Michaił Woroncow (1782–1856): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Andrzei111 (dyskusja | edycje) m Andrzei111 przeniósł stronę Michaił Siemionowicz Woroncow do Michaił Woroncow (1782–1856): bez otczestwa w nazwie |
AndrzeiBOT (dyskusja | edycje) m Drobne redakcyjne - poprawki linków, apostrofów, cudzysłowów, kategorie. |
||
Linia 6:
Dzieciństwo spędził w [[Republika Wenecka|Republice Weneckiej]] i w [[Anglia|Anglii]], gdzie jego ojciec był przedstawicielem dyplomatycznym Rosji. Otrzymał solidne wykształcenie, odwiedzał parlament brytyjski i miejscowe fabryki. Wyuczył się również zawodu, gdyż jego ojciec liczył się z możliwością wybuchu rewolucji mieszczańskiej w Rosji i zniesienia przywilejów szlacheckich. Od 1803 służył w wojsku na Kaukazie. W 1806 brał udział w bitwie pod [[Pułtusk]]iem, a w 1807 pod Frydlandem.
W czasie [[Inwazja na Rosję (1812)|wojny z Napoleonem]] w 1812 dowodził dywizją. W latach 1815 – 1818 dowodził rosyjskim Korpusem Okupacyjnym we Francji. Współdziałał z ruchami [[dekabryści|dekabrystów]]. W 1823 Woroncow został mianowany generał-gubernatorem [[Noworosja|Nowej Rosji]] i namiestnikiem cara w [[Besarabia|Besarabii]]. Zgodnie z projektem Woroncowa, Besarabia weszła w skład gubernatorstwa Noworosyjskiego. W latach 1828-1844 pełnił funkcję generał gubernatora Noworosyjskiego i Bessarabskiego. Brał udział w [[wojna rosyjsko-turecka (1828–1829)|wojnie z Turcją 1828-1829]], m.in. w zdobyciu [[Warna|Warny]] przez Rosjan. W 1844 został ogłoszony wicekrólem Kaukazu, namiestnikiem cara na Kaukazie i dowódcą Samodzielnego Korpusu Kawalerii. Otrzymał również tytuł książęcy. Funkcje te pełnił do 1854. W podporządkowanym gubernatorstwie wprowadzał sprzyjające warunki dla gospodarki kapitalistycznej w produkcji rolnej i w handlu, co sprzyjało rozwojowi wsi i gospodarce rolnej. Na Kaukazie prowadził politykę skłócenia feudałów Kaukazu i tym sposobem przyłączył do Rosji część terytorium kaukaskiego. Jego umysł, wykształcenie i liberalne działania wyróżniały go pozytywnie spośród carskiej administracji. W 1855 przeszedł w stan spoczynku. W 1856 [[Aleksander II Romanow|Aleksander II]] mianował go [[marszałek polny|feldmarszałkiem]]. Tego samego roku zmarł w Odessie i tam też został pochowany. Był odznaczony m.in. [[Order Świętego Andrzeja Apostoła Pierwszego Powołania|Orderem Świętego Andrzeja Pierwszego Powołania]], [[Order Świętego Aleksandra Newskiego|Orderem Świętego Aleksandra Newskiego]], [[Order Świętego Jerzego|Orderem Świętego Jerzego]] II, III i IV klasy, [[Order Świętego Włodzimierza|Orderem Świętego Włodzimierza]] I i IV klasy, [[Order Świętej Anny|Orderem Świętej Anny]] I i IV klasy, brytyjskim [[Order Łaźni|Orderem Łaźni]], szwedzkim [[Order Królewski Serafinów|Królewskim Orderem Serafinów]], [[Królewski Order Miecza|Królewskim Orderem Miecza]], pruskim [[Order Czarnego Orła (Prusy)|Orderem Czarnego Orła]], [[Order
W 1819 roku Woroncow ożenił się z Elżbietą z Branickich, córką hetmana [[Franciszek Ksawery Branicki|Franciszka Ksawerego Branickiego]] oraz krewną księcia [[Grigorij Potiomkin|Grigorija Aleksandrowicza Potiomkina]]. Uznawany był za jednego z najbogatszych ludzi w całej Rosji.
| |||