Rafael Caldera: Różnice pomiędzy wersjami

Swoja karierę polityczną zaczynał w 1936 roku uczestniczył wówczas w powołaniu Narodowego Zrzeszenia Studentów. 1 października 1938 roku przystąpił do akcji wyborczej. Akcja wyborcza przekształciła się następnie w ruch walki narodowej. Została zalegalizowana 2 czerwca 1942 roku. 13 stycznia 1946 roku jedna z grup pod przywództwem Caldery stworzyła socjalno-chrześcijańską partię [[COPEI]]. W 1948 roku wystartował po raz pierwszy w [[Wybory prezydenckie w Wenezueli w 1948 roku|wyborach prezydenckich]] zdobył 262,204 głosy przegrywając z [[Rómulo Gallegos]]em, który kilka miesięcy później został obalony przez [[Junta (władza wojskowa)|juntę wojskową]]. Na jej czele stanął [[Carlos Delgado Chalbaud]] który później został zastąpiony przez dyktaturę [[Marcos Pérez Jiménez|Marcosa Péreza Jiméneza]]. Po obaleniu Péreza Jiméneza i utworzeniu rządu tymczasowego na czele z [[Wolfgang Larrazábal|Wolfgangiem Larrazábalem]], Caldera został wybrany na prokuratora generalnego Wenezueli. W 1969 roku po raz drugi stanął do [[Wybory prezydenckie w Wenezueli w 1969 roku|wyborów prezydenckich]] i po raz pierwszy został prezydentem uzyskując 1.083.712 (29.13%) głosów. Po raz pierwszy w 139-letniej historii Wenezueli, obowiązki zostały bez precedensówspokojnie przekazane wybranemu w wyborach reprezentantowi opozycji.