Ludwik Bawarski był synem księcia Górnej Bawarii [[Ludwik II Bawarski (1229-1294)|Ludwika II Mocnego Wittelsbacha]] i jego trzeciej małżonki Matyldy Habsburg, młodszym bratem [[Rudolf I Wittelsbach|Rudolfa I]]. PoOsierocony po wczesnej śmierci rodziców, dopiero w 1310 roku otrzymał należny mu nadział po ojcu. Teren [[Bawaria|Bawarii]] był wówczas miejscem sporu między Wittelsbachami a [[Habsburgowie|Habsburgami]]. W 1313 roku Ludwik pokonał wojska habsburskie w bitwie pod Gammelsdorf, w konsekwencji Wittelsbachowie rozszerzyli obszar panowania o [[Dolna Bawaria|Dolną Bawarię]]. Ten sukces wydawał się Luksemburgom najlepszą rekomendacją dla Ludwika jako kontrkandydata do tronu po zmarłym w 1313 roku [[Henryk VII Luksemburski|Henryku VII]] przeciw [[Fryderyk III Piękny|Fryderykowi Pięknemu]]. Rywalizacja Habsburgów z Wittelsbachami osiągnęła swoje apogeum w podwójnej [[Elekcja cesarska|elekcji]] w 1314 roku i dwóch koronacjach królewskich, a w rezultacie pogrążyło to Rzeszę na osiem lat w zamęcie wojny domowej. Za Ludwikiem opowiedzieli się: arcybiskup Moguncji [[Piotr z Aspeltu]], król Czech [[Jan Luksemburski]], arcybiskup Trewiru [[Baldwin Luksemburski]], margrabia brandenburski [[Waldemar Wielki (margrabia brandenburski)|Waldemar Wielki]] oraz książę Saksonii-Lauenburga Jan II. Po stronie Fryderyka stanęli: arcybiskup Kolonii [[Henryk z Virneburga (arcybiskup Kolonii)|Henryk z Virneburga]], brat i rywal Ludwika, palatyn reński i książę Górnej Bawarii [[Rudolf I Wittelsbach]], obalony król Czech [[Henryk Karyncki]] oraz książę Saksonii-Wittenbergii Rudolf I, który pretendował do godności saskiej godności elektorskiej przeciw Janowi II z Lauenburga. Ostateczna konfrontacja reprezentantów zwalczających się dynastii miała miejsce pod [[Bitwa pod Mühldorf|Mühldorf]] w 1322.Górąroku, gdzie górą wyszlibyli Wittelsbachowie.
