciążona, ale też najbardziej dochodowa. Przynosiła wówczas do 30% dywidendy. Porównując przewozy w latach 1875-1902, był 14-krotny wzrost przewiezionych ładunków i 10-krotny pasażerów.
 
Linia - zarządzania przez [[Towarzystwo Kolei Fabryczno-Łódzkiej]] - w początkowym okresie niewątpliwie odegrała istotną rolę w burzliwym rozwoju przemysłu włókienniczego w łódzkim okręgu przemysłowym. Dzięki niej [[Łódź]] i jej okręg awansował do trzeciego pod względem wielkości ośrodka produkcji włókienniczej w całym [[Imperium Rosyjskie|Cesarstwie Rosyjskim]], podejmuąc ostrą i niejednokrotnie skuteczną walkę konkurencyjną z okręgiem moskiewskim i iwanoiwanowo-wzniesienskimwozniesienskim. Niestety, już po kilku latach usytuowanie łódzkiej końcowej stacji pasażersko-towarowej prawie w centrum miasta, niechęć głównych akcjonariuszy do kolejnych inwestycji mających na celu stworzenie wydajnego transportowo węzła łódzkiego oraz polityka kolejowa Cesarstwa Rosyjskiego na obszarze zaboru, {{fakt|wynikająca z ówczesnych koncepcji militarnych rosyjskiego Sztabu Generalnego w odniesieniu do ziem na zachód od Wisły)|data=2012-09}}, stało się istotnym czynnikiem hamującym dalszą ekspansję łódzkiego przemysłu na rynki wschodnie. Próbą złamania monopolu transportu kolejowego do Łodzi Tow. Kolei Fabryczno-Łódzkiej była inicjatywa grupy największych łódzkich fabrykantów z [[Juliusz Kunitzer|Juliuszem Kunitzerem]] na czele budowy tzw. "kolei obwodowej", która miała od stacji Łódź-Widzew opasać Łódź kręgiem, a od niej miały powstać bocznice do największych łódzkich fabryk. Koncepcja ta spotkała się z ostrą kontrakcją J. Blocha i jego Towarzystwa Kolei Fabryczno-Łódzkiej i w efekcie, w tym czasie nie doszło do jej realizacji. Walka o nią toczyła się w latach 1889-1896<ref>Kazimierz Badziak, ''Juliusz Kunitzer - symbol Łodzi wielonarodowościowej i wielkoprzemysłowej'', [w:] ''Polacy, Niemcy, Żydzi. Sąsiedzi dalecy i bliscy''. Pod red. Pawła Samusia; Łódź 1997, ss. 211–214.</ref>. Rozwiązanie tego problemu nastąpiło dopiero w 1902 r., po oddaniu do użytku linii [[Kolej Warszawsko-Kaliska|kolei warszawsko-kaliskiej]], która przechodziła przez zachodnie rejony Łodzi, wraz z budową tam stacji Łódź-Kaliska. W roku 1898 powstał staraniem inwestora kolei kaliskiej - [[Kolej Warszawsko-Wiedeńska|Towarzystwa Akcyjnego Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej]] łącznik [[Kolej obwodowa w Łodzi|kolei obwodowej]], przebiegajacy wzdłuż ówczesnej południowej granicy Łodzi, który od stacji Łódź-Widzew połączył obie linie - "fabryczno-łódzką" i "warszawsko-kaliską".
 
We wrześniu 2012 r. rozpoczęto prace przy wykopie pod nowy, podziemny dworzec kolejowy Łódź-Fabryczna. W przyszłości planowane jest połączenie podziemnym tunelem średnicowym tej stacji ze stacją "Łódź-Kaliska", jako element [[Linia kolei dużych prędkości Y|pierwszego polskiego systemu linii dużych prędkości]] (tzw. Linia "Y" - Warszawa przez Łódź do Wrocławia oraz Poznania). W przygotowaniu do tej inwestycji uległ całkowitej rozbiórce pierwotny budynek dworcowy, z planem nawiązania do jego architektury w elewacji naziemnej nowego dworca.