Paweł IV (papież): Różnice pomiędzy wersjami

'''Paweł IV''' '''[[teatyni|CRT]]''' ([[Łacina|łac.]] ''Paulus IV'', właśc. '''Giovanni Pietro Carafa'''; ur. [[28 czerwca]] [[1476]] w [[Capriglia Irpina]], zm. [[18 sierpnia]] [[1559]] w [[Rzym]]ie) – [[papież]] w okresie od 23 maja 1555 do 18 sierpnia 1559{{r|Kelly}}. Jeden z założycieli zakonu [[Teatyni|teatynów]]{{r|Wollpert}}.

 

Wywodził się z neapolitańskiej szlachty, był synem Giovanniego Antonia Carafy i Vittorii Camponeschi{{r|FIU}}. W 1494 wstąpił do stanu duchownego. O jego edukację zadbał wuj, kardynał [[Oliviero Carafa]] (1430-1511){{r|FIU}}. Nauczył się kilku języków starożytnych, m.in. [[język starogrecki|greki]] i [[język hebrajski|hebrajskiego]]{{r|FIU}}. W 1500 został szambelanem papieskim. Dzięki protekcji wuja w 1505 został biskupem Chieti, a w 1512 uczestniczył w [[Sobór laterański V|V Soborze Laterańskim]]{{r|Kelly}}. Następnie, w latach 1513-1514 był legatem [[Leon X|Leona X]] wobec króla Anglii [[Henryk VIII Tudor|Henryka VIII]]{{r|Kelly}}. W czasie tej misji odwiedził Flandrię, gdzie nawiązał kontakt z [[Erazm z Rotterdamu|Erazmem z Rotterdamu]]{{r|Kelly}}. W latach 1515-1519 był [[nuncjusz apostolski|nuncjuszem]] w Hiszpanii. W 1518 został nominowany arcybiskupem Brindisi, zachowując diecezję Chieti. Po wystąpieniu [[Marcin Luter|Lutra]], sympatyzujący dotąd z humanistami, Carafa przeszedł na pozycje im wrogie, upatrując w nich potencjalnych heretyków. Od pontyfikatu [[Hadrian VI|Hadriana VI]] aktywnie działał na rzecz [[Kontrreformacja|kontrreformacji]]. Aby móc sprostać temu zadaniu, w 1524 wyrzekł się posiadanych lukratywnych urzędów (w tym obu biskupstw) i stanął na czele zakonu żebraczego teatynów{{r|Kelly}}.