Likud: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
AndrzeiBOT (dyskusja | edycje) m →Ponownie Netanjahu: Kategoryzacja posłów do Knesetu przy użyciu AWB |
AndrzeiBOT (dyskusja | edycje) m Drobne redakcyjne - poprawki linków, apostrofów, cudzysłowów, kategorie. |
||
Linia 44:
=== Szamir, Netanjahu i Szaron ===
Drugim premierem z ''Likudu'' był Icchak Szamir, który został szefem rządu po raz pierwszy w październiku 1983 roku, zaraz po rezygnacji Begina. Był on dawnym dowódcą podziemnej żydowskiej organizacji bojowej ''[[
Trzecim premierem wywodzącym się z tej partii był Binjamin Netanjahu, wybrany na to stanowisko w maju 1996 roku, tuż po zabójstwie [[Icchak Rabin|Icchaka Rabina]]. W prowadzeniu polityki nie kierował się przesłankami ideologicznymi w takim stopniu jak Begin i z tego powodu nie mógł opierać się z takim zdecydowaniem naciskom [[Stany Zjednoczone|USA]], jak robił to Szamir. Pomimo tego, że był krytyczny wobec postanowień z Oslo i bardziej „jastrzębi” niż jego poprzednicy Rabin i Peres z Partii Pracy, negocjował z [[Jasir Arafat|Jasirem Arafatem]]. W 1998 roku, kiedy to Netanjahu rozmawiał z Palestyńczykami w [[Wye Plantation]], kilku członków Knesetu z ''Likudu'' odeszło z partii na znak protestu wobec tych działań. Pod przywództwem [[Ze’ew Binjamin Begin|Benny’ego Begina]] (syna Menachema Begina), [[Michael Kleiner|Michaela Kleinera]] i [[David Re'em|Davida Re’ema]], założyli oni nową partię, [[Herut - Ruch N Narodowy|''Herut'' – Ruch Narodowy]]<ref>{{cytuj stronę| url = http://www.spock.com/Michael-Kleiner/index.html| tytuł = Michael Kleiner| data dostępu = 7 stycznia 2008| autor = | język = en}}</ref>. Nowo powstałe ugrupowanie poparł były premier Icchak Szamir, który jednocześnie wyraził swój zawód poczynaniami Netanjahu<ref>{{cytuj stronę| url = http://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=9C05E0D91630F936A15750C0A96F958260| tytuł = Shamir, Opposing Netanyahu, Takes Further Turn to Right| data dostępu = 7 stycznia 2008| autor = New York Times| język = en}}</ref>.
Linia 64:
1 marca 2006 roku komitet centralny ''Likudu'' zdecydował o zrzeczeniu się prawa do ustalania składu i kolejności nazwisk na partyjnej liście wyborczej<ref>{{cytuj stronę| url = http://fr.jpost.com/servlet/Satellite?pagename=JPost/JPArticle/ShowFull&cid=1139395508784| tytuł = Central committee strips itself of power| data dostępu = 18 stycznia 2008| autor = Gil Hoffman| język = en}}</ref>. Partia wkrótce zaczęła odzyskiwać poparcie społeczne, zwłaszcza po kolejnych niepowodzeniach rządu [[Ehud Olmert|Ehuda Olmerta]]<ref>{{cytuj stronę| url = http://news.bbc.co.uk/2/hi/middle_east/7612715.stm| tytuł = Israeli fears boost opposition Likud | data dostępu = 14 września 2008| autor = Heather Sharp| język = en}}</ref>. Okazało się nawet, że może liczyć na zwycięstwo w kolejnych wyborach parlamentarnych. Jeden z sondaży, przeprowadzony 11 stycznia 2007 przez redakcję gazety ''Yediot Aharonot'' wskazał, iż ''Likud'' może uzyskać nawet 28 mandatów (przy 21 dla Partii Pracy, 11 dla ''Szas'' i jedynie 10 dla ''Kadimy'')<ref>{{cytuj stronę| url = http://news.yahoo.com/s/afp/20080111/wl_mideast_afp/mideastisraelpolitics| tytuł = Israel’s right-wing Likud would win election: poll| data dostępu = 18 stycznia 2008| autor = AFP| język = en}}</ref>. W związku z tym, w doniesieniach medialnych pojawiły się informacje o planowanym połączeniu ugrupowania z ''Jisra’el Betenu'', zwłaszcza po wyjściu tego ugrupowania z rządu Olmerta<ref>{{cytuj stronę| url = http://fr.jpost.com/servlet/Satellite?cid=1200475894906&pagename=JPost/JPArticle/ShowFull| tytuł = 'Coalition is not over land'| data dostępu = 18 stycznia 2008| autor = Gil Hoffman| język = en}}</ref>. Zostały one jednak szybko zdementowane<ref>{{cytuj stronę| url = http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3494076,00.html| tytuł = Netanyahu: No talks on merger between Likud, Yisrael Beiteinu| data dostępu = 18 stycznia 2008| autor = Gil Hoffman| język = en}}</ref>.
W pierwszych dniach grudnia 2008, podczas wewnętrznego głosowania w szeregach partii, którego efektem był skład listy wyborczej ''Likudu'' podczas wyborów parlamentarnych w styczniu 2009 r., okazało się, że członkowie partii w większości życzą sobie, aby wyrażała ona ich skrajnie prawicowe poglądy. Na liście partyjnej pojawiły się nazwiska przede wszystkim tzw. „jastrzębi” – polityków, którzy opowiadają się za twardą linią postępowania w konflikcie z Arabami. Na wysokich miejscach znaleźli się tam m.in.: [[Moshe Feiglin]] (20. miejsce), [[Gila
20 grudnia 2008 ujawniono hasło wyborcze ''Likudu'' używane przed kolejnymi wyborami parlamentarnymi – ''Likud – ponieważ państwo musi być rządzone''. Działacze partii chcieli w ten sposób wyrazić pogląd, że jedynie ugrupowanie Netanjahu może skutecznie zadbać o kraj w czasach kryzysu. Ich zdaniem nie była do tego zdolna ''Kadima'', której rząd zawiódł Izraelczyków w czasie [[II wojna libańska|konfliktu w Libanie]] i walki z terrorystami w [[Strefa Gazy|Strefie Gazy]]<ref>{{cytuj stronę| url = http://www.haaretz.co.il/hasen/spages/1048337.html| tytuł = Netanyahu’s election slogan: 'Likud – because the state needs to be run’ | data dostępu = 21 grudnia 2008| autor = Mazal Mualem| język = en}}</ref>.
| |||