Eric Clapton: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
→‎Cream: , /Hendriksa na Hendrixa x 2/
Linia 55:
Clapton opuścił the Bluesbreakers w połowie roku [[1966]] (został zastąpiony przez [[Peter Green|Petera Greena]]) i stworzył zespół [[Cream]], jedną z pierwszych supergrup na świecie określanych mianem 'power trio'. W jego skład weszli także [[Jack Bruce]] (z [[Manfred Mann]], the Bluesbreakers oraz [[Graham Bond Organisation]]) oraz [[Ginger Baker]] (z [[Graham Bond Organisation]]). Clapton rozwijał się jako gitarzysta, piosenkarz i twórca tekstów, jednak to Bruce był głównym wokalistą i napisał większość tekstów wraz z Pete'em Brownem. Pierwszy występ Cream odbył się [[29 lipca]] [[1966]] w kameralnej atmosferze lokalu Twisted Wheel w [[Manchester]]ze, natomiast pierwszy ważny koncert zagrali na Windsor Jazz and Blues Festival. Swój status legendy Cream zawdzięcza hałaśliwym bluesowym jamom i rozbudowanym koncertowym solówkom, natomiast ich dzieła studyjne charakteryzują się dużym wyrafinowaniem.
 
Na początku roku [[1967]] status Claptona jako największego bluesowego gitarzysty został zagrożony przez pojawienie się [[Jimi Hendrix|Jimiego HendriksaHendrixa]]. Hendrix był obecny na występie Cream, który odbył się [[1 października]] [[1966]] w Central London Polytechnic – podczas którego zagrał utwór "Killing Floor".
 
Na wczesne występy Hendrixa w klubach przychodzili z zapałem tacy muzycy jak Clapton, [[Pete Townshend]], [[Jim Morrison]] z [[The Doors]] czy członkowie [[The Rolling Stones]] oraz [[The Beatles]]. Pojawienie się [[Jimi Hendrix|Hendrixa]] miało natychmiastowy i ogromny efekt na kolejny etap kariery Claptona, chociaż to nadal Erica uważano za najlepszego gitarzystę w brytyjskich rankingach{{fakt|data=2007-08}}.
 
Repertuar grupy Cream obejmował muzykę pop, soul ("I Feel Free"), jak również długie bluesowe jamy instrumentalne ("Spoonful"). Charakterystyka ich stylu to zjadliwa linia gitarowa Claptona, wysoki głos Bruce'a oraz jego wydatna, płynna gra na basie, a także mocne, polirytmiczne brzmienie bębnów Bakera, na które wpływ miał jazz.