Rusznikarstwo: Różnice pomiędzy wersjami

'''Rusznikarstwo''' – [[zawód]] i [[rzemiosło]] rusznikarza, tzn. wyrób, naprawa i konserwacja ręcznej [[broń palna|broni palnej]].

Rusznikarstwo to zawód pozaszkolny, wykonywać go więc można po ukończeniu praktyk czeladniczych i uzyskaniu uprawnień [[czeladnik]]a lub [[mistrz]]a<ref>{{cytuj stronę| url = http://www.zrp.pl/zadania/standardy.asp | tytuł = strona Związku Rzemiosła Polskiego – pkt 7 "rusznikarz" | data dostępu = 2010-08-30 | autor archiwum=http://web.archive.org/web/20080305151129/http://www.zrp.pl/zadania/standardy.asp | opublikowany zarchiwizowano= | data = | język = 2008-03-05}}</ref>.

W dawnej [[Polska|Polsce]] była to gałąź rzemiosła, zajmująca się produkcją i naprawą ręcznej [[broń palna|broni palnej]]. Na ziemiach polskich pojawiło się w XV wieku. Rusznikarze wchodzili przeważnie w skład [[cechCech rzemiosła|cechów]]ów [[ślusarstwo|ślusarskich]] i ślusarsko-[[kowalstwo|kowalskich]]. Od XVI wieku powstawały osobne cechy rusznikarzy. Często tworzyli wspólne cechy wraz z [[puszkarstwo|puszkarzami]] i [[łoże (broń palna)|łożownikami]]. Największymi ośrodkami rusznikarstwa były [[Gdańsk]], [[Kraków]], a na [[Śląsk]]u [[Wrocław]]<ref>[[Maurycy Horn]], ''Rusznikarstwo'', w: Encyklopedia historii gospodarczej Polski do 1945 roku, [[Warszawa]] 1981, t. II, s. 221</ref>. [[Cech rzemiosła|Cech]] rusznikarzy jest wymieniany jako jeden z ponad sześćdziesięciu cechów obecnych w [[Poznań|Poznaniu]] w [[XVI wiek|XVI w.]]<ref>''Księga Pamiątkowa Miasta Poznania''- Przegląd dziejów miasta Poznania, Nakładem Magistratu Stołecznego Miasta Poznania, Poznań, [[1929]], s. 56</ref>