Bolesław Kominek: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) |
Anulowanie wersji 45467712 autora 89.71.246.121 (dubel), drobne redakcyjne |
||
Linia 56:
{{Sukcesja apostolska infobox/wiersz|[[Ignacy Jeż]]|5 czerwca 1960}}
}}
'''Bolesław Kominek''' (ur. [[23 grudnia]] [[1903]] w [[Radlin II|Radlinie]], zm. [[10 marca]] [[1974]] we [[Wrocław]]iu) – [[Polska|polski]] [[
== Życiorys ==
Urodził się 23 grudnia 1903 w [[Radlin II|Radlinie]] (obecnie dzielnica
Ukończył [[I Liceum Ogólnokształcące im. Powstańców Śląskich w Rybniku|Państwowe Gimnazjum w Rybniku]]. Następnie studiował na [[Uniwersytet Jagielloński|Uniwersytecie Jagiellońskim]] w Krakowie oraz w [[Institut Catholique|Instytucie Katolickim]] w Paryżu (1927–1930). [[sakrament święceń|Święcenia kapłańskie]] przyjął w Katowicach 11 września 1927. W okresie studiów paryskich działał jako duszpasterz wśród emigrantów polskich. Od 1930 pracował w diecezji katowickiej, był m.in. sekretarzem [[Akcja Katolicka w II Rzeczypospolitej|Akcji Katolickiej]]. Podczas II wojny światowej przebywał w Lublinie i na Górnym Śląsku, prowadził działalność charytatywną i duszpasterską na rzecz jeńców wojennych i więźniów obozów koncentracyjnych. Jego brat wcielony został do [[Wehrmacht]]u, on sam podpisał III grupę [[Volkslista|Volkslisty]], jednocześnie będąc kapelanem [[Armia Krajowa|Armii Krajowej]] na [[Śląsk]]u oraz pełnomocnikiem rządu na emigracji ds kościelno-społecznych<ref name=ah/>.
15 sierpnia 1945 został mianowany [[administrator apostolski|administratorem apostolskim]] [[Opole|Opola]]. Stworzył podstawy do powołania w 1972 [[diecezja opolska|diecezji opolskiej]]. Nie zgadzał się na osobne, nowe parafie dla repatriantów z Kresów, podobnie jak zakazywał nabożeństw tylko dla [[Ślązacy|Ślązaków]]. Z nagrobków na cmentarzach w ramach ''odniemczania'' nakazywał [[polonizacja|skuwać niemieckie napisy]], kapłanów mówiących [[Etnolekt śląski|po śląsku]] zachęcał do nauki polskiego. W Niemczech traktowano go jako polskiego nacjonalistę, a w Polsce jego działalność spotkała się z niechętnym przyjęciem władz komunistycznych, które oskarżały go o [[antypolonizm]]<ref name=ah/>. Często odwiedzali go [[Niemcy]], zarówno ci, którzy zostali na [[Śląsk]]u jak i z [[Republika Federalna Niemiec (1949–1990)|RFNu]], a także Ślązacy, którzy po wojnie zostali na zachodzie Europy. 26 stycznia 1951 został zmuszony do opuszczenia Opola. Przebywał w Krakowie oraz w [[Siersza|Sierszy]].▼
▲15 sierpnia 1945 został mianowany [[administrator apostolski|administratorem apostolskim]] [[Opole|Opola]]. Stworzył podstawy do powołania w 1972 [[diecezja opolska|diecezji opolskiej]]. Nie zgadzał się na osobne, nowe parafie dla repatriantów z Kresów, podobnie jak zakazywał nabożeństw tylko dla [[Ślązacy|Ślązaków]]. Z nagrobków na cmentarzach w ramach ''odniemczania'' nakazywał [[polonizacja|skuwać niemieckie napisy]], kapłanów mówiących [[Etnolekt śląski|po śląsku]] zachęcał do nauki polskiego. W Niemczech traktowano go jako polskiego nacjonalistę, a w Polsce jego działalność spotkała się z niechętnym przyjęciem władz komunistycznych, które oskarżały go o [[antypolonizm]]<ref name=ah/>. Często odwiedzali go [[Niemcy]], zarówno ci, którzy zostali na [[Śląsk]]u jak i z [[Republika Federalna Niemiec (1949–1990)|RFNu]], a także Ślązacy, którzy po wojnie zostali na zachodzie Europy.
26 kwietnia 1951 otrzymał papieską nominację na [[biskup tytularny|biskupa tytularnego]] [[Sophene]] z zadaniami rządcy polskiej części [[archidiecezja wrocławska|archidiecezji wrocławskiej]] oraz rezydencją we Wrocławiu. Tej nominacji ponownie sprzeciwiły się władze państwowe. Biskup nie mógł rezydować we Wrocławiu, a [[sakra|sakrę]] przyjął potajemnie 10 października 1954 w Przemyślu.
| |||