'''Edmund Różycki''' (ur. [[16 sierpnia]] [[1827]] w Agatówce<ref>{{SgKP|XV_cz.1|12|Agatówka}}</ref> na [[Wołyń|Wołyniu]], zm. [[23 maja]] [[1893]] w [[Kraków|Krakowie]]) – najważniejsza{{według kogo}} postać [[powstanie styczniowe|powstania styczniowego]] na [[Ukraina (Naddnieprze)|Ukrainie]]: nienaczelnik tylko[[Komitet pełnił funkcję naczelnikaProwincjonalny Rusi|Wydziału Prowincjonalnego Rusi]], podporządkowanegoktóry był podporządkowany [[Komitet Centralny Narodowy|Komitetowi Centralnemu Narodowemu]], ale był również dowódcą najliczniejszego i opromienionego najliczniejszymi zwycięstwami oddziału wojskowego, jaki utworzył się na [[Ukraina (Naddnieprze)|ziemiach Ukrainy]] –dowódca tzw. jazdy wołyńskiej. W panteonie sław dziewiętnastowiecznej polskiej irredenty zajmuje on miejsce równie poczesne, co generałowie [[Józef Dwernicki]] – zwycięzca spod [[Bitwa pod Stoczkiem|Stoczka]] z 1831 roku, czy [[Michał Heydenreich]], ps. „Kruk”, który rozbił [[Rosjanie|Rosjan]] pod [[II bitwa pod Chruśliną|Chruśliną]] i [[Bitwa pod Żyrzynem|Żyrzynem]]. Różycki kontynuował rodzinną tradycję powstańczą, zapoczątkowaną przez ojca [[Karol Różycki|Karola]], oficera napoleońskiego i uczestnika [[Powstanie listopadowe|powstania listopadowego]].
