Rafael Caldera: Różnice pomiędzy wersjami

'''Rafael Antonio Caldera Rodríguez''' (ur. [[24 stycznia]] [[1916]] w [[San Felipe (miasto w Wenezueli)|San Felipe]], zm. [[24 grudnia]] [[2009]]<ref>[http://www.reuters.com/article/idUSTRE5BN2ZB20091224 ''Two-time Venezuelan president Caldera dies at 93'' – Reuters]</ref><ref>[http://www.liberation.fr/monde/0101610494-venezuela-deces-de-l-ex-president-caldera ''Venezuela: décès de l'ex-président Caldera'' – Libération]</ref> w [[Caracas]]) – [[Wenezuela|wenezuelski]] [[polityk]], dwukrotny [[Prezydenci Wenezueli|prezydent Wenezueli]] (1969–19741969 – 1974 i 1994–19991994 – 1999).

Urodził się 24 stycznia 1916 w [[San Felipe (miasto w Wenezueli)|San Felipe]]. Jego rodzicami byli Tomás Rafael Caldera Izaguirre i Rosa Sofía Rodriguez Rivero. Jako małe dziecko został adoptowany przez ciotkę Marię Evę Rodriguez Rivero, która była żoną prawnika Tomása Liscano. Jego pierwszą żoną została [[Alicia Pietri de Caldera]]. Miał z nią sześcioro dzieci Mireya, Juan José Rafael Tomás, Alicia Helena, Cecilia, oraz Andrés Antonio Caldera Pietri. W latach 1921- – 1922 uczęszczał do szkoły podstawowej w San Felipe, a od 1923 do 1925 szkoły jezuitów w Caracas. W 1926 powrócił do Yaracuy Padre Delgado by uczyć się w szkole średniej. W latach 1931- – 1938 studiował na Centralnym Uniwersytecie Wenezueli uzyskując tytuł doktora na Wydziale Prawa i Nauk Politycznych, później został profesorem socjologii i prawa na kilku innych uniwersytetach. W czasie swojej edukacji nauczył się posługiwać wieloma językami: angielskim, niemieckim, francuskim, portugalskim.

Swoja karierę polityczną zaczynał w 1936 roku uczestniczył wówczas w powołaniu Narodowego Zrzeszenia Studentów. 1 października 1938 roku przystąpił do akcji wyborczej. Akcja wyborcza przekształciła się następnie w ruch walki narodowej. Została zalegalizowana 2 czerwca 1942 roku. 13 stycznia 1946 roku jedna z grup pod przywództwem Caldery stworzyła socjalno-chrześcijańską partię [[COPEI]]. W 1948 roku wystartował po raz pierwszy w [[Wybory prezydenckie w Wenezueli w 1948 roku|wyborach prezydenckich]] zdobył 262,204 głosy przegrywając z [[Rómulo Gallegos]]em, który kilka miesięcy później został obalony przez [[Junta (władza wojskowa)|juntę wojskową]]. Na jej czele stanął [[Carlos Delgado Chalbaud]] który później został zastąpiony przez dyktaturę [[Marcos Pérez Jiménez|Marcosa Péreza Jiméneza]]. Po obaleniu Péreza Jiméneza i utworzeniu rządu tymczasowego na czele z [[Wolfgang Larrazábal|Wolfgangiem Larrazábalem]], Caldera został wybrany na prokuratora generalnego Wenezueli. W 1969 roku po raz drugi stanął do [[Wybory prezydenckie w Wenezueli w 1969 roku|wyborów prezydenckich]] i po raz pierwszy został prezydentem uzyskując 1.083.712 (29.13%) głosów. Po raz pierwszy w 139-letniej historii Wenezueli, obowiązki zostały spokojnie przekazane wybranemu w wyborach reprezentantowi opozycji.

W 1969 roku nowy rząd zastał kraj w którym na obszarach obszarów miejskich i wiejskich działało wiele ruchów partyzanckich. ruchyRuchy te miały powiązania z dwiema najważniejszymi partiami politycznymi. Wielu przywódców ruchów politycznych przebywało w więzieniu. Po dojściu do władzy Caldery, praktyka ta została zaniechana, a konstytucyjne gwarancje zostały utrzymane. Rząd przyjął postawę ideologicznego [[Pluralizm polityczny|pluralizmu]] i dialogu z udziałem wszystkich sił politycznych. Rozmowy były prowadzone z udziałem przedstawicieli grup zbrojnych. Nastąpiła legalizacja partii lewicowych oraz wypuszczenie z więzienia polityków, w zamian za respektowanie prawa. W wyniku tych starań, zakończenia pierwszej prezydencji Caldery, od wielu lat, nie było organizacji politycznej w Wenezueli planującej przejąć kontrolę nad rządem, przy użyciu przemocy. W wyborach w 1973 roku, przywódcy starych ruchów partyzanckich zostali wybrani na posłów i senatorów.

Caldera spędził kolejne dziesięć lat nie ubiegając się o ponowny wybór. Swoją kandydaturę zgłosił ponownie w [[Wybory prezydenckie w Wenezueli w 1983 roku|wyborach prezydenckich w 1983 r]]. Został pokonany przez [[Jaime Lusinchi]]ego z Akcji Demokratycznej. W 1987 ubiegał się o nominację COPEI na [[Wybory prezydenckie w Wenezueli w 1988 roku|wybory prezydenckie]] w 1988 roku. Został pokonany przez [[Eduardo Fernandez]]a. W 1993 roku zdecydował się opuścić COPEI, i wystartować w [[Wybory prezydenckie w Wenezueli w 1993 roku|wyborach prezydenckich]] zez ramienia swojej nowej partii [[Convergencia Nacional]]. Jego kandydaturę na urząd prezydenta popierały [[Komunistyczna Partia Wenezueli]] i [[Ruch na Rzecz Socjalizmu (Wenezuela)|Ruch na Rzecz Socjalizmu]]. W wyborach zdobył niewiele ponad 30% głosów i został prezydentem. Prawe 40% obywateli oddało głos nieważny.

W latach 1994- – 1999, podczas drugiej kadencji, przedstawiciele jego własnej partii<ref>[http://www.mipunto.com/venezuelavirtual/000/000/007/007.html Venezuela Virtual – Rafael Caldera (segundo período, 1994-1999)]</ref>, a także politycy ze środowisk, które poparły jego kandydaturę na prezydenta oraz członkowie partii MAS, Teodoro Petkoff z Ministerstwa Centralnego Biura Koordynacji i Planowania i Pompeyo Márquez zatwierdzili kilka ustaw Kongresu Narodowego. W dniu 18 grudnia 1994 na Plaza Wenezuela – El Valle uczestniczył w otwarciu odcinka metra, którego budowa została zainicjowana przez poprzednie rządy. W 1996 papież [[Jan Paweł II]] podczas drugiej wizyty w Wenezueli, pobłogosławił osadzonych w więzieniu Catia, w zachodniej części Caracas. 12 października 1997 przyjechał prezydent Stanów Zjednoczonych [[Bill Clinton]]. W listopadzie tego samego roku [[Margarita (wyspa)|wyspa Margarita]] była miejscem spotkania uczestników siódmej konferencji iberoamerykańskiej. W czerwcu 1998 w Caracas miało miejsce inauguracyjne XXVIII posiedzenie Zgromadzenia Ogólnego [[Organizacja Państw Amerykańskich|Organizacji Państw Amerykańskich]].

2 lutego 1999 Rafael Caldera zakończył swą drugą kadencję jako prezydent, i został zastąpiony przez [[Hugo Chávez]]a. Jego zły stan zdrowia spowodowany [[choroba Parkinsona|chorobą Parkinsona]] zmusił go do wycofania się z życia politycznego w okresie ostatniego roku. Caldera zmarł 24 grudnia 2009 około 2:00 w nocy w wieku 93 lat. Jego syn Aldrés Caldera ogłosił jedynie fakt śmierci, nie podając przyczyny. Pogrzeb odbył się 26 grudnia 2009 w Caracas.