Małgorzata I: Różnice pomiędzy wersjami

Następstwo tronu po Waldemarze IV było sprawą sporną. Gdy w [[1375]] król zmarł jedynym żyjącym jego dzieckiem była Małgorzata. Ponieważ jednak w Danii tradycyjnie kobieta nie mogła zasiąść na tronie, powołano na króla jej syna, dziedzica korony norweskiej – [[Olaf Haakonsson|Olafa Haakonssona]]. Hanza obawiając się wzrostu potęgi Meklemburgów zgodziła się na ten wybór. Dzięki wsparciu najważniejszego z możnowładców duńskich – [[Henning Podebusk|Henninga Podebuska]], regentką została Małgorzata. Podebusk, jako [[seneszal]] królestwa od czasu Waldemara posiadał wielkie wpływy. I choć pozostał do końca wierny Małgorzacie, po jego śmierci w [[1388]] królowa nie obsadziła więcej tego wpływowego urzędu. Pięć lat po śmierci ojca Małgorzaty, w [[1380]] zmarł król Haakon VI i oba królestwa połączyła unia personalna: Olaf był już bowiem królem Danii (jako Olaf II) i teraz został władcą Norwegii (jako Olaf IV) oraz tytularnym władcą Szwecji (jako ostatni z [[Folkungowie|Folkungów]] obalonych w Szwecji na rzecz Meklemburczyków). Małgorzata objęła teraz regencję również w Norwegii, jako tamtejsza królowa-wdowa. Władczyni starała się zachować poprawne stosunki z Hanzą potwierdzając jej wszystkie przywileje, zakończyła również walkę z Holsztynem oddając holsztyńskiemu księciu [[Gerard VI (hrabia Holsztynu)|Gerardowi VI]] w lenno [[Szlezwik]]. Tymczasem rządy Albrechta Meklemburskiego w Szwecji stawały się coraz mniej popularne. Król otaczał się Niemcami, starał się też obsadzać nimi urzędy ziemskie i oddawał w zarząd zamki. Wkrótce wyrosła przeciw niemu silna opozycja, na czele której stanął najbogatszy człowiek Szwecji, właściciel 1/3 rycerskiej ziemi w królestwie – [[Bo Jonsson Grip]]. W swym testamencie zapisał swój olbrzymi majątek radzie złożonej ze Szwedów, której zadaniem było wykupienie z rąk niemieckich wszystkich zastawionych przez króla dóbr ([[1386]]). Ponieważ Albrecht usiłował podważyć testament, Szwedzi zwrócili się w [[1388]] r. do Małgorzaty o wykonanie testamentu, jako "pani i gospodyni Szwecji". Gdy w 1389 r. wojska królowej pokonały zaciężną armię Albrechta pod [[Falköping]], a Meklemburczyk znalazł się w niewoli – wszystkie trzy królestwa znalazły się pod panowaniem Małgorzaty. Ponieważ jednak dwa lata wcześniej zmarł jedyny syn królowej i spadkobierca trzech tytułów królewskich, 17-letni Olaf II, należało znaleźć nowego następcę tronu. Został nim wnuk siostry królowej – [[Eryk Pomorski]], którego w 1389 roku Małgorzata adoptowała i koronowała na króla Norwegii.