Łapanka: Różnice pomiędzy wersjami

Łapanki były organizowane przez [[Ordnungspolizei]] oraz [[Wehrmacht]] w Niemczech oraz całej okupowanej [[Europa|Europie]]. We [[Francja|Francji]] znane były pod terminem „rafle”, lecz ich obiektem byli głównie francuscy [[Żydzi]] wyłapywani przez niemieckie władze okupacyjne oraz funkcjonariuszy francuskiej policji w czasie tzw. [[Obława Vel d'Hiv|Obławy Vel d’Hiv]]. W [[Dania|Danii]] natomiast podobne praktyki określano jako „Razzia”.

* 3. Przeniesienie rasowo wartościowych Polaków do środkowych Niemiec....<ref name=autonazwa1>Albert Forster” Marian Podgóreczny, „Albert Forster”, Wyd. Morskie, Gdańsk 1977.</ref>}}

Pierwsze łapanki wiązały się z masowymi aresztowaniami ludności polskiej dokonywanymi na podstawie imiennych list proskrypcyjnych tzw. [[Sonderfahndungsbuch Polen]] i miały miejsce już w trakcie trwania [[Kampania wrześniowa|kampanii wrześniowej]]. Celem tych aresztowań była eliminacja polskiej inteligencji oraz warstwy kierowniczej w ramach Operacji Tannenberg w szeregu regionalnych akcji zwanych [[Intelligenzaktion]]. Jedna z pierwszych łapanek miała miejsce już 9 września w [[Szwederowo (osiedle w Bydgoszczy)|Szwederowie]] gdzie na miejscu zamordowano 60 Polaków<ref name=autonazwa1 />. Po zakończeniu kampanii wrześniowej 300 tysiącom polskich [[Jeniec wojenny|jeńców wojennych]] wziętym do niewoli narzucono automatycznie status [[Roboty przymusowe w III Rzeszy|robotnika przymusowego]] i wywieziono ich w głąb Niemiec. Pracownicy ci mieli być darmową siłą roboczą rozbudowującą niemiecki przemysł oraz wspomagającą niemiecki wysiłek wojenny. Stałe zapotrzebowanie na darmową siłę roboczą skłoniły niemieckie Urzędy pracy do prowadzenia naboru w okupowanej Polsce. Urzędnicy arbeitsamtów[[arbeitsamt]]ów prowadzili szeroko zakrojoną agitację mającą na celu zwabienie Polaków do pracy w Niemczech kusząc dobrymi warunkami pracy oraz godziwą zapłatą. W okresie od września 1939 do lata 1940 zwabiono dzięki tej propagandzie kilkanaście tysięcy polskich robotników, którzy dobrowolnie wyjechali do pracy w III Rzeszy. Wkrótce jednak po wyczerpaniu się optymistycznie nastawionych bezrobotnych urzędy zaczęły świecić pustkami. Przyczynił się do tego także brak kontaktu rodzin z wywiezionymi na roboty oraz informacje odnośnie trudnych warunków pracy oraz złego traktowania Polaków przez niemieckich pracodawców. Wobec braku chętnych, którzy dobrowolnie daliby się zniewolić od połowy 1940 niemiecka administracja zaczęła organizować regularne łapanki na ulicach na roboty do Rzeszy. Stawali się oni tzw. „robotnikami przymusowymi” (niem. ''[[Zivilarbeiter]]''). Kolejnym aspektem, dla którego naziści organizowali łapanki były niemieckie plany zaludnienia terenów okupowanej Polski przez Niemców.

Osoby zatrzymane były umieszczane w obozach filtracyjnych, gdzie dzielono je na kategorie. Dla przykładu w [[Warszawa|Warszawie]] 7 lutego 1941 władze niemieckie utworzyły taki obóz przejściowy, przeznaczony specjalnie dla osób kierowanych na roboty przymusowe do Rzeszy na [[Ulica Skaryszewska w Warszawie|ulicy Skaryszewskiej]] znajdującej się na [[Praga (Warszawa)|Pradze]]. W [[Łódź|Łodzi]] natomiast złapanych ludzi umieszczano w [[Radogoszcz (więzienie)|więzieniu na Radogoszczu]]. Zasadnicza część osób umieszczonych w tych obozach kierowano później na [[Roboty przymusowe|przymusowe roboty]] do Niemiec, ale część zamykano także w więzieniach, deportowano do obozów koncentracyjnych, przetrzymywano jako zakładników lub mordowano w masowych egzekucjach podczas czystek etnicznych. Pierwsza [[Krwawa niedziela (Bydgoszcz)#Represje niemieckie wobec cywilnej ludności Bydgoszczy po rozpoczęciu niemieckiej okupacji wojennej miasta|egzekucja]] takich zakładników została dokonana w [[Bydgoszcz]]y w dniach 9-109–10 września 1939.

Z terenów Generalnego Gubernatorstwa wywieziono około 1,3 miliona osób, a z ziem wcielonych do Niemiec około 600-700600–700 tysięcy. Najbardziej problematyczne jest ustalenie liczby ludności wywiezionej do Niemiec ze wschodnich terenów [[II Rzeczpospolita|Rzeczypospolitej]]. Szacunkowe dane jakie są podawane dla tych ziem to liczba 300-600300–600 tysięcy osób<ref>Łuczak Czesław Łuczak, „Polacy w okupowanych Niemczech 1945-1949”, Poznań 1993.</ref>. Robotników przymusowych rozlokowywano na terenach:

* [[Prusy Wschodnie|Prus Wschodnich]] (ok. 115 tysięcy),

* [[Brandenburgia (prowincja)|Brandenburgii]] (ok. 115 tysięcy),

* [[Pomorze|Pomorza]] (ok. 100 tysięcy),

* [[Dolny Śląsk|Dolnego Śląska]] (ok. 100 tysięcy).

* 9 kwietnia 1943 AK z wyroku [[Kierownictwo Walki Podziemnej|Kierownictwa Walki Podziemnej]] AK zlikwidowała Kurta Hoffmana, kierownika arbeitsamtu w Warszawie przy [[Ulica Długa w Warszawie|ul. Długiej]], odpowiedzialnego za organizacje łapanek<ref>Władysław Bartoszewski, ''1859 dni Warszawy'', Kraków, 1974.</ref>,

* 1 lutego 1944 grupa likwidacyjna Kedywu zastrzeliła Wilhelma (Willy’ego) Luberta, kierownika w warszawskim arbeitsamcie, który był inicjatorem licznych łapanek kolejowych i ulicznych oraz masowego poboru do pracy przymusowej w III Rzeszy.,

* M.[[Michał Lis]]: „Polacy w Niemczech”, Opole 1996.

* Łuczak [[Czesław Łuczak]]: „Polacy w okupowanych Niemczech 1945-1949”, Poznań 1993.

* [[Henryk Witkowski]]: „Kedyw okręgu warszawskiego AK w latach 1943-1944”, Warszawa 1984.