Klarnet: Różnice pomiędzy wersjami

Nazwa instrumentu pochodzi od włoskiej nazwy: ''clarinetto'', co jest zdrobniałym określeniem trąbki clarinclarino<ref> Szkoła na Klarnet (Tadeusz Hejda)</ref>. Twórcą współczesnego klarnetu był [[Johann Christoph Denner]] w początkach [[XVIII wiek]]u. Udoskonalił on istniejący instrument ''chalumeau'', dodając (dwie) klapy i wydłużając go. Mimo postępu w stosunku do poprzedniego instrumentu, klarnet był rzadko używanym instrumentem w pierwszej połowie [[XVIII wiek]]u klarnet był rzadko używany. W [[1720]] dodano lejkowate rozszerzenie u końca instrumentu (czarę głosową). W [[1812]] Ivan Mueller zaprezentował nowy model klarnetu wyposażony w trzynaście klap. Dokonane udoskonalenia klarnetu uczyniły go instrumentem w pełni funkcjonalnym i w takim kształcie pozostał praktycznie niezmieniony do współczesnych czasów.

Klarnet składa się z prostej, cylindrycznej drewnianej rury z otworami zamykanymi klapami. Klarnet podzielony jest na pięć części: ustnik, baryłkę, korpusy: górny i dolny, oraz czarę głosową. Części te w futerale przechowuje się osobno, a do grania montuje się je składając i wkładając odpowiednio toczone końcówki jednych części w drugie.

Rozróżniamy dwa systemy w klarnetach: francuski i niemiecki. Różnica tych systemów pociąga za sobą m.in. odmienne palcowanie niektórych dźwięków i ogólnyogólnego systemsystemu klap.

Klarnet zaczął być używany jako instrument orkiestrowy i solowy już od połowy [[XVIII wiek]]u. Bardzo szybko stał się jednym z głównych instrumentów orkiestry o dużej skali i znacznej ruchliwości. Klarnet często zastępował [[altówka|altówkę]] w zespołach instrumentalnych. Począwszy od początków [[XIX wiek]]u, wraz z nadejściem romantyzmu w muzyce, wzrastała popularność klarnetu. W szczególności w twórczości [[Carl Maria von Weber|Carla Marii von Webera]] zajmuje on poczesne miejsce. XIX wiek to także czas pierwszych wirtuozów klarnetu. Należeli do nich bracia Anton i Johann Stadler, Heinrich Joseph Bärmann, (późny XVIII wiek), Richard Mühlfeld (druga połowa XIX wieku) oraz późniejsi Stanley Drucker, Richard Stolzman, Larry Combs, James Pyne, Anton Giglitti, Jon Manasse, Martin Fröst.